Zelfmoord

Hoofdstuk 16

Ik keek hem met vol verbazing aan en ik wist echt niks te zeggen. Ik was nog nooit zo stom geweest. Dit was nog erger dan dat bericht van het blog dat ik openbaar stelde... Met zijn ogen keek hij van het mes naar mijn verbandje. Mijn blik gleed naar het verbandje die ik om mijn pols had die helemaal rood was geworden waarvan het bloed  er vanaf druppelde. ''Shit!'' kraamde ik uit en rende langs hem in de keuken. Ik wikkelde het verband van me af en het bloedde als een gek. Ik had het nooit zo strak moeten afbinden! ''Shit, shit, shit!'' ik schold het hele huis bij elkaar. ''Wat kan ik doen, Judith, wat kan ik doen?'' Dave raakte ook een beetje in paniek en hij keek heel paniekerig uit zijn ogen. Ik pakte een nieuwe handdoek - deze keer een witte, die het dichtste bij lag - en drukte hem op mijn pols. Iets minder strak dan het verband. Zo zou het moeten ophouden. Ik strikte hem vast en liep rustig naar de bank. Dave had nog steeds het mes in de hand en wist niks te zeggen. ''Judith, je snijd je hé..'' was het enige wat hij kon uitbrengen. Hij klonk teleurgesteld in me. Ik knikte en zuchtte. Hij was erachter gekomen.. het was definitief. ''Waarom?'' Hij kwam naast me te zitten op de bank. ''Dat is toch helemaal niet nodig?'' Hij wist helemaal niks van mijn leven! Het liefst wilde ik het er nu allemaal  uitgooien dat mijn vader me sloeg en ik helemaal niet blij was met mijn bestaan. ''Waarom niet.'' Had ik als enige gezegd. ''Het is niet goed voor je!'' zei hij. ''Roken is ook niet goed voor je, drugs is ook niet goed voor je. Het is nooit goed!'' ik werd een beetje opgefokt van het idee dat hij het nu wist. ''Sorry, ik wilde je niet boos maken. Ik hoor er nu voor je te zijn.'' Hij gaf me een knuffel en dat bracht weer veiligheid naar binnen. Het was weer goed, het voelde goed, ik wist het zeker. Ik glimlachte. ''Je lacht weer.'' zei hij vrolijk en drukte een kus op mijn mond en veegde mijn tranen weg. Het bloeden was inmiddels gestopt en ik deed de handdoek weg. ''Zijn al die littekens van het snijden?'' zei hij vol verbazing terwijl hij naar mijn pols keek. Ik knikte alleen. ''Waarom doe je het eigenlijk?'' ''Om de pijn voor te zijn, ik haat mijn leven. Het enige wat er nog leuk aan is ben jij! Ik leef eigenlijk voor jou.'' er schoten allemaal woorden uit mijn mond wat ik beter niet had kunnen zeggen..

''Je leeft voor mij?'' zijn ogen werden groot. ''Maar je hebt toch familie, vrienden. Waarom is je leven niet leuk?'' Hij vroeg alleen maar door en ik wist niet hoe ik erop moest antwoorden. ''Laat maar, je begrijpt het niet.'' ik keek naar de tafel waar tijdschriften oplagen en bedacht een ander onderwerp om over te praten, maar hij ging er op door. ''Ik begrijp het inderdaad niet, en niks laat maar! Ik ben er net achter gekomen dat mijn meisje zichzelf snijd. Natuurlijk laat ik het niet zomaar! Hallo hoor je me wel? Ik hou van je!'' Die woorden deden me goed. Ik hielt natuurlijk ook van hem, zielsveel. Hij was zo schattig als hij bezorgd was..''Ik hou ook van jou.'' zei ik stilletjes. ''Nou dan! vertel wat er is lieverd.. alsjeblieft. Ik wil niet dat je, je rot voelt.'' Hij begon zijn zin boos maar het werd daarna weer liever. Ik wilde het best vertellen, maar het kon niet. Nu nog niet. ''Ik heb niet echt vrienden, ik ben altijd alleen op school. Lisa heeft een pesthekel aan me en mijn familie.. daar heb ik geen contact mee.'' Op 'waarom is je leven niet leuk' had ik geen antwoord op gegeven. Maar, met dit antwoord nam hij ook vrede mee. ''Het lucht op als je het verteld hé?'' Hij had inderdaad gelijk, het luchtte op maar er zat nog iets diep van binnen. Iets wat hij nooit zal weten, wat ik nooit aan hem zou vertellen; Dat mijn vader me sloeg. ''Je mag je niet meer snijden goed? Schatje van me. Goed? Niet meer doen hé?'' Hij kuste me op mijn neus, mond en wang en daardoor moest ik gniffelen. ''Nee, ik snijd me niet meer beloofd.'' Ik glimlachte.

Ik had nooit echt zo serieus met iemand gesproken over hoe ik me voelde. En ik had niet eens gezegd hoe ik me voelde alleen dat ik geen vrienden had en dat ik niet met me familie omging. Mijn ouders hadden het contact verbroken door vele familieruzies. Ik had er niet veel van meegekregen want ik was nog een baby. Maar sinds ik 3 ben volgens mijn moeder ben ik niet meer bij mijn familie geweest en dat moest volgens hen zo blijven.

Tegen zaterdagavond aan was Dave niet meer bij me weg gegaan. Hij was constant echt super lief voor me geweest! Hij pakte drinken voor me, maakte eten voor me, we keken een filmpje en voordat hij wegging gaf hij me een liefdevolle kus. Een kus die alles voor die dag weer goed maakte. Ik ging naar bed met een voldaan gevoel. Ik hielt nog steeds van Dave, ondanks wat er was gebeurd. Een relatie had ups en downs, dat hoorde er bij. Dat had ik gelezen in tijdschriften. In dat geval was ik nog een groentje maar ik had er nu zelf ook de belevenis van. Ik wist nu hoe het voelde om verkering te hebben, en in positieve zin het was geweldig! En ik had ook een belofte aan mijn vriendje gedaan.. Ik zou mezelf niet meer gaan snijden.