Zelfmoord

Hoofdstuk 19

Ik rende en rende en ik begon zwaar te ademen. Ik rende langs een steegje en besloot daar heen te gaan. Ik struikelde over een stoepje en viel voorover, maar ik kon me nog net redden door armen naar voren uit te steken. Snel ging ik zitten op het stoepje waar ik overheen viel en begon als een speenvarken te janken. De tranen wilden niet stoppen, ik kon niet helder nadenken. Een stem in mijn hoofd zei dat ik alleen maar moest huilen, huilen en nog eens huilen. Vanaf hier kon niemand me in het steegje zien zitten maar ik zag wel mensen voorbij lopen. Ik had mijn ademhaling niet onder controle en hikte en snikte. Mijn neus raakte verstopt door de vele tranen en mijn mouwen van mijn shirt waren helemaal nat.

Toen ik wat rustiger was geworden kon ik weer denken. De tranen stonden nog wel in mijn ogen, maar nadenken lukte deze keer wel. Wat had ik nou ook alweer gedaan? Ik zag Lisa met.. Dave.. En daar kwam het weer, de tranen stroomden weer maar ik moest even alles op een rijtje zetten. Lisa had seks met Dave, Lisa zag me en ging expres harder kreunen. Dave viel dat op en keek verschrikt naar achter, hij zag me en kwam naar buiten. En na dat wist ik het niet meer.. Ik kon me alleen nog herinneren dat ik boos naar Lisa was toegerend en haar hoofd tegen een spiegel had geslagen en dat ik met een mes liep te zwaaien - die ik uiteindelijk ook gegooid had.- Als ik er zo over na dacht vroeg ik mezelf echt af: In welke nesten heb ik me nu weer gewerkt? De politie kon zich hier zelfs mee gaan bemoeien! Ik stond op en liep verder. Maar ik had geen idee waar ik uitkwam.

Uiteindelijk kwam ik voor mijn huis terecht. Ik keek goed of er iemand thuis was, maar ik zag niemand. Mijn moeder leefde altijd in haar eigen wereldje en het boeide haar eigenlijk niet hoe het met haar dochter ging. Alleen op het moment zelf, nu niet meer. Ze deed altijd alsof er niks gebeurd was. En já, wat moest je dan nog over mijn vader zeggen. Het is gewoon een klootzak en dat zou die altijd blijven! Ik stak de sleutel in het slot en liep langzaam naar binnen om zeker te zijn dat er niemand was en als er wel iemand was ik dan meteen weg kon rennen. Maar zoals ik al had verwacht, er was niemand. Ik liep de trap op en stond in de deuropening van mijn kamer. Het was een puinzooi, overal lag wat. Ik ging achter de computer zitten en opende mijn blog. Ik zag een hoop berichten, maar niet datgene wat ik wilde lezen. Ik had gehoopt dat Lisa een heel levensverhaal erop had gezet hoeveel ellende ze wel niet had meegemaakt. Maar, nu realiseerde ik me dat het incident pas 3 uur geleden plaats had gevonden. Misschien was ze wel naar het ziekenhuis? Bij dat idee klopte mijn hart in mijn keel.. Dan had ik echt een probleem gehad.

Toen ik op ''plaats bericht'' drukte begon ik te typen:

Wat heeft het leven voor zin als je geen vrienden, ouders of familie hebt. Mensen hebben andere mensen nodig. In je eentje red je het niet. Mensen zijn er voor elkaar om andere mensen te helpen, niet om andere mensen belachelijk te maken. Dit beseffen veel mensen niet. Als je in dezelfde situatie als mij zou zitten zou je me begrijpen. Ik word mishandeld door mijn vader, elke keer als ik hem zie is het raak. Mijn moeder staat erbij alsof er niks aan de hand is. En als ze er wat van zegt staat ze er als een koe bij. Ja als een koe ja, ze doet er helemaal niks van. Alleen maar loeien dat hij moet stoppen. Daardoor had ik ook al die blauwe plekken in mijn gezicht en deed ik nooit mee met gym. Ik durfde me niet zo te vertonen voor de klas en voor de menigte. Daarom droeg ik altijd lange mouwen, ook in de zomer. Ik had geluk dat we in de herfst periode zaten tot de winter dus het was dit jaar niet zoveel opgevallen dan de andere jaren. Je zal je nu wel afvragen hoelang ik dan al mishandeld word. Eigenlijk nu precies 3 jaar. Daarvoor was mijn vader altijd lief voor me. Ik verdenk hem doordat het niet zo goed met hem gaat  en hij me  daardoor me slaat. Hij is geestelijk de weg kwijt en steekt al zijn tijd en energie in zijn werk. En in het slaan van mij natuurlijk als hij zijn frustratie kwijt wilt. Die jaren daarvoor was het echt een vader van mijn dromen. Ik hielt van hem, zoveel.. Dat kan je niet beschrijven. De eerste keer dat hij me had geslagen huilde ik het uit als een baby. En nu.. nu vind ik het allemaal zó normaal. Zó normaal dat mijn vader me slaat en me moeder er niks van zegt. Het hoort eigenlijk bij mijn dagelijkse ritueel. Ochtend dingen, school, naar huis, geslagen worden, eten en naar bed. Soms word het eten en geslagen worden ook wel omgedraaid, maar het is een dagelijks ding.

