Zelfmoord

Hoofdstuk 5

Toen ik op school kwam werd ik raar aangekeken en werd er gesmoesd en af toe wat gelachen. Terwijl ik mijn fiets op slot draaide keek Esmeralda me aan en haar blik werd ongeïnteresseerd en boos tegelijkertijd. Ik liep naar haar toe en ze draaide haar rug naar me toe. ''Wat is er Ess?'' vroeg ik. ''Is er wat gebeurd?'' Esmeralda draaide zich om. ''Ik kon de pot toch op? Als je niks van me wilt kan je dat ook gewoon zeggen hoor.'' Die woorden drukten in mijn oren, waar had ze deze informatie vandaan? ''Waar heb je het over?'' vroeg ik verbaasd. ''Je blog.'' snoof ze. ''Als je iets online zet bedenk dan wel even wát je online zet.'' Ik kon mijn hart gewoon horen kloppen en ik vroeg me af of Esmeralda hem ook hoorde. Ik had het toch privé gezet, wie had allemaal mijn bericht gelezen? Terwijl ik mijn mobiel pakte botste Lisa tegen me aan en nam Esmeralda mee. ''Oh oeps, sorry.. spring je nu voor de trein? Of komt het omdat je ouders telkens ruzie hebben?'' Lisa lachte en haar 'vriendinnen' lachte mee. ''Kom Essie, je wilt toch niet bij een vriendin staan die tegen je zegt dat je de pot op kan?'' Esmeralda keek me nog met één laatste boze blik aan en liep weg, haar haren vielen keurig op haar rug en haar heupen bewegen soepel mee op de maat waarop ze liep. Daar ging ze.. mijn enige vriendin, weg. 

Toen ik door de schoolgangen liep werd ik van alle kanten bekeken, ik had zo'n vermoedden dat iedereen die naar me keek het gelezen had. Of het voelde zo dat iedereen naar me keek.. dat kon natuurlijk ook. Intussen had ik het stukje dat ik op mijn blog had gezet al afgeschermd. Hoe kon ik nou zo dom zijn? 

Na weer een lange dag op school liep ik weer de trap op maar mijn vader riep me terug. Ik kwam de kamer twijfelend in met mijn rugtas nog op mijn rug. Hij greep me vast bij mijn armen en schudde me door elkaar. ''WAT HEB JIJ GEZEGD?'' hij schudde me nog harder door elkaar. ''WAT HEB JIJ GEZEGD?'' Mijn moeder stond er hopeloos naast en zei; ''Ho, stop rustig met haar!'' Ik keek super bang uit mijn ogen en wist niet waar hij het over had. ''GEEF ANTWOORD NU!'' Voordat ik het wist kreeg ik een klap in mijn gezicht en viel ik achterover op de grond. Mijn hand ging naar mijn wang dat tintelde van de pijn. ''Ik weet niet waar je het over hebt!'' schreeuwde ik wat zachter terug. Mijn handen trilden van angst.

''WAAROM WETEN ER DAN MENSEN WAT ER AFSPEELD HIER?'' Ik snapte het al, het viel een paar mensen uit de buurt op dat het hier elke avond rumoerig aan toe ging, en dat mijn vader gisteravond rond etenstijd vertrok. ''Dat heb je aan jezelf te danken! Je maakt elke avond van niets een probleem, en dat je ook nog loopt te schelden op straat. Het is JOU probleem!'' Mijn vader tilde me op bij mijn nieuwe shirt die ik had gekregen van mijn moeder en hij scheurde. ''HET IS NIET MIJN PROBLEEM, HET IS ONS PROBLEEM. ZODRA ZE ERACHTER KOMEN DAT ER HIER WAT SPEELT ZIJN WE NOG VERDER VAN HUIS!'' Hij rammelde me door elkaar waarbij ik nog een klap kreeg onder mijn oog. Ik werd bond en blauw geslagen en ik had het gevoel alsof mijn ribben gebroken waren. Mijn moeder kneep haar ogen dicht en deed haar armen om mijn vaders middel, ze trok hem van me af. Ik hijgde en had overal pijn. Door de val op de grond deden mijn ribben pijn en mijn hoofd. ''Nog verder van huis?! Dit voelt niet eens als een thuis! Zodra ik geld heb en een baan ben ik hier zo weg! Ik HAAT je!'' ik strompelde  naar boven en deed mijn deur op slot. Ik moest huilen en keek in de spiegel tegen mijn kledingkast. Mijn wang klopte en mijn oog begon dik te worden. Ik deed er wat zalf op dat misschien wel hielp. Hopelijk was het morgen weg..

