Zelfmoord

Hoofdstuk 21

De maan stond helder aan de lucht terwijl ik over de straten zwerfde. Het was ijskoud, rond de min 2 gokte ik. De herfst was bijna voorbij, dat kon je ook aan alle bomen zien die kaal waren. Het begon langzaam winter te worden. De bomen waren leeg, net zo leeg als ik vanbinnen was. Ik voelde helemaal niks, de kou nam de pijn over. Mijn handen waren blauw en mijn tanden klapperden op elkaar. Ook al had ik mijn winterjas aan, het was kouder dan anders. Het zou een vreemde avond worden, voor mij en voor iedereen in deze omgeving. Ik kon niet helder nadenken en ik liep en liep. Niet wetend wat ik moest doen. ''Oprotten, klote kind, ik hoef je hier nooit meer te zien! En zo denkt je moeder er ook over. Verdwijn uit ons leven. VERDWIJN!'' galmde er door mijn hoofd. ''HOORDE JE ME NIET, VERDWIJN!'' Door die gedachte begon ik sneller te lopen en het traanvocht stond alweer in mijn ooghoeken. Ik ademde zwaar en leunde tegen een muur aan. Ik probeerde mijn ademhaling weer onder controle te krijgen maar het lukte niet. ''Hee, schoonheid.'' ''Liefje, wat kom je hier doen? Ik had op je gewacht maar je kwam niet meer.'' Het hoofd van Dave kwam tevoorschijn in mijn gedachten. ''Je kwam niet meer.. je kwam niet meer.'' Ik legde mijn handen tegen mijn hoofd en begon luidruchtig te snikken. ''Ik heb nooit van je gehouden, ik wilde alleen seks met je.'' ''Ik heb nooit van je gehouden, nooit van je gehouden. NOOIT!'' Ik zakte in tegen de muur en de tranen liepen heel snel over mijn wangen. Ik vouwde mijn armen rond mijn benen, ik voelde me weer zo ellendig als eerst. ''Als je iets online zet bedenk dan wel even wát je online zet.'' zei een stem in mijn hoofd die klonk als Esmeralda. ''Kom Essie, je wilt toch niet bij een vriendin staan die tegen je zegt dat je de pot op kan?'' zei Lisa met een glimlach om haar kut kop. Toen kwam ik weer terug bij de gedachte van mijn vader. ''WAT HEB JIJ GEZEGD, WAT HEB JIJ GEZEGD?'' mijn lijf sidderde heen en weer door die bedreigende stem van mijn vader in mijn hoofd. Ik dacht dat ik gek werd, overal hoorde ik stemmen van verschillende personen. Mijn vader, Lisa, Dave en Esmeralda. Ik kon er niet meer tegen...

Ik liep weer verder. ''VERDWIJN!'' gilde weer een stem in mijn hoofd. Ik maakte mijn handen tot vuisten en begon sneller te lopen. Ik hoorde het treingeluid - dat de slagbomen naar beneden gingen - en daardoor stond ik stil. Dit is je kans.. toe dan, ga.. zei een gedachte. Ik schudde mijn hoofd. Dat was een belachelijk idee. Wilde ik zo aan mijn einde komen? Ja! zei een stem weer. Er liep een rilling over mijn rug en ik begon wit weg te trekken. Er kwam weer wat beweging in mijn benen en liep naar het spoor toe..

Ik zag het treinspoor al in mijn ogen gebrand staan en wist het zeker: zo moest ik het doen. De trein was al geweest, maar de trein kwam om het half uur. Een paar auto's reden langs en ik zag mensen verbaasd uit hun auto kijken toen ze zagen dat er nog een meisje liep. Het boeide me niet meer. Ik begon nu haastig te rennen en stond midden op het treinspoor. Ik keek van links naar rechts en wolkjes vormden uit mijn mond door de kou. Ik rende de linker kant van het spoor op. Verder en verder over het spoor. Er stond een bord:

LANGS HET SPOOR LOPEN IS LEVENSGEVAARLIJK, HOUD AFSTAND.

Uiteraard hielt ik me niet aan het bord en bleef doodleuk over het spoor lopen. Het spoor was omringt door hekken en ik kon niet zomaar meer weg. Het hek was wel 20 meter hoog, dus ontsnappen lukte niet meer. Maar, dat was ik ook niet van plan. Ik pakte mijn mobiel, nog 12 minuten voordat de volgende trein kwam. Ik ging tegen het hek aanzitten - midden in het natte, koude gras - en sloeg een arm om mijn been. Met mijn andere hand ging ik naar mijn mobiel. Ik had veel WhatsApp berichten van Dave.

