Liv & Menyn 2 : how are we gonna survive

hoofdstuk 6 (speechen)

Hey! Sorry dat ik een tijdje niet heb geschreven aan dit boek... Mijn leraren hadden besloten me in 3 weken 11 toetsen te geven. :( Ik heb ook besloten dat mijn actie (die bij hoofdstuk 3 stond) nu afgelopen is. Ik heb helaas maar 2 reactie's erop gehad. Dat vindt ik wel jammer, maar ik heb besloten dan 4 van de prijzen tussen hun te verdelen. (er waren 5 prijzen te verdienen en dat gaat niet gedeeld door 2) SiljaBeerling wint : prijs 3 en 2 en Little-Wolfie wint prijs 1 en 4. Dat houdt in dat : SiljeBeerling een idee mag verzinnen dat nog gebeurt in dit deel en een idee dat gaat gebeuren in deel 3 en te horen krijgt waar deel 3 over gaat!Little-Wolfie een vijand voor Liv mag verzinnen en mijn idee van een uitwisseling mag gebruiken om haar eigen uitwisselingsverhaal te schrijven tussen Chicago en Panem!Allebei van harte gefeliciteerd!

-------------------------

Liv's P.O.V.

Ik open mijn ogen en ik wordt overspoeld met een verdoofd gevoel. Ik probeer na te denken waarom ik blijkbaar een grote dosis verdoving heb gekregen, maar mijn hoofd is niet helder genoeg, dus ik kan me het niet herrineren. Ik laat mijn ogen om me heen kijken naar waar ik ben. Het enige wat het oplevert is de informatie dat ik in een witte kamer op een wit bed lig. Daar heb ik echt heel veel aan. NOT!!!

"Liv, je bent wakker," zegt een stem, die ik zelfs in deze verdoofde toestand herken uit duizenden. Nee, uit miljoenen. Garlic. Langzaam kom ik overeind en een irritant gevoel trekt door mijn rug. Misschien is dat wel de reden dat ik net op mijn zij lag en zo verdoofd ben.

"Liv, blijf pleas liggen je hele rug is nog kapot van de zweepslagen," zegt Garlic, terwijl hij me weer terug duwt. De herrinering van de zweepslagen komen meteen weer in me op en ik ril. Dit is nou niet echt een herrinering die goed is voor mijn dapperheid, trots en zelfvertrouwen. Garlic gaat naast het bed op een stoel zitten. Er schiet me iets ergs te binnen. De zegetoer! Wie weet hoelang ik buiten westen was! Nou ja, Garlic weet het waarschijnlijk wel.

"Hoelang was ik buiten westen?" vraag ik met een bibberende stem. Garlic bijt op zijn lip. Hij vindt het duidelijk niet leuk dat hij dit gesprek met me moet voeren, ook al is het heel logisch dat ik dat wil weten.

"10 dagen. We hadden een week gewacht of je nog zou bijkomen voor de toer, maar dat gebeurde niet, dus moesten we door zonder jou. We zijn over 4 uur bij het station van district 8. Je hebt 3 districten gemist," zegt hij. 10 dagen?! denk ik geschokt. Ik ben nog nooit in mijn hele leven zo lang buiten westen geweest. Die zweepslagen hadden me, dus goed te pakken. Ik hoor dat de deur weer open gaat en ik weet bijna zeker wie dat is.

"Liv! Gelukkig je bent weer wakker!" gilt Jessie vrolijk. Ik glimlach naar haar. Dat kan, omdat ze nu voor me staat. Helaas staat mijn voorbereidingsteam er nu ook. Garlic merkt het ook op en trekt bleek weg.

"Moet ze nu alweer meedoen met de toer?" vraagt hij geschrokken. Mijn voorbereidingsteam knikt enthousiast en begint meteen een heel verhaal hoe geweldig het is dat ze me weer mooi kunnen maken en dat ik er zo mooi uit ga zien. Ondertussen duwen ze Jessie en Garlic de kamer uit. Daarna beginnen ze aan mijn schoonheidsbehandeling dat meer aanvoelt als een marteling op mijn gehavende rug, die ze soms per ongeluk aanraken. Dat doet zo veel pijn dat het door de verdoving gaat.

Na een lange schoonheidsbehandeling/mishandeling ben ik eindelijk klaar en zie ik er nog best redelijk uit. Als je het verband op mijn hele rug wegdenkt en de helemaal open rug van de jurk, omdat ik begon te gillen van de pijn toen ze me in de jurk zonder open rug probeerden te krijgen.

