Stockholm Syndrome (Editing)

Chapter 2

Chapter 2

Allegro and Vasiliev

"Please give a round of applause to our celebrant, Señorita Izzariah Natalia Allegro." The emcee introduced me. I stepped down and a light focused on me.

Habang humahakbang ako pababa sa kulay gintong staircase at tinignan ko ang paligid.

Kulay ginto ang paligid, may mga telang maayos na nakasabit sa mga pader. Isang malaki at maningning na chandelier ang nakasabit sa gitna.

All the guests are wearing mask, some of them are wearing a full mask, a mask covers only their eyes or just half of their face. I could only recognize them by looking at their eyes. Those bunch of irises that was staring at me; amazed, stunned, an admiring glint was visible in their eyes.

Nang matunton ko na ang huling   hakbang ay nagpalakpakan ang mga tao. Isang lalaking naka red and violet chaleco ang lumapit sa'kin, may suot itong puting maskara na may gold lining at balahibong palamuti sa gilid nito.

Yumuko ito at inilahad sa'kin ang kamay. Magaan kong ipinatong ang kamay ko, iginiya ako nito sa entablado kung saan ay may isang mikroponong nakahanda.

Nang makatayo na ako sa harap ng entablado ay hinarap ko ang daang daang bisita.

Tunay ngang nagningning at makinang ang gabing ito. Hinaligap ng aking mata ang aking nobyo.Kahit pa ang lahat ng bisita ay nakamaskara ay nakilala ko agad ang pares ng kulay berdeng mata na iyon. Nakatayo ito sa sulok, sa madilim na parte at may hawak na kopita sa kanyang kanang kamay.

Ngumisi ako at bahagya niyang ginantihan iyon bago sumimsim sa kaniyang champagne.Tumikhim ako at awtomatikong bumaling sa'kin ang lahat. Binigyan ko ng matamis na ngiti ang lahat bago magsalita.

"Everyone," Panimula ko.

"Thank you for coming to my party." Nginitian ako ng lahat. Lumunok ako bago muli magsalita.

"Before anything else, I just wanted to thank my mom and dad to make this simple gathering possible." Tumawa ang lahat, even mom laughed but not my dad.

"Today, I'm celebrating my birthday! Which is very obvious..." Bulong ko sa huling salita ng aking pangungusap. Nagtawanan muli ang mga bisita.

I am just playing with this dumb people because in my inside I don't know what to fucking say.

"I am celebrating my twenty-two year existential crisis here in the crust." I half joke. But the half of it? It's the truth.

Some of the guests laughed and others start mumbling at each other. Akala niyo ang pagpapakaputa ang pinakamatandang propesiyon sa mundo? Well, let me introduce you to one of the oldest profession too. The gossiping.

My dad gave me a death glare that almost kill me. If a glare could kill, naglamay na sila dito.

"So, what are we waiting for? Let's start this boring---" Mapang asar akong tumingin sa'king magulang.

Ang nanay kong nahihiya na at pinandidilatan ako ng mata at ang tatay kong kanina pa ako pinatay sa tingin niya.

"Oops!" I covered my mouth.

"Sorry my bad, I mean— Let's start this elegant party." I smiled sweetly.

Totoo namang elegante ang pagtitipon na ito. Mula rito sa entablado ay kumikinang ang lahat pati na ang paligid. Para silang kumikinang na basura. I almost burst in laughing at my own thought.

Isang matangkad at morenong lalaki ang umakyat sa entablado. Katulad ng kanina ay may maskara itong puti na may magarbong balahibo sa gilid at may suot na red and violet chaleco.