Zelfmoord

Hoofdstuk 9

Die maandagavond kon ik alleen maar denken aan Dave Ura, met zijn lichtblauwe ogen kijkend in de mijne. Zijn WhatsApp foto waar hij half naakt op stond bij zijn luxe zwembad. Judith Ura, veel beter dan Judith Maurits. Ik lag met een prettig gevoel op mijn bed en even vergat ik alle pijntjes en kwaaltjes die er in en op mijn lichaam zaten. Dit gevoel had ik nog nooit eerder gehad.

*PLING* mijn mobiel ging af. Voordat ik het wist was zaten mijn ogen al op het scherm gericht. Die avond was ik al uren met Dave aan het WhatsAppen, hij zei lieve dingen, hij vroeg de hele tijd hoe het met me ging. Deze keer stond er;

Hoe laat moet je morgen beginnen, misschien kan ik je brengen met de brommer?

Voordat ik het wist kwam er een vreugde kreet uit mijn mond. Ja, ja! Ik wilde met hem op de brommer. Het had twee voordelen. De eerste, dat ik niet alleen met de fiets naar school hoefde en ten tweede ik kon mijn armen weer om Dave heen doen!

Ik moet het tweede beginnen, en jij? Natuurlijk wil ik met je op de brommer. Graag zelfs :$.

Ik plakte er een bloospoppetje achteraan en al snel kreeg ik weer wat binnen.

Cool, ik ook. Dan zie ik je morgen! Ga nu maar slapen Judithje, het is al laat.

Hij had gelijk het was al 23:00 geweest. Het tweede uur begon pas om 09:00 dus ik had nog genoeg slaap. Ik wenste hem welterusten en viel als een blok in slaap. De fijnste droom die er bestond, ik droomde over Dave.

De wekker schreeuwde me met zijn irritante geluid wakker en ik draaide kreunend door mijn bed en sloeg chagrijnig op de wekker. Mijn hoofd bonkte, ik dacht dat het door de wond op mijn hoofd kwam maar ik had gewoon hoofdpijn. Toen ik aan de wond dacht, dacht ik gelijk aan Dave en toen aan Anita. Wat had Dave ook een fantastisch leven, hij was knap, kon daardoor iedereen krijgen en hij had een super luxe huis! Door te denken en te dagdromen waren er al tien minuten verspilt en sprong mijn bed uit. Ik ging voor mijn kast staan en vroeg mezelf wat ik aan moest doen. Vanaf de kamer aan de overkant hoorde ik mijn vader snurken en rolde met mijn ogen. Ik pakte een legerbroek en een beige-achtig shirtje. Ook in dit shirtje kwamen mijn borsten weer mooi uit. Van mijn accessoires koos ik een lief armbandje en een ketting met een zilveren hartje eraan. Ook deed ik grote ringen als oorbellen in en dofte me helemaal op. Ik kon maar aan één ding denken. Dave. Hij gaf mijn leven weer wat kleur en hoop. 

Toen ik beneden kwam zag ik mijn moeder met een kopje koffie zitten. ''Hee schat.'' zei ze. Ik glimlachte vrolijk maar schoot gelijk in de paniek. Wat als mijn moeder Dave zag? Dat mocht natuurlijk niet! ''Hee mam.. Hoezo ben je nu al uit bed, had je geen avonddienst?'' Ik kreeg een grote overdreven frons in mijn voorhoofd. ''Jawel, maar ik wilde even met je praten.. over die brief die ik had geschreven.'' Oja.. die brief die ze had geschreven. Mijn humeur daalde met niveaus omlaag, en wilde daar echt niet aan denken! ''Ik heb het positief opgepakt, jullie hebben ruzie om mij. But, I don't care.'' Het maakte me wel wat uit, maar dat liet ik natuurlijk niet merken. Ik had nu echt geen zin in haar en bovendien ze moest naar boven! ''Dus je wilt er niet meer over praten Judith?'' Ze keek me wat ernstig aan. Ik schudde mijn hoofd. ''Nee mam, het is al goed. Ga maar weer slapen.'' Ze knikte en ging naar boven. ''Fijne dag schat.'' riep ze nog even naar beneden.

*TOET TOET* hoorde ik een brommertoeter gaan. Mijn hart begon te kloppen in mijn keel en mijn hoofd bonkte nog steeds van de pijn. Ik wilde me eigenlijk ziek melden, maar van dit moment met Dave, daar moest ik gewoon van genieten! Ik gooide mijn tas over mijn schouder en liep naar de deur. Voordat ik de deur uit liep, liet ik nog een zucht. ''Hee Dave.'' Ik glimlachte heel overdreven maar toch gepikeerd. Blijkbaar had hij dit ook door. ''Hee schoonheid, waarom kijk je zo ernstig?'' Hij had weer die aantrekkelijke, hese, zware stem. ''Ik heb alleen een beetje hoofdpijn, verder is er niks aan de hand.'' Ik glimlachte weer. Hij stapte van zijn brommer af en legde de tas bij zijn tas neer. ''Wat een prachtige ketting heb je om.'' Hij pakte hem vast en keek er verdacht lang na. Hij was weer naar mijn borsten aan het kijken! Vond ik het erg? Nee, totaal niet. ''Oh en voor je hoofdpijn.'' Hij drukte een kusje op mijn voorhoofd en volgens mij werd ik zo rood als een tomaat. ''Dat gaat vast helpen.'' lachte ik schaapachtig.

