Stockholm Syndrome (Editing)

Chapter 5

Chapter 5

   Portrait on the Wall

U

nti-unting bumukas ang aking mga mata. Kumurap ako ng ilang beses at kinusot ang mga mata, tumihaya ako ng nakapikit at ninamnam ang malambot na kama na aking hinihigaan. Niyakap ko ang isang malaki at matabang unan sa tabi ko, I sniffed and it smells cherry and vanilla that has a scent of fruity and sweet.

"Bombshell intense..." I whispered half awake. I still remember this perfume, this is the perfume I used when I was in highschool. Currently I was using flora by Gucci.

Wait.... What the hell?!

Agad akong napadilat at napabalikwas ng bangon. Teka, hindi ko na ginagamit ang pabango na yun pero bakit yun ang naamoy ko?

Sinapo ko ang ulo ko at tumingin sa paligid. Kulay pink at puti lang ang nakikita ko. Sa kanang bahagi ay mayroong isang malaking deep brown double door na aparador na may gold painted doorknobs. Sa tapat ng kama ay may isang puting vanity mirror na may nakasabit na maninipis na telang kulay pink.

Marahan akong umalis sa kama at lumapit sa vanity mirror. Sa ibabaw noon ay nakaayos ang iba't-ibang mamahaling make-up's and skin care products na mula pa sa ibang panig ng mundo. Sa gilid nito ay nakapatong ang isang kulay pula na botelya ng Victoria Secret.
 
Suminghap ako, tama nga. Itong pabango na'to ang nangingibabaw sa paligid ng kwartong ito. Naglakad ako at lumapit sa gilid ng isang full body mirror with brown frame. Sa tabi nito ay mayroong puting pintuan na may gold knob. Binuksan ko ito at tumabad sa'kin ang iba't-ibang uri ng sapatos...

Strange. Puro high heels and stilettoes. It's just that I didn't wear high heels and such, but these shoes... They are all like gothic, strappy, and sexy...

I cringed at the sight. They're all red and pink some of them are animal prints with powerful laces and matte black killer heels. Sinara ko ang pinto at bigla na lang akong natulala. Nasaan ba ako? Saan ba ako dinala ni Dev? At first thought I was in my bedroom but I was wrong.

Speaking of Devlin...

All the memories of last night comes back. A man was chasing me and...  and he touch me and all I knew my visions became black.

Mas bumilis ang pintig ng puso ko ng tignan ko ang paligid. Hindi kami nagkita ni Devlin kagabi dahil may lalaking humabol sa'kin and next thing I knew I am here!
    
Lumapit ako sa nakasarang kurtina. Nasa eight feet ang haba nito at purong puti ang kulay nito. Marahas ko iyong hinawi, bumungad sa'kin ang isang salamin na pintuan. Hindi ako nag-atubili at binuksan iyon at lumabas sa malawak nitong balkonahe. Agad na sumalubong sa'kin ang malakas na ihip ng hangin.

Luminga ako sa paligid, naglalakihang puno ang nakikita ko. Habang papalapit ako sa gilid ay mas lumalakas ang hampas ng hangin. Humawak ako railings ng balkonahe na yari puting marmol. Agad na nanginig ang labi ko sa nakita ko, puno.... puro puno... Wala akong makitang kalsada o ibang bahay. Nasaan ako?

Umalis ako roon at lumabas sa kwarto. Para akong hibang na palinga linga sa paligid ng mahabang hallway na tinatahak ko. Sa haba ng daanang iyon ay parang ang kwarto na pinanggalingan ko lang ang tanging pintuan na nakita ko. Natagpuan ko ang isang malapad at mahabang staircase pababa. Kulay puti ang bawat hakbang nito at itim ang railings, humawak ako roon at bumaba. Habang pababa ako ay wala akong ibang nakikitang kulay kundi puti, itim at brown. Simple ngunit elegante tignan. Malinis at maaliwalas pero ang nakakapagtataka. Mabigat sa pakiramdam ang dating ng bahay na ito.

Pagkababa ko sa hagdan ay sinuyod ko ng tingin ang paligid. Napakaganda at hindi maitatangging mayaman ang may-ari ng bahay na ito.
 
