Güneş suya yansıdı...
''Geldiğinden beri yüzün gülüyor. Çok mu eğleniyorsun?'' diye sinirle sorduğumda hala onunla dip dibe durduğumuz için sinirliydim.
''Çok.'' dedi ve bir kolunu omzuma atarak beni kendisine çekti. Onunla resmen sarılıyor olmamız...
Öncelikle bu zorlu günlerin hemen geçmesini ve tüm hastaların sağlıklarına kavuşmasını diliyorum. Sizlerde lütfen dikkatli olun. #evdekalTürkiye
Yazarlığa başladığımdan beri 6 sene geçti ve şu zamana dek en güvenerek yazdığım kurguya ERİHA kitabımıza hepinizi bekliyorum. Orada da yalnız bırakmayın beni :) Yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eğer istek olursa ilerisi için bir whatsaap veya instagram grubu kurmayı düşünüyorum.
instagram: arsilyaroseis
&&&
Dışarıda gürül gürül başlayan yağmura aldırmadan dokunmuştu özlem duyduğu dudaklara. Elleri birbirine kenetlenirken her ikisinin de yüzündeki gülümseme giderek artmış ve yerini neşeli kıkırtılara bırakmıştı. Aran hafifçe geri çekilip eliyle Meltem'in yanağını okşarken genç kız hissettiği huzurla gözlerini yummuştu.
''Bunu yapmak için ne kadar uzun süre beklediğimi bir bilsen?'' dediğinde Meltem'de gözlerini açarak ona bakmaya başlamıştı. Her ne kadar üzerinde duruyor olsada ona ağırlığını vermiyor ve küçücük yatağa bir şekilde sığmayı başarıyordu.
''Kapıyı bu yüzden kitledin değil mi? Beni öpmeyi planlıyordun?'' diye sordu inatçı bir alayla. Genç adam ise alt dudağını dişleyip serseri bir edayla göz kırmıştı. Meltem'in bakışları onun yüzündeki gülümsemeye takılırken Aran'dan hangi ara bu kadar çok etkilendiğini düşünüyordu. Bu adam kesinlikle akıl sağlığına zarardı...
''Unuttuğun çok önemli bir şey var sevgili nişanlım. Üzerime ilk atlayıp beni öpen sensin. Ben sadece başlanan işlerin yarım kalmasından hoşlanmadığım için sonunu getiririyorum.'' dedi ve tekrar genç kızın dudaklarına eğildi tutkuyla. Bir eli beline doğru inerken her ikisinin de soluğu kesilmişti. Tekrar öpmeye yelteneceği sırada kapının hafif tıklatılmasıyla kafası yastığa düştü. Meltem korkuyla onu üzerinden attığında elini ağzına götürmüştü. Fısıldayarak konuşmaya başladı.
''Seni burada görürlerse önce seni sonra yine seni öldürürler!'' dedi korkuyla. Aran ise alnına düşen saçlarını geriye iteleyerek yataktan doğruldu. Bu kısa hareketi bile Meltem'in dikkatini dağıtmıştı. Kapının ikinci kez tıklatılmasıyla annesinin fısıldayan sesini duydu. Kahrolası adam saatler içinde nasılda bütün dengesini bozmuştu! Onun eğlenen tavırlarını görmezden gelip kapıya doğru gitti.
''Dolabın arkasına geç ve sakın sesini çıkarma!''
Genç adam hala gülümsemesine engel olamıyordu, yataktan kalkarak kapıya terste kalan kıyafet dolabına doğru ilerledi. Arkasına geçtiğinde görünmediğine emindi. Meltem ise onun saklandığını gördükten sonra derin bir nefes alarak kapının kilidini açtı. Annesi sabahlığıyla endişeyle kendisine bakıyordu.
