ARAN

11.Bölüm

 Günler yarışa girmişcesine ardı ardına geçerken evden çıkmamaya yeminli gibiydim. İki gün önce arayan Ceren'e son durumları anlattığımda başımdan büyük işlere giriştiğimi söyleyip bir güzel azarlamıştı beni. Şimdi odamda oturmuş akşam için yapılan hazırlığı uzaktan uzağa izliyordum. Annem ve ablamla birlikte Aran'ın annesi de yardım ediyordu hazırlıklara. Ciddi ciddi görücü geliyordu ya bana!

''Meltem bir tarafını yerden kaldırıp yardım etsen diyorum. Hayır akşama şurada ne kaldı? Pijama takımıyla mı karşılayacaksın milleti?'' diye sitem eden ablama karşın sadece göz devirmiştim. Bilgisayar sandalyemden kalkarak giysi dolabıma doğru ilerlediğimde boş gözlerle raflara bakıyordum. Annemin yerinde kalması için direttiği aklım bugünde gitmiş gibiydi. Hoş Aran yüzünden bende akıl mı kalıyordu?

''Ne giyeceksin?''

''Bilmiyorum abla.'' dedim bıkkınca.

''Kızım bana bak annem söyledi sen demişsin gelsinler diye. Şimdi ne bu tavırlar? Madem istemiyordun en başında söyleseydin!''

''İstemediğimden değil abla!''

''Öyleyse?''

''Meltem!''

Annemin bağırışıyla ikimizde kapıya baktık. Ablam benim yerime odadan çıkıp anneme bakarken ben kendimi tekrar rafları izlerken bulmuştum. Şimdi giyeceğim şeye karar vermeliydim... Askılarda yan yana dizilmiş elbiselerimden lacivert renginde kadife bir elbiseyi elime aldım. Üzerimde oldukça zarif duran bir elbise olduğu için seviyordum.

''Meltem, akşam Aran'ın annesi ve babasıda bizde olacak, haberin olsun.'' dedikten sonra kapıyı kapatıp giden ablama şaşkınca bakmıştım. Peki... Aran'da olacak mıydı? Olmalıydı! Bana söylediği tüm o lafları ona yutturmalıydım.

Birkaç saat sonra tüm hazırlıklar tamamlanmış herkes tam takım yerini almıştı. Babam ve abimle bu konuyu hiç doğru düzgün konuşmamıştık ama sanırım onlarında isteği yoktu. Annemle huysuzca konuştuğu bazı anlara şahit olmuştum, her ne kadar beni görüp konuyu kapatsa da evlilik işine sıcak bakmadığı belli oluyordu.

''Abi bu ne yakışıklılık böyle?'' 

''Belki damat tarafında güzel kızlar vardır, çifte düğün yaparız belli mi olur?'' dediğinde istemsizce gerilmiştim. Bu düğün... Olmayacaktı. Olmamalıydı!

''Ya... Öyle yaparız.'' diyebilmiştim.

''Meltem yemek masasını biraz geriye çek yol açılsın mutfaktan gelirken daracık kalıyor orası.'' 

Annemin sözlerini kafamla onaylayarak geçiştirmiştim. Biraz sonra kapı çaldığında kalp atışlarım istemsizce hızlandı. Aran'ın ailesi gelmiş olmalıydı. Ablam kapıyı açar açmaz kendimi sandalyeden destek alırken bulmuştum.

''Meltem kızım ne güzel olmuşsun!'' 

Bana doğru yaklaşan Sevinç Teyze ve Ekrem Amca'ya gülümseyerek baktım. 

''Hoş geldiniz, teşekkür ederim.''

''Kaderde bugünleri de görmek varmış.'' diyerek Ekrem Amca ile tokalaşan babam'ın yüzü hala katıydı. Anlamıyordum... Daha gelecek olan kişilerle tanışmamıştı bile neden böylesine soğuktu?

''Sevinç geldiniz mi? Şu böreği fırından çıkarıp geliyorum dur.'' diye bağıran anneme hepimiz gülerek tepki vermiştik.

''Acele etme  geldik geldik!''

Sevinç Teyze kolumdan tutarak beni kimsenin duyamayacağı bir odaya soktuğunda merakla ona bakıyordum.

''Meltem kızım bak seni kendi kızımdan ayırt etmedim bunca yıl.''