Maja Piwońska jest córką byłego kierowcy rajdowego. Można powiedzieć, że pociąg do szybkich samochodów ma we krwi. Oczywiście po tym, jak dziewczyna dowiaduje się, że w jej okolicy odbywają się nielegalne wyścigi, postanawia iść je obejrzeć. Ale ile...
Majka na okres wakacji dostała pracę w sklepie z odzieżą w jednej z galerii handlowych w mieście. Umówiła się z Karolem na pizzę. Chłopak nie czekał na nią w umówionej knajpce, ale pod jej sklepem. W ręku trzymał różowy kwiatek, jej ulubiony.
– Cześć to dla ciebie – podał jej piwonię. – Kiedy usłyszałem, jak się nazywa, od razu skojarzył mi się z tobą – obdarzył ją szerokim uśmiechem.
W drodze do pizzerii nie rozmawiali. Jednak ta kilkuminutowa cisza nie krępowała ich.
– O czym chciałeś porozmawiać? – zapytała dziewczyna, gdy wreszcie usiedli przy stoliku i czekali już na swoje zamówienie.
– Jestem bardzo ciekaw, jak to się stało, że zaczęłaś się ścigać. Nie kojarzę cię, żebyś wcześniej przychodziła je oglądać. Wiesz mi, mam pamięć do twarzy pięknych kobiet.
– Taa uważaj, bo uwierzę. Pewnie każdej wciskasz podobny tekst – roześmiał się. – Na wyścigach pojawiłam się pierwszy raz w kwietniu.
– Chcesz mi powiedzieć, że w tak krótkim czasie nauczyłaś się tak dobrze jeździć? – przytaknęła. – Jeny, to taka amatorka mnie pokonała, ach... – złapał się teatralnie za głowę. Chciał coś jeszcze dodać, ale przyszedł kelner z ich zamówieniem.
– Dobrze wiem, że dałeś mi fory na początku.
– Dobra, ale na końcu serio nie mogłem cię wyprzedzić. Co za porażka... Powiedz, chociaż, że masz prawko od roku, plisss – złożył ręce w błagalnym geście.
– To może, to przemilczę – roześmiała się.
– A tak serio, od kiedy je masz?
– Od kwietnia.
Chłopak zmrużył oczy i się jej przyglądał.
– Nie kłamiesz? – podniósł jedną brew do góry.
– Przysięgam, że mam prawko od kwietnia, a po raz pierwszy ścigałam się w maju – podniosła jedną dłoń do góry, a drugą położyła na sercu.
Olszański głośno westchnął i zajął się jedzeniem.
– Jednak jak byłam mała, ojciec nauczył mnie jeździć samochodem. Więc to nie tak, że pierwszy raz za kierownicą usiadłam parę miesięcy temu.
– Na jakim aucie cię uczył?
– Na polonezie. Fajnie nim się wchodziła w zakręty bokiem.
Karol zakrztusił się kawałkiem pizzy.
– Popukać? – zaprzeczył gestem i napił się coli.
– Bo... kiem?
– No tak, później przesiedliśmy się do Lancera. To nim najwięcej jeździłam. Kiedy ojciec dowiedział się, że jest chory, sprzedał oba samochody i kupił mamie nową Ibizę. Mama jakoś nigdy nie zwracała uwagi na dane w dowodzie i zawsze myślała, że to dość wolny samochodzik. Zresztą nigdy nie widziałam, żeby jechała więcej niż 80 km/h – roześmieli się. – Nie pozwoliła tacie do niej założyć specjalnej rejestracji. – chłopak podniósł pytająco brwi. – Tata uważał samochody za członków rodziny i nadał im imiona. Pola, Ewa i Iza.
Karol wybuchł niekontrolowanym śmiechem. Po dłuższej chwili powiedział:
– Przepraszam – otarł łzy. – Pola, Ewa i Iza... Miałaś wspaniałego ojca. Jaki inny tata nauczyłby swoją małą księżniczkę driftować? – wzruszyła ramionami. – Nie przejmuj się tymi dwoma ostatnimi porażkami. Naprawdę czekam na dzień, w którym pokonasz mojego brata.
– Nie za bardzo poniosła cię fantazja?
– Ani trochę. Po pierwsze już twój ojciec widział w tobie potencjał, po drugie po pokonaniu mnie masz prawo wyzwać Roberta, a on nie powinien odmówić. Ma taką zasadę, że wyzywa tych, którzy mieli szanse mnie pokonać, a ty zrobiłaś tego dokonałaś. Pewnie jeszcze powinnaś zdobyć parę zwycięstw, ale to już tylko kwestia czasu.
– Nie żartuj sobie, pokonanie ciebie to był czysty przypadek.
– Ja wiem swoje. No dobra – zatarł ręce. – Kończmy to – wskazał na pizzę. Bo wystygnie do końca.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