Toen ik wakker werd deed mijn wang nog steeds pijn. Het was woensdagochtend, een zonnige dag. Toen ik in mijn nacht hemdje voor de spiegel stond, en mijn armen waren bloot, kon je de striemen zien waar mijn vader me had vast gepakt. Ik besloot een dikke trui aan te doen ondanks dat de zon scheen. Ik deed dezelfde broek aan als gister omdat die nog wel schoon was.

Terwijl ik op de fiets stapte deed ik mijn capuchon op en reed weg.

 Op school aangekomen hadden we weer Wiskunde van meneer Harkes. Ondanks dat Esmeralda me eergisteren had uitgelachen  en me gister had laten staan  ging ze naast me zitten. Ze sloeg op mijn schouderblad. ''Hee hoe is 't?'' Ik kromp in één van de pijn. ''Goed.'' loog ik.

''Goedemiddag, of ochtend allemaal. Goed geslapen? Mooi ik ook, laten we beginnen.'' Ik vond het nog steeds een rare meneer. Ik had mijn capuchon nog steeds op om het blauwe oog en wang te verbergen. ''Pak bladzijde 54 voor je alsjeblieft, en Judith capuchon af, we dragen geen hoofddeksels in de les.'' Ik negeerde wat die zei, anders kreeg ik rare blikken naar me toegeworpen, ondanks dat al gebeurde. ''Ben je niet meer boos?'' fluisterde ik naar Esmeralda. Esmeralda schudde haar hoofd. ''Je hebt gelijk, ik was of naja ben een slechte vriendin voor je geweest. Maar daar ga ik verandering in brengen geloof me.'' Ik glimlachte.  Na een minuut of drie herhaalde meneer Harkes wat die zei. ''Judith, heb je me niet gehoord? Doe je capuchon af.'' Ik keek nors op en keek hem in zijn grijze ogen aan. ''Nee.'' zei ik. ''Pardon, wat zei je daar?'' Ik wist dat hij het had gehoord, maar herhaalde het toch. ''Ik zei n-e-e.'' Meneer Harkes wist even niet wat hij moest zeggen, maar hij herhaalde toen zijn vraag. ''Doe je capuchon af, laatste keer dat ik het zeg.'' ''En het is ook de laatste keer dat ik nee zeg.'' zei ik. ''Waarom zou ik mijn capuchon af moeten doen terwijl Selena ook met een hoofddoek rond loopt.'' Ik wees naar het meisje met de hoofddoek op die in het hoekje van de klas zat. Ze werd gelijk rood. ''Dat hoort bij haar geloof, en nu je capuchon af jongedame.'' Hij trok de capuchon van mijn hoofd en keek me even aan. Ik wist dat ik aangestaard werd en er werd naar mijn blauwe plek gekeken dat op de rechterkant van mijn gezicht te zien was. Precies naar de kant van de leerlingen. Mijn lip was ook helemaal dik. Esmeralda schrok er erg van.

''Ja jongens, even opletten allemaal, laten we verder gaan!'' Hij keek me nog even aan en hij liep weer voor naar de klas. ''Wat is er gebeurd?'' fluisterde Esmeralda. ''Niks, niks om je zorgen over te maken.'' antwoordde ik boos. Esmeralda trok aan het vest waar mijn armen door heen zaten en zag vinger striemen om mijn armen. Vanaf mijn armen keek ze weer naar mijn gezicht. ''Weet je dat zeker?'' vroeg ze wat bezorgd. ''Ja.'' antwoordde ik terwijl ik mijn vest weer terug deed waar het hoorde. ''Als er wat was, had ik het gezegd.'' loog ik keihard in haar gezicht. Geen goede vriendin voor mij geweest? Dan doe ik het ook niet terug, er komt toch geen verandering in dacht ik.