Zelfmoord

Hoofdstuk 13

Heel even dacht ik dat mijn leven perfect was, heel even maar. Toen ik die avond binnenkwam en mijn vaders gezicht zag die op onweer stond, wat was ik bang vanbinnen. Ik lag huilend in mijn bed en kon alleen maar denken aan mijn vaders gezicht. Die avond met Dave was ik al bijna vergeten, en hoe gelukkig ik me toen voelde. Het was gewoon allemaal weer weg. Al de plekken die mijn vader mij had bezorgd waren verdwenen omdat ik hem een lange tijd niet had gesproken. En ik kom binnen, hij ziet me, en het is gelijk weer raak. Mijn linkerwang bonkte en mijn heup was blauw door de val tegen de deur, mijn elle boog was rood en lag open door de val op de grond. Wat moest ik morgen nou weer voor smoesje verzinnen voor Dave! Even twijfelde ik of ik de waarheid zou vertellen, maar een stem in mijn hoofd hielt me tegen. Ik dompelde langzaam in slaap.

*PIEP, PIEP, PIEP* deed mijn wekker. Ik ramde er weer zoals elke ochtend op en ik kwam uit mijn bed. Ik werd blij door het gevoel dat het vrijdag was, maar verdrietig van het gevoel dat ik het hele weekend thuis was bij mijn vader (en moeder). Ik stond voor de spiegel en mijn wang was dikker dan de vorige keer. Ik schrok er zelf een beetje van. Snel trok ik mijn la open en pakte een blauw blouseje en onder het blauwe blouseje droeg ik een wit hemdje. Ik pakte zoals gewoonlijk daarbij een spijkerbroek en trok hem over mijn billen. Tevreden stond ik voor de spiegel door mijn kledingkeuze en deed mijn zilveren hartjes ketting weer om die Dave zo mooi vond. Misschien kon Dave mijn dag wat kleur geven. Ik liet de borstel door mijn blonde haren gaan en ik had door dat ik een beetje inkijk had, daardoor moest ik glimlachen. Toen ik beneden kwam lag er een briefje op tafel met wat geld erbij. Ik opende het briefje.

Hee schat, vanavond ben je alleen thuis (niet alleen door onze avond dienst) maar we gaan ook samen uiteten. Dat hebben we al lang niet meer gedaan. Hopelijk word papa hier een beetje rustig en ontspannen van. Liefs mama.

Ik stopte het geld in mijn zak, daar kon ik wel een pizza voor kopen. Gelukkig was ik die vrijdagavond alleen thuis, weer een paar uur minder zonder mijn wraakzuchtige vader en ik hoopte dat mijn vader daar inderdaad rustiger van werd. Ik hoorde al een brommer aan het einde van de straat gas geven, als teken dat hij er was. Snel pakte ik mijn tas en haastte het huis uit.

"Hee schoonheid.'' Hij glimlachte maar toen hij de blauwe plek op mijn wang zag werd zijn mond net zoals bij zijn moeder een lange streep. ''Wat is er gebeurd Judith?'' vroeg die op dezelfde toon als gisteravond. Ik ging met mijn hand naar me wang net alsof ik niet wist wat er gebeurd was. ''Geen idee.'' zei ik verbaasd. Ik kon het overtuigend overbrengen zodat hij me geloofde. ''Ik heb soms ook wel opeens blauwe plekken, maar nog nooit op mijn gezicht.. vreemd.'' Hij kneep zijn ogen samen maar ik trok mijn shirtje ietsjes naar beneden zodat het afleidde. Dat had hij ook door. ''Je hebt die mooie ketting weer om.'' Zijn tanden sprankelden in de zon. Ondanks dat het herfst was, was het lekker weer en ik had dan ook een spijkerjasje over mijn blauwe blouseje gedaan. Stiekem keek Dave nog even verder dan mijn ketting en bleef koeltjes staan. ''Stap op schoonheid, anders komen we te laat.'' Hij nam mijn hand en ik kroop achterop de brommer. Mijn armen gleden weer rond zijn middel en daar gingen we. Ik zag dat hij een andere kant op ging, niet richting school. ''Waar gaan we heen?'' gilde ik. De wind blies tegen mijn wangen aan en daardoor werden ze rood. ''Dat zie je zo wel!'' zei Dave. Ik werd een beetje bang, als we niet naar school gingen waar gingen we dan heen?

''We zijn er.'' Hij remde en zijn brommer kwam tot stilstand. We stonden in het bos, waar het meisje was vermoord en er een aantal waren verkracht. Mijn hart klopte in mijn keel, ik was hier nog nooit tot stilstand gekomen maar was er maar één keer doorheen gefietst. Omdat het herfst was waren er bijzonder mooie bladeren aan de bomen en lagen er ook vele bladeren op de grond. ''Mooi hé?'' zei hij. Ik knikte. ''Maar waarom zijn we hier?'' Ik draaide me om en hij had van alles bij zich. Croissantjes, aardbeien, slagroom, chique bekers, drank.. ''We gaan ontbijten, hopelijk heb je dat nog niet gedaan.'' hij glimlachte. Ik had inderdaad nog niet ontbeten want hij was er al erg vroeg, daarom had ik er geen tijd voor. ''Maar we moeten toch op school zijn?'' ik werd een beetje gepikeerd. ''Ach, wie wilt er nou naar school? Dit is toch veel leuker.'' Hij had inderdaad gelijk, dit was véél leuker. Niet alleen dat ik niet op school was, maar dat ik bij Dave was maakte het extra leuk. Maar, dit heette toch spijbelen? Ach.. ik had al eens vaker gespijbeld, daar waren ze niet achter gekomen. Het maakte niet uit, ik moest van dit moment genieten!