Wala na ang pinakamatinik na magnanakaw.
Wala na ang pinakamagaling na manunubos.
Isang simpleng pamilya na lang ang kanilang common denominator ngayon.
Siguro nga, normal na ang buhay nila.
Pero hanggang kailan?
Walang lihim ang hindi nabubunyag,
A...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sa bahay ng mga Malavega, parating may isang telepono sa bahay na may sariling phonebook. Nakalagay roon ang mga pangalan, numero, at address ng mga taong hindi alam ni Max kung sino-sino ba. Hindi lang niya inaasahan na makikita niya roon ang detalye ni Milicent Etherin na may pangalang Labyrinth.
Nag-drive si Max papunta sa apartment ni Laby na nasa unang avenue ng city bago ang Grei Vale. Tatlumpung minutong biyahe rin at nagpapasalamat siya dahil pumayag na ang papa niya na magamit ang sarili niyang kotse.
Sabado, alam niyang wala itong klase sa HMU. Hindi niya alam kung totoo ba ang address nitong nakalagay sa phonebook na tiningnan pero kailangan niyang magbakasakali.
Huminto siya sa parking lot ng isang malaking six-storey apartment building sa gitna ng Sterling at Pacific Avenue. Tiningala niya ang mataas na gusali para tanawin ang itaas. Nakalagay roon ang room number nitong 423. Fourth floor. Agad na siyang pumasok sa loob. Kapansin-pansin na walang guwardiya roon. Hindi mahigpit ang bantay. Walang elevator sa lugar. Kailangang tiyagain ang hagdan. Fourth floor lang naman.
Pagdating niya sa nasabing palapag, bumungad sa kanya ang isang pasilyong ang tanging ilaw lang ay ang dulong bintanang nakabukas at sinisinagan ng araw. May kadiliman sa pasilyo, tahimik din at parang wala halos nakatira-o baka ay nasa trabaho ang mga naroon. May kalamigan dahil nasa mataas na lugar. Inisa-isa niya ang bawat pinto at dumiretso siya bandang dulong pinto.
"423," mahina niyang sinabi pagtapat sa pinto.
Kumatok siya nang dalawang beses sa puting pinto at nagpamulsa siya bago nilingon-lingon ang paligid. Tinitingnan kung may nakakakita ba sa kanya. Wala namang tao.
Kumatok ulit siya nang walang magbukas ng pinto.
Medyo may kalumaan ang buong building gawa ng kupas na pintura sa dingding, pero hindi naman mukhang squatter-type. Sementado lang ang makinis na sahig, hindi na inabala pang lagyan ng tiles.
Tiningnan niya ang leather shoes. Ang tagal naman siyang pagbuksan. Kakatok na sana uli siya nang biglang bumukas ang pinto. Itinaas niya ang tingin at nakita na ang pakay niya.
"Akala ko, fake lang yung address mo sa phonebook sa bahay," sabi ni Max nang tagpuin ang tingin nito.
"Anong masamang hangin ang nagdala sa 'yo rito?" masungit na tanong ng may-ari ng apartment habang nagtatago sa likod ng pinto.
"Puwede kang makausap?"
"Sa next meeting na. 'Wag ngayon."
"Sandali lang naman ako, saka . . ." Tiningnan ni Max ang kaunting parte ng damit ng kausap. Naka-puting long sleeves ito na maluwag at kitang-kita ang gusot. Inilipat niya ang tingin sa itsura nito. Mukhang hindi pa nagsusuklay, may kaunting lipstick pa sa dulo ng labi, at may smudge pa ng liquid eyeliner sa ilalim ng mata. "Mukhang wala ka namang ginagawa." Itinulak ni Max ang pinto at nagtuloy-tuloy na sa pagpasok kahit hindi naman siya inaalok.
