Stockholm Syndrome (Editing)

Chapter 6

Chapter 6

You are, angel

"

Welcome home, my angel..." A deep husky voice said, a thick italian accent was evident through his voice.

"Who are y-you?" Wika ko sa nanginginig na boses.

Parang may kadenang nakapulupot sa dibdib ko at unti unti itong hinihigpitan. Pahirap ng pahirap ang paghinga ko sa bawat hakbang na punupunan niya sa pagitan namin.

He wore this white polo, nakabukas ang butones nito hanggang sa pang apat. Revealing his tanned haired hard chest. Nakalislis din ang manggas nito hanggang sa ilalim ng kaniyang siko. Sa kaliwang kamay nito ay may suot itong leather watch. He was in mess all over, despite his pleasing appearance yet looks stressed and burn out.

Unti-unti itong humahakbang palapit sa'kin pero kahit na nilulukob na ng takot at kaba ang dibdib ko ay matapang kong nilunok lahat yun at tinignan siya sa mga mata. Those terrifying gaze, I gulped.

"'Wag kang lumapit!" Matapang kong sigaw at dinuro siya.

"D'yan ka lang!" Sigaw ko ulit ng patuloy pa 'rin siyang humahakbang palapit. Bingi ba 'to? Hindi nakikinig eh. Baka naman hindi 'to nakakaintindi ng tagalog?

"Ano ba!" Nagpa-panic kong sigaw ng bigla itong yumuko. Natigil ito sa kanyang pagyuko at tumayo ulit ng tuwid, itinaas niya ng bahagya sa ere ang kaniyang dalawang kamay.

"Calm down." Wika niya habang marahang tumatango. Yumuko ito at nilagyan ng yelo ang isang baso at sinalinan ng alak.

Tumingin ito sa'kin bago lumagok sa kaniyang alak. He hissed and licked his lips and sat down on a single leather sofa. Komportable itong umupo sa upuan at ipinatong ang kaniyang kanang siko sa arm rest habang hawak nito ang kaniyang baso.

Napansin ko na ang kanang kamay niya ay may tattoo na bumabalot sa buong likod ng kamay niya. Ang limang daliri nito ay may naglalakihang singsing, pinatunog niya ang kaniyang singsing sa baso at ngumuso. Bahagya nitong itinaas ang tela sa kaniyang itim na pantalon at nag-dekwatro.

Naninigas ang buo kong katawan habang pinapanood ang bawat kilos niya. Hindi ako pwedeng manood lang dito at manigas sa kinatatayuan ko, I need to move fast!

"Sino ka?" I said in gritted teeth, he sips on his whiskey and wet his lips.

Tumingin ito sa'kin, tingin na mainit, nakakapaso at matatalas. That type of stare that will scare the shit out of you.

Pinasadahan niya ang kaniyang mahaba at kulot na buhok palikod. Malalim itong suminghap at ipinatong sa coffee table sa kaniyang harapan ang kaniyang baso.

"Forgot me already, my angel?" Sumandal ito at ngumisi. Lihim akong napasinghap sa nakamamatay niyang ngisi. Umiwas ako ng tingin at kinuyom ang mga kamay.

"You know what? I don't know you! Kaya paanong makakalimutan kita? At huling tanong ko na ito sa'yo, sino ka ba?!" Naiinis ko itong tinignan.

"And where the hell am I?" Dagdag ko.

His sharp gaze met mine, "My house." He answered. He's the owner then, huh?

Lahat ng nangyayari sa'kin ngayon are getting under my skin, getting into my nerves! at kaunti na lang ay sasabog na ako na parang bulkan sa galit.

Tinignan lang ako nito at hindi sinagot ang tanong ko. So, ano? Magtititigan lang kami hanggang makuha ko yung sagot sa tanong ko? Gracious!

Umiling ako at pumihit patalikod, I need to get the hell out of here.

"Ganoon ka na ba kamuhi sa'kin para hindi mo na ako maalala?" Wika niya sa matigas at malalim na boses. I stopped on my track and I felt my blood run cold.