Liv & Menyn 2 : how are we gonna survive

hoofdstuk 15 (gevlucht)

Menyn's P.O.V.

Het is alweer maanden geleden dat ik naar district 11 ben gegaan en in die maanden ben ik veel closer geworden met Lucas. Hij is echt geweldig! Ik ben zo blij dat ik hem ontmoet heb!

Vandaag is de kiesceremonie en dat houdt in dat er weer nieuwe aspiranten komen. Zelfs zal ik ze pas zien als ze hier al zijn. Ik heb besloten dat ik me bezig ga houden met de aspiranten die uit een andere factie komen, omdat degene die hier geboren zijn al beter kunnen vechten en mijn eerste factie ook niet onverschrokkenheid was.

Ik kijk op de klok en zie dat het al één uur is. Dat houdt in dat ze elk moment aan kunnen komen. Dus vertrek ik maar naar het punt waar ik heb afgesproken met Delphine. Ik heb kunnen regelen dat zij het mocht doen, aangezien Tris en Tobias het niet meer doen. Waarom weet ik eingelijk niet, maar het is voor Delphine wel fijn, want nu hoeft ze een tijdje niet het hek te bewaken.

Na vijf minuten wachten komt ze aan met 10 aspiranten. "Dit is één van onze leiders," zegt Delphine, terwijl ze naar mij wijst. Ik gebaar dat ze op een rij moeten staan. Dan begin ik te praten.

"Ik ben Menyn en zoals Delphine al zei ben ik als jullie door de inwijding komen één van jullie leiders," zeg ik. Dan begin ik aan de uitleg over de inwijding. Zodra ik zeg dat de helft weg moet komt er protest, maar ik negeer het en ga gewoon door. Wat ze niet horen is hun eigen fout en ik heb er geen last van. Ik vertel ze dat de helft in onverschrokkenheid blijft en de andere helft niet en wie erin blijven eraan ligt hoe iedereen presteert en dat iedereen een plek krijgt op de ranglijst. Ik vertel de fases van de inwijding, de regels in onverschrokkenheid, de leiders van onverschrokkenheid, de banen in onverschrokkenheid, de planning van zometeen en morgen, wat ze allemaal gaan leren en wanneer ze vrije tijd hebben.

Daarna brengt Delphine ze weg en ga ik even door onverschrokkenheid lopen. Als ik gepraat hoor stop ik en ik kan er niks aan doen. Zodra ik mijn naam hoor luister ik stiekem mee. "Menyn is afwijkend. Ik kwam er achter via haar test. Het is echt bizar dat we er niet eerder achter zijn gekomen," zegt de ene stem.

"We moeten hier echt iets aan doen. We kunnen haar niet als leider laten, terwijl ze afwijkend is," zegt de tweede stem. Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren. Moet ik keihard wegrennen of eerst wachten wat ze gaat doen.

"Ik weet het goed gemaakt. Vannacht gooien we haar in de kloof en we zeggen dat ze waarschijnlijk zoveel heimwee had dat ze het niet meer aankon en dus zelfmoord heeft gepleegd," zegt de eerste stem. Mijn maag draait zich om en ik voel me misselijk.

Ik ren zo hard ik kan naar mijn appartement toe. Daar gooi ik wat extra kleren, eten, drinken, een borstel, een tandenborstel, tandpasta, een elestiekje, een dekentje en een fotolijstje met drie foto's erin in een rugzak. De foto's zijn eentje van mijn familie, eentje van mijn vrienden en ik en eentje van mij en Lucas.

Daarna schrijf ik nog een paar brieven. Één voor Maybelle, één voor Delphine, één voor Lisa en één voor Lucas. Ik lever ze af bij hun appartementen en dan vertrek ik. Ik ga naar het hek toe.

bij het hek vraag ik of ze hem willen openen voor me, maar ze weigeren. Dat ik één van de leiders ben maakt blijkbaar niet uit. Meteen raak ik in paniek. Ik kan niet weg. Ik zit als een rat in de val. Ik kan niet vluchten en tegen ze vechten is een hopeloze zaak. Er is dus nog maar één oplossing. Verstoppen. Ik moet me verstoppen.

Ik loop maar meteen weg en ik ga dus naar de plek om je te verschuilen. De factielozen wijken. Ik ga er snel heen, maar zodra ik er ben is de zon al aan het ondergaan. De factielozen kijken verbaasd naar me en ik loop een gebouw dat er leeg uit ziet in. Het is alleen niet leeg. Er zijn nog ongeveer twintig andere mensen. "Oh, ik wist niet dat er hier al mensen waren," zeg ik terwijl ik rood wordt. Een dunne vrouw komt naar me toe. Ze is volgens mij een jaar of vijftig.

"Jij was toch de leider van onverschrokkenheid?" vraagt ze. Ik knik. "Wat doe je dan hier?" Ik bijt op mijn lip. "Je kan het ons wel vertellen hoor."

"Ik ben gevlucht. Ik kon niet langer meer blijven," zeg ik zacht. Ik ben er niet zo trots op dat ik ben gevlucht. Een klein jongetje loopt naar me toe. Hij is ook al zo mager. Die factielozen doen me denken aan hoe ik er vroeger uitzag. Mager, heel erg mager.

"Heb jij eten?" vraagt hij hoopvol. Ik knik en geef wat van mijn eten aan het jongetje. Hij rent meteen naar de rest toe en deelt het uit. Het jongetje doet me denken aan mijn broertjes. Die deelden ook altijd alles wat ze kregen. Familie was het belangrijkste dat er was in mijn district, nou ja, samen met eten vinden.

"Je mag wel bij ons blijven," zegt de vrouw. Ik kijk haar verbaasd aan. "Echt waar," zegt ze al voor ik 'echt?' kan zeggen. Dan steekt ze haar hand uit. "Ik ben Miranda," zegt ze. Ik pak haar hand vast en stel mezelf voor. Miranda neemt me mee naar de kring factielozen en stelt iedereen voor. Ik kan alleen niet de namen meteen onthouden. Er is teveel in korte tijd gebeurt en er past simpelweg gewoon niks meer bij.

--------------------------------------------

arme Menyn :(