Secrets of the Malavegas (Book 7)

3: Zone

Isang buwan pa lang ang nakalilipas mula nang lumipat ang mga Malavega sa Grei Vale. Doon kasi sila nakatira sa kabilang siyudad, sa isang townhouse na malapit sa dating school nina Arjo. Sa kasamaang palad, may nangyaring hindi inaasahan kaya napilitan silang tumira sa village na pagmamay-ari ni Erajin Hill-Miller.

Nasa biyahe ang mag-asawa kasama si Zone. Si Josef ang nagda-drive, nasa passenger seat naman si Armida kandong-kandong ang bunso nilang panay ang laro sa PSP nito.

“Hindi muna ako papasok,” sabi ni Josef na tutok sa kalsada. “Sasama ako sa school. Mamaya, awayin mo na naman yung teacher e.”

“E paanong hindi ko aawayin—”

“E paanong hindi mo aawayin, mahilig ka talagang mang-away,” putol ni Josef sa asawa niya.

“Uhm!” Biglang binato ni Armida ang asawa niya ng face towel na nasa dashboard.

“Bakit na naman?!” reklamo ni Josef at inalis ang sumabit na towel sa kanang braso. “I’m just saying na puwede mo namang kausapin nang maayos.”

“Hoy, Ricardo Exequiel, makinig ka,” mariing utos ni Armida. “Yung teacher, puwedeng sabihing ipapatawag ang parents. And for whatever reason, hindi na ’yon dapat i-disclose. Bakit pa kailangang sabihin sa bata yung tungkol sa acceleration program, aber?”

“Kaya nga dalhin na lang natin kay Laby!”

“Uhm!” Si Zone naman ang nagbato sa kanya ngayon ng maliit na penguin stuff toy nitong nakaipit sa kili-kili kanina pa. “Don’t shout at my Mama, Josef!”

Huminto ang sasakyan nang mag-red ang stoplight.

“See that!” reklamo ni Josef sa anak niya. “He’s shouting at me, he’s throwing things at me, and he’s calling me Josef!” Umirap siya sabay iling.

“E di sabihin mo na lang na dadalhin natin siya kay Laby, not because he needs intensive monitoring, but because you don’t want the kid around.”

“I hate you, Josef,” kaswal na sabi ni Zone na nakatutok sa PSP niya.

“I. Don’t. Care. Uhmmmm!” Kinurot niya ang pisngi ng bata at pinanggigilan iyon. “Little monster!”

“Mamaaaaa!” tili ni Zone. “Inaaway ako ni Joseeeeef!”

“Uhm!” Isang hampas sa braso ang ibinigay ni Armida sa asawa niya para tantanan nito ang bata. “Ikaw, habang tumatagal, lalo kang nagiging abnormal.”

Natawa na lang si Josef at napaisang iling. Pagliko nila sa isang crossing, tinumbok nila ang dulo ng daan kung nasaan ang school ni Zone.

“Zone, tigilan mo muna ’yan,”  utos ni Armida sabay halbot ng hawak nitong PSP sa anak. “Malapit na tayo sa school.”

“Mama!” Pinilit nitong abutin ang PSP, kaso hindi nito naabot dahil hinagis agad ni Armida ang laruan sa backseat. “I’m playing!”

“No, you’re not.” Dinuro ni Armida ang mukha ni Zone para pagalitan. “Hindi ko pa nakakalimutan ang ginawa mo sa Croatia.”

Sumimangot agad si Zone at isinubsob ang ulo sa dashboard ng sinasakyan nilang pulang sedan. Ginawa na naman niya ang hand dance itsy-bitsy spider niya sa itaas ng ulo.

“Dae Hyun!” Inilayo agad ni Josef ang anak niya sa dashboard ng kotse dahil malamang na mamaya, iuuntog-untog na niyon ang ulo roon. “Will you stop doing that?”

Ayaw paawat ni Zone at isinubsob na lang ang mukha sa bintana ng kotse at doon ginawa ang hand dance niya.

“That kid is lunatic,” bulong ni Josef sa asawa.