Küçük Kadın

91- Kızımız İçin.

EYLÜL DELEN.

Küçük toplu bir cevap vermek istiyorum. Şu an için final yapma gibi bir düşüncem yok. Hayal gücümün yettiği yere kadar devam edeceğim. Eylül ve Urazın daha yaşayacak çok günleri var sizlerle ❤️

———————

EYLÜL DELEN..

"Kızım."

Ellerini tuttuğum kollarımı itti hızla.
"Kötüsün sen."
Gözümden bir damla aktı usulca.
Nazlının yanına doğru adımladı ve kollarını onun bacaklarına sardı.
"Görmek istemiyorum onu."
Ellerimi ağzıma götürdüm mahçup bir şekilde ona bakmaya devam ederken.
"Söz vermiştin bana."
Kafamı sağa doğru yatırdım. Kalbim değildi bu sefer acıyan. Kasıklarım acıyordu.
"Özür dilerim."
Sesim o kadar kısık çıkmıştı ki, pek duymuş gibi gözükmüyordu.
"Babam gittiğinde savaşman için gelmiştim ben. Sevgim ile senin hayata tutunmanı sağlayabilmiştim."

Elimi ona doğru uzattım.
"Bana izin vermiştin. Ama babama izin vermiyorsun. Onu suçluyorsun. Ağlatıyorsun onu."

Nazlıya çevirdim kafamı. Hayatımda daha büyük bir yük hissetme ihtimalim var mıydı ?
"Kötü birisin sen."
Kafamı önüme eğdim ve daha çok ağlamaya başladım. Söyledikleri bir iğne gibi batıyordu vücuduma.

"Bana tüm gücümü veren sendin. Her şeye rağmen sana inandım, sana tutundum ben. Beni yalnız bıraktın. Kimseyi istemiyorum. Seni istiyorum ben."
Son cümleme doğru iyice kısılmıştı sesim.

Üzerime düşen gölge ile kafamı kaldırdım.
"Özür dilerim."
Ellerimden tuttu ve kalbinin üzerine koydu. Daha çok ağlamaya başladım.
"Sen çok güçlüsün."
Kafamı olumsuz anlamda salladım. Değildim. Güçlü falan değildim ben.
"Kötü değilsin."
Masmavi gözlerine baktım uzunca. Karşımda 5 yaşında ki Eylül duruyordu sanki. Kaşları, gözleri, saçları..
"Ben burada yalnız değilim. Büyük babaannem var. Teyzem var."

Kafamı olumsuz anlamda salladım. Gerçek değillerdi. Gerçek ailem değildi onlar.
"Onlar gerçek anne."
Elini kalbimin üzerine koydu.
"Buranda hissettiğin herkes gerçek ailen."

O da dizlerinin üzerine oturdu ve gözlerime baktı.
"Seni affetmemi istiyor musun ?"
Kafamı salladım olumlu anlamda.
"O zaman geri dön."
Kaşlarımı çattım göz yaşlarım arasından.
"Benden bunu isteme."
Ellerini tuttum ve daha çok ağlamaya başladım.
"Denedim, olmuyor."
Kafasını olumsuz anlamda salladı.
"Babama, hayata geri dönersen seni affederim."

Yapamam. Bunu yapamazdım.
Bunu yapmaya gücüm yoktu.
"Ben senin yanına gelmek istiyorum."
O küçücük elini yanağıma koydu.
"Seni asla affetmem anne. Teyzem de affetmez."
Yanağımın üzerinde ki elini tuttum ve doyasıya öptüm.
"Benim için yaşa."
Mavi gözlerine baktım.
"Bana ne kadar güzel ve güçlü bir anne olduğunu göster."

Minik bedenine kollarımı sardım ve daha çok ağlamaya başladım.
"Sana bir şey itiraf edeyim mi ?"
Ondan ayrıldım ve gözlerimi okyanus mavisi gözlerinde sabitledim.
"Ben doğsaydım bile, babam seni her zaman her şeyden çok sevecekti."
Kollarını sardı boynuma. Güçlü bir çığlık koptu ağzımdan. Ondan ayrılmak istemiyordum. Her anımı, her saniyemi onunla geçirmek istiyordum.
Kafamı boynuna gömdüm ve doya doya kokusunu içime çektim.