Bölümler yeniden yazılıp DÜZENLENECEKTİR.
.
.
.
Hiç beklemediği bir anda, hiç beklemediği bir kişiden, hiç beklemediği bir gizem..
Herşey Aysima'nın takip edildiğini hissetmesiyle başlamıştı.
Onu kim neden takip etsindi ki?
Bu his sürekli onu...
S O N U N D A! dediğinizi duyar gibiyim :'') ama çok geçerli sebeplerim var, o yüzden bence direk bölümü okumaya geçelim😂😂
Bu arada uyarı! Bölüm çokça aşk içerir 😍♥️geçen bölüm neden bölümü orda bitirdiğimi soranlara gelsin bu bölüm skkdkdjfj bakın bakalım niyeymiş... Hayır yani var bir bildiğimiz 😎
Siz yeni bölümü, bende yorumlarınız okumaya...^^
Hadi bakalım Keyifli okumalar!🤗
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Aklımız çoğu zaman bizi yanıltabilirdi. Gözlerimizle gördüklerimiz yanıltabilirdi bizi. Kulaklarımızla duyduklarımız yanıltabilirdi. Elimizle dokunduklarımız yanıltabilirdi. Dilimizle tattıklarımız da öyle.
Peki ya kalbimiz, ve kalbimizle hissettiklerimiz?
Bence bir insan aklına, diline, gözüne, eline, kulağına değil. Kalbine ve hislerine inanmalıydı en çok. Çünkü kalp ve hisler yanıltmazdı insanı.
Ben bu gece bunu öğrenmiştim. Hayatım boyunca artık en çok kalbime ve hislerime güvenmem gerektiğini öğrenmiştim. Kalbimin gösterdiği yolu izlemeli, hislerimin peşinden gitmeyi öğrenmiştim.
Ayaz...
Değişik bakışlı çocuk.
Ona karşı hissettiklerimin sebebi aradığım kişi olmasıydı. Aklım onu hatırlamıyor olsa da kalbim unutmamıştı onu. Ben defterin sahibini bulmak isterken o hep benim gözlerimin önündeymiş meğer. Ben onu ararken o hep benimleymiş.
Oysa sormuştum benim için tam olarak kim olduğunu. Sıradan biri olmadığının farkındaydım. Ama o sıradan biri olduğunu söylediğinde kuruntu yaptığımı düşünmüş öyle kabul etmiştim. İçten içe aklımı ve kalbimi meşgul etse de bunu çok da önemsememeye çalışmıştım. Çünkü düşününce aklım ve kalbim karışıyordu. Ve ben Defterin sahibini üzecek birşey yaşamaktan korkuyordum. Bu yüzdendi ki onu önemsememeye çalışıyordum.
Ben iki ayrı kişiye aynı şeyi hissetmiyormuşum. Ben aynı kişiye aynı şeyi hissediyormuşum. Ben Ayaz'ı seviyormuşum.
Defterin sahibi O'ydu. O sayfalarda yazılan her güzel satırın sahibi O'ydu. O güzel kalbin sahibi O'ydu. Benim kalbimin sahibi de O'ydu!
Elimde titreşen telefondaydı gözüm. Hala kapatmamıştı, ısrarla çalıyordu. Ama ben açamıyordum. O kadar çok şaşkındım ki şu an. Defterin sahibini bulmuştum. Derin bir nefes almak isterken aldığım titrek nefes beni daha da heyecanlandırmıştı. Titreyen parmaklarımla aramayı sonunda yanıtlamıştım. Kalbim ağzımdan atacak gibiydi. Sakin olmalıydım, sakin olmalıydım.