"Dev?" Tawag ko sa kawalan, napakatahimik ng lugar. Parang ako lang mag isa ang tao dito.
 
"Dev...?" Tawag kong muli ngunit walang sumasagot. Hinaplos ko ang tela ng mga kurtina sa gilid, maganda ang tela nito. Makapal at malambot.

Nawala na sa isip ko kung nasaan ako. I wander around, everything in this house is so beautiful and aesthetically breathtaking. From the magnificent sofa set in pantone brown color which impressively match the white walls and the black carpet underneath the glass table at the center.

Sunod ko namang tinignan ay ang mga muwebles nito. They were all vintage, karamihan sa mga ito ay mga anghel na yari sa marmol at sa iba pang materyales. Mahilig sa anghel ang may-ari ng mansyon na'to, masasabi ko.

Habang aliw na aliw ako sa pagtingin ng mga muwebles ay natapat ako sa isang maliit na cabinet na gawa sa mahogany. May glass door ito at may maliit na knobs. Sa loob nun ay may nakasalansan na mga libro. Sa ibabaw non ay may nakapatong na two armed victorian metal candle holder sa magkabilang gilid nito. Sa gitna ay may frame na may nakalagay na "My only angel" in cursive.
    
"Hella weird." utas ko sa sarili.

Puro mga muwebles ng anghel ang mga nandito at ngayon ay may tila isang altar dito sa gitna at may nakalagay na "My only angel" ano 'yun sumasamba siya sa anghel at hindi sa diyos? Kakaiba talaga.
   
Humakbang ako ng limang beses paatras sa maliit na cabinet, "Tss." I hissed and shakes my head, insane.
 
Bago ako tumalikod ay napadalawang tingin ako ulit sa lugar na 'yon. Nang tignan ko ang nasa itaas non ay halos lumuwa na ang mata ko sa sobrang gulat at takot.
     
"W-what the...h-hell..." Nauutal kong sambit habang nanginginig sa takot.

Unti-unti akong umaatras, nanginginig ang laman ko at nanunuyo ang lalamunan ko. Namumuo ang luha sa'king mga mata. Nasaan ako? Anong lugar 'to?

Nanginginig ang kamay ko na tumakip sa nakaawang kong bibig. This is so impossible...

A huge portrait of my face hangs on the wall and it has thick wooden frame. I don't know when, where, or how the hell that picture been taken. My hair's in the portrait was in blonde brown in shoulders length and has big loose curls at the ends. Even the complexion was different, I don't know if it's because the camera, the lighting or what shit it can be.

Hindi ko alam paano ako nagkaroon ng ganitong litrato. I've never dyed my hair, ever since it was black and I leave it there like that. Pinaputulan ko ang buhok ko noon ng hanggang balikat noong college pa ako. Itong litrato na'to ay parang kinuhanan pa years ago at ang itsura ko rito ay parang nasa edad ko na rin halos ngayon.

My mind blowns, parang sasabog ang ulo ko. I don't know how to react, what to say or waht to feel. Punong-puno ng katanungan ang isipin ko, paano ako nakarating sa lugar na'to at sino ang may-ari ng bahay na'to at kakaisip kung paanong iyang litratong nakasabit sa pader na yan ay ang mukha ko.

Isang bagay lang ang napagtanto ko, hindi ako ang babaeng nasa litrato at napakaimposible! The owner of who knows this house is fucking crazy and insane. I need to get out of here!

Tumingin ako sa paligid kung saan ako pwedeng lumabas, pero dahil sa lawak ng lugar at estranghero ako rito ay hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng mga daanang nakikita ko.

Yet, before I step and run away. Pair of metal taps are clicking on the floor echoing around the high ceilings of the mansion. I froze and bullets of sweat are dripping in my hands and forehead. My lips trembling and my heart was pounding insanely almost breaking the bones on my chest. The footfall stops and a cold shivering and terrifying voice spoke feet away on my back.
      
 "Welcome home, my angel..." A deep voice spoke behind me.

I stilled and my breath hitched. I turned around and my jaw dropped, eyes widened and I gasps in shock. This can't be happening...