Królowie Prędkości

39

Mimo iż było zimno, ledwo dwa stopnie na plusie. Na wyścig stawił się tłum ludzi. Usłyszeli plotkę, że ma przyjechać facet w Subaru, co jakiś czas temu panoszył się po okolicy. Wszyscy byli ciekawi, z którym z Olszańskich ma zamiar się ścigać. Przecież to było jasne dla wszystkich, że z którymś z nich.

Mazur właśnie jechał czwarty raz po trasie. Jechał wolno w końcu, co chwila znad przeciwka nadjeżdżały jakieś samochody, bo droga jeszcze nie została zamknięta. Jego celem było zapamiętanie jak najlepiej każdy zakręt oraz oszacować, z jaką prędkością mógłby w niego wejść i czy wybrać wewnętrzną, czy zewnętrzną stronę łuku.

Kwadrans przed rozpoczęciem wyścigu, Mikołaj czekał już na starcie. Pięć minut później zjawiły się dwie Mazdy. Czarna ustała na parkingu, a biała pojechała na linię startu. Tylko dwie, czy trzy osoby zauważyły, że z białego Rx-7 wysiadali dwaj bracia. Wzrok wszystkich był skupiony na linii startu. Kibice czekali, aż auta wysiądzie Robert. Jednak z pojazdu wysiadła kobieta. Widzowie zaczęli patrzeć po sobie. Ich miny mówiły jedno: Kim u licha jest ta kobieta? Pytali się między sobą, lecz nikt nie był w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Tylko paru osobą wydawało się, że skądś znają tę dziewczynę.

Kibice mieli problem z ustaleniem tożsamości Piwońskiej, ponieważ większość z nich potrafi tylko dopasować samochód do nazwiska, a nie nazwisko do twarzy.

Majak podeszła z wyciągniętą dłonią do Mazura. Mężczyzna delikatnie ją chwycił i ucałował. Dziewczyna spodziewała się zwykłego uścisku dłoni, a nie czegoś takiego.

- Jaki rodzaj wyścigu, droga dama proponuje.

- To pan jest gościem, to pan niech zdecyduje.

- Szczerze powiedziawszy, chciałbym mieć ten wyścig jak najszybciej już za sobą. Więc może po prostu jeden przejazd w tamtą stronę.

- W porządku.

- A czy ma może pani wolną chwilę po wyścigu? Muszę się przyznać, że nie miałem jeszcze okazji zjeść kolacji.

- To ja muszę z przykrością stwierdzić, że już zjadłam kolację oraz mam już plany na resztę dzisiejszej nocy.