Waar ben je mijn liefste, kom terug alsjeblieft.

Ik houd echt van je, ik meende niet wat ik zei.

Judith..?

Waarom kon ik mijn tranen nou niet bedwingen? Het was zo frustrerend! Ik typte - wat moeilijk ging door de koude vingers - terug:

Ik zit bij het spoor, over 10 minuten is er geen Judith meer. x

Zonder twijfel verzond ik hem, en kreeg al snel een bericht terug.

Ha, ik geloof je niet!

Ik rolde met mijn ogen en besloot een foto te maken van de plek waar ik zat. Het was donker maar je zag duidelijk een treinspoor en verderop lantaarnpalen van de echte wereld. Ik stuurde de foto naar hem toe.

Judith.. doe normaal. Je gaat het toch niet echt doen hé? Please.. schatje doe het niet. Ik houd van je.

Terwijl ik hem las zei er iets in me dat hij de waarheid sprak.. Moest ik hier weggaan, of moest ik blijven staan? Ik kon nog terug rennen en naar huis gaan. Ik kon alles nog omdraaien. Een perfect leven hebben met Dave, kinderen met hem krijgen.. maar ik zou hem nooit kunnen vergeven dat die vreemd ging, en zou ik hem kunnen vergeven wat hij allemaal tegen me zei?..

Als ik het niet echt zou doen, dan zou ik hier ook niet zitten. Vaarwel Dave.

Ik klikte mijn WhatsApp weg en besloot niet meer naar de berichtjes te kijken. Nog 6 minuten en ik zou verlost zijn.. Ik ging naar mijn blog en pakte het lang getypte bericht. Ik bibberde en trilde en het begon lichtjes te sneeuwen. Nu al? Het was pas eind november! Maar, ik realiseerde me dat het vorig jaar rond deze tijd ook al sneeuwde. Ik las mijn blog nog één keer door en zette hem online.. Nu kon iedereen weten dat ik werd mishandeld, dat ik het niet fijn had en dat ik op het punt stond om zelfmoord te plegen. Ik stond op, nog 3 minuten.. Dan was het zo ver.

Ik keek in de verte en het was al wat harder aan het sneeuwen. Ik gokte dat het de laatste trein was die reed vanavond door de overlast van de sneeuw. Maar gelukkig bleef de sneeuw niet liggen, alhoewel ik er dan toch geen last meer van zou hebben want dan was ik toch dood. Ik pakte mijn mobiel tevoorschijn en had vele reacties op mijn blog. NIET DOEN! DOE NORMAAL, KOM TERUG JUDITH! was een reactie van een meisje uit mijn klas. HA, je liegt. stiekem zit je nog gewoon thuis op de bank. Aandachttrekker. Was de reactie van Mella. Nou Mella, de volgende schooldag zit er geen Judith meer in je klas! dacht ik.

Het treingeluid klonk en een lichte paniek schoot door mijn lichaam. Uit angst liet ik mijn mobiel op het treinspoor vallen en was in shock. Ik keek recht vooruit en zag uit de verte al een trein aankomen.. Ik kon naar het hek stappen.. niet dood gaan.. Of naja, ik werd sowieso gewond want de kracht van de trein zou me meezuigen, maar dan was ik niet dood. Maar, ik deed niks. Bleef gewoon staan. Kijkend hoe de trein op me af kwam racen. In de verte hoorde ik een politie auto aankomen en een ambulance. Had iemand 112 gebeld? Er vielen nog een paar laatste gedachtes door mijn hoofd en ik zag de conducteur een geschrokken hoofd trekken toen hij mij zag staan en zag hem vol op de rem drukken. Maar, voordat de trein tot stilstand stond was ik allang overreden. Ik zag aan de rechterkant allemaal politie auto's staan en aan de linkerkant ambulances. Ze begonnen wild naar mij te wijzen maar konden moeilijk het hek over springen. Als ik hun was zou ik gewoon mijn hoofd wegdraaien, anders zouden ze moeten toezien hoe ik plat zou worden gereden.

De trein denderde en denderde en kwam steeds dichterbij.. Nog dichterbij. Nog 50 meter.. nog 40 meter.. nog 30 meter.. Ik wendde mijn gezicht af naar het treinspoor waar mijn mobiel lag. Ik zag dat iemand me belde.. mijn moeder! Een fractie van een seconde wilde ik hem pakken.. maar toen was het al te laat..  Eén seconde had ik vreselijke pijn gehad, maar daarna voelde ik niks meer. Het werd daarna meteen zwart voor mij ogen.

 Ik was dood..