Toen we op school aan kwamen gereden zag ik Lisa al op het schoolplein staan met Esmeralda en haar vriendinnetjes. Hun ogen waren op Dave en mij gericht. Ik kon ze vanaf hier gewoon horen roddelen. Toen we bij de scooters en brommers stonden stapte ik af. Heel de weg naar school heb ik hem stevig vast gehouden. En het voelde ontzettend goed. ''Hoe laat ben je uit?'' vroeg hij. ''Het 7e, en jij?'' ''Ik ook, ik wacht op je bij de kluisjes van de nummers honderd tot tweehonderd.'' Op de dinsdag was ik altijd laat uit en hij blijkbaar ook. ''Tot dan.'' Hij drukte weer een kusje op mijn voorhoofd en liep weg naar zijn vrienden. Ik bleef even dromerig staan in het hok bij de brommers en scooters terwijl ik raar werd aangekeken. Toen ik verder wilde lopen naar de schooldeur kwamen een aantal meiden op me afgelopen waar Esmeralda er één van was. Later kwam Lisa er ook bij. ''Wat deed jij met die ontzéttend knappe jongen?'' hoorde ik een meisje zeggen. ''Dat was de knapste jongen die ik ooit heb gezien!'' ''Hij heeft zulke mooie ogen.'' ''Wat deed je met hem?'' ''Waarom was je bij hem?'' Er werden allemaal vragen op me afgevuurd. ''Waar ken je hem van?'' vroeg Esmeralda. Lisa had haar armen over elkaar en keek pisnijdig uit haar ogen. Zo te zien was ze jaloers, en ja ik genoot van dit moment. Het was prachtig. ''Ik was gister gevallen met mijn fiets, zoals ik gister had verteld en ik mocht met hem mee achterop de brommer. Nu hebben we contact.'' Ik glimlachte trots en keek Lisa met een sarcastische glimlach aan. ''Ik zou maar oppassen met hem, hij heeft al eerder meisjes voorgelogen.'' zei Lisa met een onuitstaanbare stem. Ze was gewoon jaloers! Natuurlijk was hij wel te vertrouwen. Toch?

De bel ging. We hadden weer Wiskunde, van meneer Harkes. Dit werd een nachtmerrie!

Ik zat de hele tijd te dromen en veel meisjes waren jaloers op me. Zelfs de jongens gingen tegen me praten omdat ik met Dave Ura omging. Het was geweldig! Maar dit gevoel verdween snel toen meneer Harkes op de tafel sloeg. ''Judith, ik vraag je nu al voor de derde keer wat is antwoord vier?!'' Hij was duidelijk kwaad en  ik keek in mijn schrift. Ik was natuurlijk vergeten om mijn huiswerk te maken, ik zat de hele tijd te dromen! ''Ehh...'' zei ik. Hij keek in mijn schrift en ik geloof dat hij rood aan liep. ''ERUIT JUDITH, ERUIT. EN JE KOMT NA HET ZEVENDE UUR NA!'' Ik zuchtte en schoof mijn boeken in mijn tas. Ik ging geen discussie aan omdat je dat van hem toch niet kon winnen als die woest was. Ervaringen, ervaringen, ervaringen. Toen ik de gang op liep ging er een lichte schok van paniek door me heen. Maar Dave zou op me wachten. Shit!

Na het zevende uur had ik Dave nog steeds niet gevonden bij de kluisjes. Ik baalde als een stekker natuurlijk. Toen ik in het nablijflokaal kwam zag ik een meisje zitten die verdomd veel op Dave leek. Ze had ook dezelfde kleur bruine haren alleen die van haar waren lang en ze had lichtblauwe ogen, ze zat naast een meisje te giechelen. Meneer Harkes had dus veel mensen laten nablijven, of hij was vandaag gewoon de oppas dat kon ook zo zijn.

''Zie zo, wie hebben we hier. Judith Maurits.'' ''Ja..'' zei ik. ''Darie van Docht.'' ''Jep!'' zei ze. Ik keek naar haar en ze glimlachte naar me. Dat was het zusje van Dave, toch? Hij heette Ura maar zijn zusje van Docht toch? Of had ik verkeerd naar zijn verhaal geluisterd? ''Jullie blijven hier vijftig minuten zitten, dan mogen jullie gaan. Denk goed na over wat je hebt fout gedaan.'' Deze zin had ik nu al een stuk of vijftig keer gehoord. Het was altijd zó saai.

Ik was de hele tijd aan het piekeren waar Dave nu was, en wat die had gedaan. Hij voelde zich natuurlijk zwaar genaaid! Maar toen ik uit het raam keek zag ik Dave lopen. Mijn hart maakte weer een sprongetje maar dit fijne gevoel verdween snel. Wie liep naast hem? Het was een meisje! Toen het meisje naar een ander meisje schreeuwde zag ik wie het was. Het was Lisa.. In het fietsenrek bleef dan ook als enige Lisa's fiets staan met nog een paar fietsers van de nablijvers. Vanaf deze afstand kon ik goed zien dat haar band 'lek' was. Ze heeft gewoon haar eigen band laten leeglopen om bij hem achterop te mogen! En já hoor ik had gelijk. Ze zat bij hem achterop. Bitch! dacht ik. Blijf van mijn Dave af! Ik was woest!