Zelfmoord

HOOFDSTUK 22!!!

Lieve, lieve, lieve lezers! Ik heb jullie reacties allemaal gelezen, en wil jullie stuk voor stuk bedanken voor jullie lieve commentaar. Er was veel vraag naar nog een slot hoofdstuk, om het zo maar even te noemen over hoe de anderen zouden reageren enzovoort. Bij deze heb ik er lang over nagedacht, maar ik ben op jullie wens in gegaan. Ik hoop dat jullie genieten van het laatste hoofdstukje en dat ik hierbij jullie wensen kan vervullen. Ik schrijf in dit hoofdstuk uit Dave, dus de ''ik'' persoon is nu Dave i.p.v. Judith. Veel leesplezier! (Het hoofdstuk is extra lang hihi!)

Ik lag op mijn bed en staarde omhoog naar het plafond. Niet zo lang geleden lag Judith nog naast me.. Ik wreef over de - nu lege plek - van het bed om een glimp van Judith op te vangen.. maar ze was er niet meer. Tranen kwamen in mijn ogen te staan. Ik liet de emmer overlopen, als ik niet was vreemdgegaan met Lisa.. ik wilde er niet aan denken maar toch keerden mijn gedachten weer terug naar dat moment op de bank met Lisa.. Dat Judith voor het raam stond en ons zag.. en dat mes gooide.. Lisa had een lelijke wond op haar voorhoofd er aan overgehouden dat waarschijnlijk een litteken werd, maar ik vond dat ze dat wel verdiende.. ik verdiende ook pijn en dat heb ik ook gehad. Pijn dat Judith nu weg is. Wat was ik toch ook een lul! Ik had dit haar nooit mogen aandoen, en al helemaal niet in welke situatie ze thuis zat. Gelukkig was haar vader opgepakt en zit volgensmij een paar jaar in de gevangenis. Haar moeder wilde er niet veel over zeggen hoe lang het was, bang dat ik hem - als hij er weer uit kwam - pijn ging doen. Maar, ik wilde hem geen pijn doen, ik wilde niemand meer kwetsen of boos maken. Ik .. Ik liet me dieper in mijn kussen vallen en zuchte. Ik kon het niet terugdraaien.. maar de gedachte gaat steeds door me heen; als ik niet met Lisa was.. als ik haar niet dwong.. als, als als. Mijn moeder stond in de deuropening, zij had het er ook erg moeilijk mee dat Judith hier niet meer over de vloer kwam, zelfs mijn zusje had er moeite mee en mijn stiefvader.. Het was nog maar 4 dagen geleden, morgen zou de begravenis zijn, daar keek ik zo erg tegen op.. ''Dave, je moet nu echt gaan slapen. Morgen wordt een drukke en emotionele dag.'' Ik gehoorzaamde haar, ik was een veel gemakkelijker kind geworden, of zou ik bijna zeggen volwassene? Door de dood van.. ik slikte.. Judith was alles anders geworden. Mijn gedrag, mijn omgeving, alles was anders zonder haar. En langzaam viel ik in slaap.

Mijn wekker ging, ik ging rechtovereind zitten en zuchte diep. Vandaag was de dag, het afscheid van Judith. Ik liep naar de badkamer en keek mezelf in de ogen via de spiegel. Er schoten allemaal gedachten door me heen; lul, zak, hoe kon je zit nou doen! dat meisje is dóór jou macho gedrag nu weg, besef je dat wel?! Had dingen anders aangepakt, dan had ze er nog geweest. Jij maakte haar leven mooier, besef je dat wel?! Ik schudde mijn hoofd. ''Het is niet alleen mijn schuld.'' durfde ik hardop te zeggen. Ik herhaalde het nog een paar keer terwijl ik mijn haar deed en me in een zwart pak hees en deed een paarse bloem - haar lievelingskleur - rechts van mijn stropdas. Ik liep naar beneden en mijn moeder zat aan de koffie, ze had een mooie zwarte jurk aan en mijn zusje was ook heel stil. Toen ik haar traanogen zag, brak ik ook. Ik stormde op mijn moeder af en begraafde mijn hoofd tegen haar nek. ''Het is mijn schuld.'' snotterde ik. Mijn moeder schudde haar hoofd -althans dat dacht ik, want mijn hoofd lag tegen haar nek - en aaide over de onderkant van mijn haar, omdat ik net de bovenkant had gedaan. ''Het is niet jouw schuld.'' zei mijn moeder. ''Het is niet jouw schuld.'' Darie keek me boos aan. ''Het is wel deels zijn schuld!'' Mijn moeder keek Darie boos aan. ''Maak het nou niet erger voor hem.'' fluisterde ze pijnlijk. ''Hij moet de waarheid horen, Dave was de kers op de taart. Ze werd mishandeld, en door Dave was haar leven weer wat leuker. Totdat híj vreemding. Dus hij bedraagd wel schuld! Net zoals die stomme Esmeralda en die klote Lisa.'' Ik wist niet dat Darie zo close met haar was.. dat ze onbewust toch gesprekken met haar voerde. Ik wist dat ze gelijk had, dus ik rechte mijn rug. Ik was er klaar voor.

De kerk zat vol, Judith was helemaal niet gelovig, maar in de kerk hadden ze meer ruimte voor alle mensen die er waren. De dominee keek ons aan, naast hem stond een witte kist waar de verscheurde Judith door de trein in lag. Ik huiverde bij die gedachte. Ik zat redelijk vooraan, maar degene die vooraan zaten waren haar moeder, haar vader omringd door twee politieagenten, en Esmeralda. Wat deed ze daar?! Ik werd boos in mezelf maar wilde de dienst niet verbreken.