FIVE: Sweet

48.4K 923 43
                                    

EUNICE GRACE TAN

"Eunice let's talk." Napatigil ako sa pagliligpit ng gamit ko sa biglang paglapit ni Andrew sabay bitaw ng mga salitang iyon.

He's so persistent. I told him that I don't have any plans on talking to him especially if it's all about what happened yesterday. Walang kailangan pagusapan. But I don't know which part of that was hard for him to understand!

"Get lost." Pagtataboy ko sakanya. I'm starting to get pissed. Naiinis na ako sa pamimilit niya.

"I won't. Not unless you'll come home with me." That cut off the last string I have.

"Don't act like we're in good terms. We both know that we're not. And we will not be." I shoved him aside so that I could exit from this suffocating conversation.

I don't like him acting this way. Bakit kung umasta siya para bang may pakialam siya? Hindi naman kami ganito eh! Oo, magkasama kami sa iisang bahay pero hindi kami nag uusap. We're even avoiding each other like. No, let me correct that. He is the one who kept on avoiding me.

He stopped me by holding my wrist. I can feel how strong he is with just his touch. I looked at his hand that's holding mine. He loosened the grip.

"Let's fix this." He said without looking at me. I gave him a puzzled look as is he was looking at me.

Masyado na akong naguguluhan sa mga ginagawa niya. Sala sa init sala sa lamig. Nung nakaraang araw may kalandian siya na babae. Tapos biglang sabi niya na babawi daw siya. And then what? He appeared out of nowhere yesterday accusing me that I am flirting with a guy that I don't even know the name of that guy.

What is he exactly trying to do?

"Fix what?" I asked then I pulled back my hand from him. He lifted his chin to face me squarely.

"This. Us." I was stiffened because of what he said. Did I hear him right? Did he said "us" just right now?

He looked at me, right through me eyes. My heart skipped a beat when our eyes locked. May iba sa mga mata niya. Hindi ko alam kung ano. Pero hindi ito ang normal na paraan kung paano siya tumingin. Tumitig. I can feel sincerity by just looking at those black eyes.

Nanlalambot amg mga tuhod ko dahil sa pagtitig niya. Pinilit kong tibayan ang mga tuhod ko para hindi ako mabuwal mula sa pagkakatayo.

"Eunice. I'm serious. Let's give it a try." I am lost for words. I don't know that he can affect me this much with just looking at me. I don't know either that he was capable of speaking in such way and tone.

It's soothing. All I can feel is sincerity.

Tuluyan na ngang nabuwal ang mga tuhod ko pero mabilis siya at agad akong naalalayan. With one smooth swift, my waist was already wrapped with his arms and my hands leaning on his chest.

"Are you okay?" He asked. Walang duda na bakas sa tono ng pananalita niya ang pagaalala. Concern siya sa akin?

Ramdam ko ang pagtibok ng puso niya. I can feel every beat. Pero bakit parang mabilis ata ang tibok ng puso niya?

"I-I'm fine." I moved away from him and stood straight. Pinapahiya ako ng mga tuhod ko!

"Let's go home. Doon na tayo mag-usap."

I found myself inside Andrew's car and stuck in traffic. I watched the people walking on the side walk probably going home too. I can't comprehend. Hindi ko maintindihan kung bakit biglang ganito na ang tono ni Andrew. Bakit bigla nalang gusto niya na magkaayos kami?

Punong-puno na ng bakit ang utak ko.

Pati ang oras ayaw makisama. Gustong-gusto ko na makauwi pero ito at naipit kami sa gitna ng trapik. Pero okay na din ito para makapag isip-isip ako. I need time to decide.

Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip ng biglang may tumunog. Agad akong napatingin sa katabi ko. Napakamot siya ng ulo. He's hungry. Or starving? Sa lakas ng pagkulo ng tyan niya, walang duda gutom na siya.

"Can we grab something to eat? Nagugutom na ako eh." Bakit kailangan niya pang magpaalam? Eh siya naman ang driver at sakanyang sasakyan 'to. Nakikisakay nga lang ako eh.

An idea crossed my mind.

"Ikaw bahala." Tipid na sagot ko. Agad siyang nag drive-thru sa pinakamalapit na fast food na nakita niya. Matapos siyang umorder ay binuksan ko ang pinto ng kotse.

"Wait san ka?!" Ang OA ng isang 'to ha! Kailangan magtaas ng boses?

"You go ahead. Maggo-grocery lang ako." Maaga pa naman kaya may oras pa para mamili.

I've decided to cook dinner. Aside from that, napagdesisyunan ko na din na pumayag sa gusto niyang mangyari. We've been living together for eight months. I think it's about time for some progress especially that he wants it too.

Hindi malalaman kung hindi susubukan. Sometimes we need to take the risk in order for us to know if it's worth it or not. This time, I'll take the risk.

"Grocery? I'll come with you. Wala din naman akong gagawin sa bahay." Nagtaas ako ng kilay.

"What? Totoo naman eh. Wala akong gagawin." Natatawa niyang paliwanag. Hindi naman ako humihingi ng paliwanag ah. Nagtaas lang ako ng kilay eh.

"Okay." Pumasok ulit ako sa loob ng kotse. Kasabay noon ang pag-abot sakanya ng mga inorder niya.

Hindi nakaligtas sa mga mata ko kung paanong nagpacute yung babae na crew na nag-abot sakanya ng order niya. And he even smiled back!

The moment he rolled up the window I glared at him. Kumunot naman ang noo niya pagharap niya sa akin.

"W-what's with that look?" He asked. Maang-maangan pa 'tong isang 'to! Simpleng landi rin eh no?!

I faced the window beside me. Ayaw ko ng magsalita. Mahirap na baka isipin niya na nagseselos ako eh. Pero hindi no! Bakit namab ako magseselos? Kasi maganda yung babae? Tapos nginitian niya pa?! Sige nga bakitbako magseselos?!

Bigla akong nakaramdam ng init sa hita ko. Bigla kasing nilagay ni Andrew yung paper bag na may lamang pagkain.

"Oh bakit mo binibigay 'to sa'kin? Ikaw umorder nito ah!"

"I can't eat while driving. So I need your participation here." Paliwanag niya at pasilip-silip lang sa gawi ko. Anong pinagsasabi nitong isang 'to?

"Anong pinagsasabi mong participation dyan? Ha?" Ang daming alam ng lalaking 'to eh!

"I'll drive. And you'll feed me. That's what I meant honey." He winked at me and smiled playfully.

Gusto kong magreklamo sa pagtawag niya sa akin na honey pero may kakaiba akong nararamdaman sa tyan ko. Parang kumukulo na ewan. Tapos bumilis ang tibok ng puso ko. I was not expecting that he'll call me in such term.

Nagpanggap nalang ako na walang narinig at tumingin sa labas. I can't help but to smile. I love this tingling sensation. Andrew just called me honey.

"Ehem. I starving." Napaayos ako ng upo dahil sa biglang pagsasalita niya. I even forgot that I was holding the foods he bought.

Dali-dali kong ipinasok ang kamay ko sa paper bag para kumuha ng fries at isinubo ko iyon sa bibig niya. He smiled at me before opening his mouth.

"Sweet naman pala ng honey ko." Usal niya na siyang tuluyang nagpapula sa mga pisngi ko at nagpawala ng puso ko.

My Classmate, My Wife (Revised & Complete)Onde histórias criam vida. Descubra agora