Bölümler yeniden yazılıp DÜZENLENECEKTİR.
.
.
.
Hiç beklemediği bir anda, hiç beklemediği bir kişiden, hiç beklemediği bir gizem..
Herşey Aysima'nın takip edildiğini hissetmesiyle başlamıştı.
Onu kim neden takip etsindi ki?
Bu his sürekli onu...
Mart ayı yılın üçüncü ayıdır, Mart'ın gelmesini beklemeden bölüm atmak, sadece size kıyamadığımdandır❤️
Hadi yine iyisiniz, 1Mart'a da bölüm atacağım 💚böylelikle sözümden dönmemiş olmuş oluyorum. Skdkkd
Ben bir güzellik yaptım sizde artık satır arası yorum yaparsınız... 😊:') Bol bol!
BÖLÜM AYAZ' DAN❣️ ________________________________
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hiç beklemediğim bir anda, hiç görmediğim bir kişi, hiç düşünmediğim bir şekilde girmişti hayatıma.
Konuşmasıyla, gülüşüyle, bakışıyla...
Kalbimi alıp çalmıştı benden. Kalbimi ona vermiştim ben.
Onun hayatında yer edinebilmek için sarfettiğim çabalar, iki kelime konuşabilmek için kızdırdığım zamanlar. Sadece bana baksın diye yaptım bütün o gıcıklıklar...
Hepsi bir bir gözlerimin önündeydi. Benimle didişmesi, gözlerini kısması, devirmesi... Herşeyiyle güzeldi. Her haliyle güzeldi.
Benim canımın içiydi. Kalbimin ta kendisiydi.
Ve benim kalbim, şu an durmuştu. İşlevini yitirmişti. Gözlerimin önünde düşerken, nefesim kesilmişti.
Biliyordum. Düşeceğini biliyordum. Onu o yükseklikte gördüğüm an korku tüm bedenimi ele geçirmişti. Hissetmiştim düşeceğini. Oraya çıkmaktaki amacı ne olursa olsun bunu nasıl yapmıştı hala anlamıyordum? Oraya çıkmakta neyin nesiydi? Başka yol mu kalmamıştı? Ben onu canımdan çok severken, o beni neredeyse canımdan ediyordu.
Gözlerimin önünde... gözlerimin önünde düşmüştü. Tutamamıştım elini. Yetişememiştim. Buydu zaten beni kahreden! Gözlerimin önünde kayıp gitmesine engel olamamıştım. Sadece izlemiştim.
Oysa olaydan yarım saat öncesi kadar konuşmuştuk biz. Bana hislerini açıklamıştı. Bana dün beni sevdiğini söylemişti. Ben daha bunların sevincini yaşayamamışken, şimdi kahroluyordum. Her saniye ona birşey olacak diye düşünmekten nefes alamıyordum.
Dua etmekten başka hiç birşey gelmiyordu elimden. Onu bir kapalı kapı arkasından beklemekten başka birşey yoktu elimden gelen. Dua edip, gözyaşlarımla beklemekten başka birşey yapamıyordum.
Brandaya düşmüştü. Ve saatlerdir bilinci kapalıydı. Durumu iyi görünüyordu. Herhangi bir sakatlık veya hasar yoktu. Ama yine de o yükseklikten brandaya düşmesinden kaynaklanan zararlar olacağından hala gözetim altında tutuluyordu. İçeri girip çıkan doktor ve hemşirelerde henüz kesin birşey söylemiyordu.Hepimiz korkuyorduk. Aysima'nın annesi ağlamaktan yıkılmış durumdaydı. Saatlerdir ayrılmıyordu yanından. İçeride Aysima'mın yanındaydı. İçeride durabilecek tek bir kişi izni vardı. Ve o kişi annesiydi. Doktorlar Aysima'nın uyanmasını bekliyorlardı, ona göre kesin birşey söyleyebileceklerdi. Herkes harap olmuş haldeydi. En az benim kadar herkes harap olmuş haldeydi.