Daarna wordt ik heel wreed de trein uitgeduwd en wordt me verteld dat hun tributen Fee en Quiro heetten. Als ik overal vredebewakers zie begint mijn hart heel snel te kloppen, worden mijn handen plakkerig van het angstzweet en begin ik te trillen. Garlic merkt het en trekt me tegen zich aan. Wat hem een klein gilletje van pijn oplevert.

"Sorry," fluisterd hij. Ik mompel dat het niet uitmaakt en leun meer tegen hem aan. De pijn die steeds meer door de verdoving heen glipt maakt me zwak en ik weet niet meer of ik mijn benen kan vertrouwen, maar het zwakke gevoel is niks vergeleken met de angst voor de vredebewakers die me in de gaten houden. Ik vindt dit zo k*t! Nu onderschatten ze mijn zwakheid niet, terwijl ik nu juist wel zwak ben! Tenminste zo voel ik me. Zwak en bang. Vooral bang eigenlijk.

We moeten een podium oplopen. Daar kijkt de familie van de jongen uit 8 me boos aan. Oh, ja ik heb de jongen uit 8 vermoord. Ze mogen me vast niet. Ik zou in ieder geval mezelf niet mogen in hun plaats. Als ze mijn verband zien krijgt de man wel een tevreden uitdrukking op zijn gezicht. Hij vindt het vast mijn verdiende loon.

"Liv," fluistert Garlic. Ik wend mijn blik van de familie af en kijk hem vragend aan. "Jij moet nu een toespraak houden." Geschrokken kijk ik naar de burgemeester die me afwachtend aankijkt. Sh*t, ik heb helemaal niks geoefend/bedacht. Dat wordt dus improviseren. Ik wend me tot het publiek en begin te praten.

"District 8, ik wil eerst zeggen dat het me spijt van jullie dode tributen, ook al heb ik zelf Quiro vermoord. Dat had ik eigenlijk niet mogen doen, maar als je in de spelen zit heb je een keuze : sterf of dood anderen. Ik heb voor dood anderen gekozen, want ik kende die kinderen toch niet. Dat is niet aardig van me, maar ik weet zeker dat minstens 20 van alle tributen van alle hongerspelen voor dood anderen hebben gekozen en dat in nieuwe hongerspelen dat ook weer gaat gebeuren. De hongerspelen van dit jaar zal ik nooit meer kunnen vergeten en niet alleen maar omdat ik mensen heb gedood en heb gevoeld voor het eerst in mijn leven wat echte angst is, ik ga hem nooit vergeten, omdat de hongerspelen me ook wat geweldige dingen heeft gegeven. Ik ben closer met Garlic, ik heb Lynn en Uriah mogen ontmoeten, ik heb nu eten voor het gezin waar ik nu woon en het allerbelangrijkste ik heb een vriendin gekregen zoals ik altijd al wilde. Dapper, aardig, behulpzaam, vrolijk wanneer je dat echt nodig hebt, slim en ga zo maar door. Met andere woorden... de hongerspelen gaven me Jessie. Ik denk dat dat bij het leven hoort. Bijna al het moeilijke, nare, vervelende, stomme of verschrikkelijke dat je overkomt geeft je ergens ook iets goeds. En ik ben die gebeurtenissen dankbaar, ookal zou ik ze liever vergeten. Dus district 8 als je nog een keer diep ongelukkig bent over de dode tributen, misschien kan je dan gleoven dat ze in de hemel zitten en nu over jullie district waken of geloof wat je zelf wil. Als je maar weet dat nu regen zonneschijn komt."

Iedereen kijkt me met open mond aan en ik geef ze groot gelijk. Ik ben zelf ook verbaasd dat ik deze speech heb kunnen verzinnen. Er begint een zacht applaus die steeds harder wordt tot we weer weg moeten.

"Liv, dat was prachtig!" zegt Gea snikkend van geluk als we weer in de trein zitten. Ik glimlach naar haar en ga zo op de bank zitten dat mijn rug niet teveel pijn doet, terwijl iedereen me verteld hoe mooi en geweldig die speech was en dat er zelfs geruchten zijn dat de president blij was met mijn speech. Ik ben ook wel tevreden, maar ergens maakt het me zenuwachtig voor morgen, want nu verwachten ze dat ik voor het district van Lynn een minstens zo mooie speech geef en ik weet niet waar ik die vandaan moet halen!

----------------------

Wat vonden jullie van de speech van Liv? En vonden jullie het hoofdstuk goed? :)