Liv & Menyn 2 : how are we gonna survive

hoofdstuk 19 (in the nature)

Menyn's P.O.V.

Het is midden in de nacht en ik schrik wakker. Ik kijk naar Sage, die van mij wakker is geworden. Ik denk niet dat er buiten nog mensen zijn, dus als ik hier even weg wil is dit HET moment om dat te doen. Ik sta op en doe mijn rugzak op mijn rug. Daarna loop ik een stukje om te kijken of Sage me volgt. Wat gelukkig het geval is. Ik weet niet wat ik zou moeten doen als dat niet zo was.

Samen met Sage loop ik naar buiten en ik besluit om eten te gaan zoeken. Ik heb niet zo heel veel meer en ik en Sage moeten wel eten. Als we net de factielozen wijken uit zijn en een beetje in de natuur lopen rent Sage bij me weg. Meteen lopen er tranen over mijn wangen als teken dat ik in de korte tijd met Sage echt om de wolf ben gaan geven. Ik voel me wel dom dat ik dacht dat Sage echt bij me zou blijven. Hij is een wolf. Een wild dier. Hij bleef waarschijnlijk alleen maar bij me, omdat ik eten heb en hier kan hij het zelf vangen en heeft hij mij niet meer nodig.

Misschien blijf ik ook wel hier. Bij de bomen voel ik me op mijn gemak, er is hier eten en drinken te vinden en er zijn geen factielozen die me beroven. Het is hier dus beter dan in de factielozen wijken. Toch ga ik even op een boomstam zitten om hier goed over na te denken. Het bos heeft zo zonder Sage om me te beschermen midden in de nacht wel iets griezeligs en het is heel anders dan de bomen in district 11, hier zijn ook wilde dieren, maar bij de gedachte dat ik terug moet naar de factielozen wijken sta ik ook niet echt te springen, dus mijn beslissing is gemaakt. Ik blijf hier.

Dan hoor ik geluiden dicht bij me en ik kijk meteen om me heen. Als ik zie wie de geluiden maakt maakt mijn hart een sprongetje van geluk en ik ren naar hem toe. "Sage, je bent terug!" roep ik, terwijl ik de wolf een knuffel geef. Al snel laat ik los en ik zie dat Sage een hert mee sleept. Hij legt het op de grond en kijkt me aan. "Wil je hem delen?" vraag ik verrast en ik ben nog verraster als Sage knikt.

Meteen begin ik met het villen van het dier en de onderdelen die ik niet eet, maar Sage wel, geef ik aan Sage. Daarna maak ik een vuurtje en maak het hert klaar. Het meeste van het hert geef ik aan Sage, maar het hert is groot genoeg om mijn maag ook te vullen.

"Weet je ook waar we water kunnen vinden?" vraag ik aan Sage, die op een bot met nog wat vlees eraan aan het kauwen is. Hij knikt niet, maar begint wel te lopen. Ik loop achter hem aan. Is het trouwens dom dat ik op mijn volle verstand vertrouw op een wolf? Af en toe kijkt Sage of ik nog wel achter hem aan loop. Ik wist niet dat wolven zo intelligent waren. Sage snapt dat ik ook moet eten, wat ik zeg en hij let op me.

Uiteindelijk komen we bij een riviertje. Het ziet er heel schoon uit en Sage begint eruit te drinken. Ik waag het erop en drink er ook van. Het smaakt in ieder geval ook schoon en ik was zelfs een beetje mijn gezicht, poets mijn tanden en borstel mijn haar. Ik was ook mijn kleren even, terwijl Sage op een stok kauwt. Hij lijkt nu echt op een wolfachtige hond. Hij is ook een hondachtige, dus zo gek is dat eigenlijk niet.

Ik laat mijn kleren drogen en als ze dat zijn trek ik ze weer aan. Als ik omkijk zie ik dat Sage weer weg is gegaan, maar dit keer ben ik niet bang dat hij niet meer terug komt.

(exclusief) Sage's P.O.V.

Ik snap niet dat ik een mens help. Het is namelijk een mens! Mensen zijn slecht, tenminste dat is me altijd verteld, maar Menyn is anders. Ja, ze was eerst bang voor me en zag me als de vijand, maar volgens mij wou ze echt vrienden met me worden, maar het raarste was dat ze mijn naam wist, zodra ze zag dat ik een jongen was. Dat ze wist dat ik 'Sage' heet betekent vast wel iets en ik ga daar achter komen en dat ze me eten geeft is ook een voordeel natuurlijk.

Ik huil even naar de maan, om mijn vriend, Jarred, te roepen. Dat ik een Witte Wolf (Canis Lupus Albus) ben en hij een Dingo Wolf (Canis Lupus Dingo) is boeit me echt niks. Hij is mijn beste vriend en ik de zijne.

Al snel komt mijn licht zandkleurige met witte vriend eraan gerent. Ik heb zijn kleur altijd al leuk gevonden. Mijn ras kan die kleur niet krijgen en zijn ras die van mij niet. "Wat is er Sage?" vraagt Jarred aan me.

"Een mens. Ik help haar. Ze wist meteen mijn naam, zonder één keer mis te raden, dat moet wel iets betekenen," zeg ik en dat ze eerst dacht dat ik een meisje was zeg ik er maar even niet bij.

"Wist ze meteen je naam?" vraagt hij verwonderd. Dat is ook zo iets met Jarred. Elke andere wolf zou zeggen dat ik zwaar gestoord ben en uit haar buurt moet blijven. Mensen zijn gevaarlijk, blablablabla. Echt om gek van te worden, zo erg zijn ze ook weer niet.

"Wil je haar zien?" vraag ik. Hij knikt en ik neem hem mee naar Menyn. Als ze hem ziet schrikt ze even, maar als ze mij ziet ontspant ze weer een beetje.

"Is dat een vriend van je Sage?" vraagt ze. Ik knik. "Hij ziet er leuk uit," complimenteert ze. Ze pakt wat eten uit haar rugzak en gooit het naar Jarred, die het makkelijk opvangt. Menyn lacht.

"Hij is leuk. Uhm... Ik kan hem natuurlijk niet gewoon de hele tijd Sage's vriend noemen," zegt ze nadenkend. "Wat dachten jullie van Jarred? Sage en Jarred klinkt wel leuk toch?" Jarred verslikt zich bijna in het eten en kijkt me met grote ogen aan.

"Ik zei het toch," zeg ik tegen hem. "Help je me met haar beschermen? Want volgens mij zaten er mensen achter haar aan. Ik hoorde ze praten." Jarred knikt.

"Ik help je."

---------------------------------------

Aaaaaaahh!!! Dat was gewoon een profiel vanuit Sage! Ik vindt Sage echt GEWELDIG, vandaar dat ik dat deed. ;) Bij media een foto van Jarred. Is ie niet cute?