Liv & Menyn 2 : how are we gonna survive

hoofdstuk 17 (Sage)

Menyn's P.O.V.

Ik wordt wakker op een harde vloer. Ik kijk om me heen en zie dat de factielozen weg zijn. Woede komt in me op. Ze hebben me gewoon achter gelaten, terwijl ze zeiden dat ik bij hun kon blijven! Ik kijk om me heen naar mijn spullen, maar die zijn bijna allemaal weg, dus ze hebben me gewoon bestolen! Ik begin te snikken en snap niet waarom mij dit nou moet overkomen. Ik vond Miranda er echt aardig uit zien en de rest zag er ook niet gemeen uit ofzo.

"Menyn!" zegt opeens een wel heel erg bekende stem. Ik kijk op en zie Lucas. "Om mijn god, Menyn, ik heb je gevonden," zegt hij en als hij zijn armen spreid aarzel ik niet om erin te lopen. "Zeg alsjeblieft dat dit één grote grap is. Dat je niet afwijkend bent en niet zodra ze je vinden vermoord wordt," zegt hij met een verdrietige stem.

"Het spijt me," weet ik met moeite uit te brengen. Hij houdt me in zijn armen en ik twijfel of hij me ooit nog los gaat laten. Ik heb het gevoel dat hij dat niet gaat doen.

"Iedereen is in rep en roer in onverschrokkenheid," zegt hij. "Max heeft helemaal in tranen verteld dat je weg was en toen kwamen er een paar mannen die vertelden dat je weg was gegaan, omdat je waarschijnlijk heel onbeschoft hun had afgeluisterd en dat je een gevaar voor onze stad bent, omdat hun erachter waren gekomen dat je afwijkend bent. Iedereen is in de war. Een deel geloofde het meteen, maar het grootste deel heeft ze uitgescholden en tot leugenaars verklaard, omdat je volgens hun geen gevaar bent. Alleen toen hebben ze bewijs laten zien van je afwijkendheid. Er hangen blijkbaar camera's in de kamer waar de testen afgenomen zijn."

"En nu haat iedereen me," zeg ik zachtjes. Ik voel dat hij zijn hoofd schud en ik kijk hem verbaasd aan. "Niet?"

"Er is nog steeds een groep die het niet kan of wil geloven en hun willen dat je terugkomt," zegt hij. Dan horen we heel veel herrie buiten en hij krijgt een paniekerige blik in zijn ogen. "Verstop je." Ik knik en verstop me zo snel als ik kan. Ik zie hoe een man binnenkomt en hij vraagt aan Lucas of hij me heeft gevonden. Hij schud zijn hoofd en dan neemt de man hem mee. Hem achterna gaan is wel het domste dat ik kan doen, dus dat doe ik niet.

Ik krijg wel het gevoel alsof iemand naar me kijkt. Geschrokken draai ik me om en man wat had ik graag gehad dat die meneer van net er stond, want dit is veel erger. Er staat namelijk een witte wolf. Ik heb eerlijk gezegd nog nooit een wolf gezien, maar mijn ouders zeiden dat het gevaarlijke dieren zijn en dat ze je zo aan stukken scheuren. Die uitleg past alleen echt niet bij het uiterlijk. Ik weet dat het een wolf is, want ik heb wel eens een mutilanten versie gezien, maar dit hoort echt niet bij de beschrjving. Hij of zij ziet er namelijk uit als een wollige, witte teddybeer in wolf vorm met lieve oogjes en een zwarte neus. Ik probeer me alles te bedenken dat ik over wolven weet en dat is niet echt veel. Volgens mij waren ze mensenschuw, dus eigenlijk is de wolf vast banger voor mij dan ik voor hem.

Heel rustig sluip ik naar mijn rugzak en daarna weer terug, want ik kan me nergens anders verstoppen. Ik kijk in mijn nu bijna lege rugzak en tot mijn grote plezier hebben ze niet al mijn eten gestolen. Ik pak een klein beetje van het eten en hou dat de wolf voor, want ik heb twee keuzes, vrienden proberen te worden, zodat ik niet meer alleen ben of opgegeten worden en ik vindt de eerste een beter idee.

Voorzichtig pakt de wolf het eten aan en eet het door. Ik wordt echt bang van die scherpe tanden. Brrrrr. Toch wil ik nog steeds vrienden met de wolf worden, want op de één of andere manier is ze toch niet onprettig gezelschap en ik denk niet dat Lucas hier nog een keer terug kan komen, want dat valt te veel op, dus ze is het enige gezelschap dat ik kan krijgen.

De wolf komt behoedzaam naar me toe en als ze er is likt ze me over mijn gezicht en dat brengt me tot de volgende conclusie : liefde gaat ECHT door de maag. "Je moet een naam hebben, wat dacht je van... Wild-Rose?" Ik kijk even om te checken of het wel een meisje is. "Oh, sorry. Je bent blijkbaar een jongen," zeg ik beschaamd. "Wat dacht je dan van Sage?" De wolf geeft me weer een lik over mijn gezicht en ik lach zachtjes. "Sage dus."

Mijn maag rommelt en ik pak dus voor mezelf ook wat te eten. Niet teveel, want ik weet niet hoelang ik hiermee moet doen. Sage gaat naast me liggen en in kleermakerzit kijk ik wat ze allemaal gestolen hebben van me. Een deel van mijn eten en drinken, mijn deken, mijn elestiekje en een deel van mijn extra kleren. Ik heb nu dus alleen nog maar één flesje water, een beetje eten, een borstel, tandenborstel, tandpasta, één ander setje kleren en mijn foto's. Het oogt alleen erg leeg zonder al het andere eten, drinken, de deken en de andere extra kleren.

Om mijn dag nog geweldiger te maken begint het keihard te regenen en is het heel koud geworden. Ik ga dus maar tegen Sage aan liggen die dat gelukkig toe laat. Sage is tenminste lekker warm. Ik ben zo blij dat ik hem niet weg heb gejaagd en dat hij niet weg is gegaan. Ik hoop dat hij bij me blijft, want hij bied warmte, bescherming en gezelschap. Warmte, omdat ik tegen hem aan kan liggen, bescherming, omdat ik niet denk dat mensen me aanvallen met een wolf aan mijn kant en gezelschap, omdat ik nu niet meer alleen ben.

Ik maak mezelf heel klein en nestel me nog meer tegen Sage aan, die het maar best vindt. Al snel voel ik een druppel op mijn neus en komt de moeilijke en vervelende beseffing dat het hier niet water dicht is. Is dit mijn dank? Mijn dank voor alles wat ik voor onverschrokkenheid heb gedaan?

-------------------------------------------------------------------

Bij media een foto van Sage! Wat vinden jullie van Sage en denken jullie dat Lucas nog terug komt?