Ik bekeek het bericht hoeveel er al opstond, maar ik was nog lang niet klaar. Ik ging de buitenwereld bekend maken waarmee ik precies zat.

Op mijn polsen heb ik heel veel littekens. Dit komt niet door ongelukken zoals ik aan een paar van jullie heb verteld, dit komt omdat ik me snijd. Ik voel me elke dag zo ellendig.. maar toen kwam Dave in mijn leven. Dave Ura. De prins van mijn dromen, zo had ik mijn vriendje voorgesteld. Zijn knappe uiterlijk, hoe lief hij voor me was! Maar ja, dat was allemaal bedrog. Vandaag ben ik erachter gekomen dat hij vreemd ging. En mensen hadden gelijk, die foto waarop Lisa en Dave 'zoenen' het is gewoon waar. Ze zoenden daar ook!

Terwijl ik dat typte wist ik ook meteen dat het waar was. Ik had geen idee wat ik allemaal aan het typen was maar het gleed gewoon uit mijn vingers en liet het gewoon staan. Ik veranderde helemaal niks.

Doordat ik weer geslagen werd door mijn vader ging ik langs zijn huis om alles eruit te gooien. Maar, Dave en Lisa hadden seks op de bank. En de reden waarom Lisa seks met hem had? Omdat ze dacht dat ik dat ook had gehad, en als ze beter was in seks dan mij dan kreeg zij verkering met hem! Wat een slet. Ik heb haar flink uitgescholden en heb met messen lopen gooien. Ik was gewoon zó kwaad. Op Lisa én Dave. Toen ik weg ging van Dave zei hij allemaal lieve dingen tegen me. Zoals: het spijt me schatje, dit was niet de bedoeling, je weet toch dat ik van je houd? Nou dus niet! Maar hij zei het zo eerlijk, dat je het bijna moest gaan geloven.. Ik geloofde hem eerst ook, maar eens een vreemdgaander altijd een vreemdgaander en mijn besluit stond vast. Het was uit, en het komt ook niet meer aan. Die hele middag heb ik lopen huilen, en nagedacht wat ik allemaal aan het doen was. Daarom typ ik het nu ook voor mezelf uit zodat ik kan kijken wat ik allemaal heb gedaan.

Mijn vingers raasden over het toetsenbord.

Om een lang verhaal kort te maken: Ik word dus mishandeld, ik heb geen vrienden op school - nou ja ik had er één maar die heeft me verlaten, - en ik heb geen contact met familie. En zoals ik al zei: Je hebt mensen nodig om te kunnen leven. En die mensen die je nodig hebt die heb ik niet, dus waarom zou ik nog willen leven? Ik heb gewoon geen zin meer in het gezeik dat mensen je uitlachen, dat je niet jezelf kan zijn. Mensen veranderen andere mensen om 'goed of beter' te zijn dan de rest. Maar, geloof me, ieder mens is gelijk. niemand is 'beter' dan de ander. Niemand is het 'nerdje of de populaire' vergeet het. Iedereen is gelijk. Blijkbaar snapt dat niemand in deze samenleving en snap alleen ik het. Waarschijnlijk als jullie dit hebben gelezen zal je daar ook anders over gaan nadenken. Maar hierbij, wil ik afscheid nemen van mijn blog, van mijn volgers en van iedereen. Ik heb het lang genoeg vol gehouden, maar ik vind het wel best zo. Vaarwel...

Liefs Judith.

Ik sloeg het bericht op voor mezelf, om er later mee te doen met wat ik er mee zou gaan doen..