Zelfmoord

Hoofdstuk 18

Ik kwam thuis na een lange dag school en ik hoorde mijn ouders in de woonkamer praten. Mijn vader op zijn nuchtere norse toon en mijn moeder met haar heldere stem. Ze waren één dag later gekomen dan gepland. Ze zouden eigenlijk zondagavond terugkomen, maar die maandagochtend lagen ze niet in bed. Dus ik had al verwacht dat ze nu thuis zouden zijn. Ik wilde naar boven glippen maar mijn moeder hielt me tegen. ''Zeggen we geen hallo meer na 3 dagen?'' Ze melde met haar wijsvinger dat ik naar beneden moest komen. ''Hee mam.'' ze gaf me een kus op mijn wang. ''Heb je het fijn gehad?'' vroeg ik. Ze knikte enthousiast. ''Het was zo geweldig! We zijn naar een hotel geweest, daar had je vader zijn best gedaan om het zo romantisch mogelijk te maken, wat hem niet echt gelukt is...'' dat fluisterde ze heel zachtjes. ''...en toen hebben we een leuke nacht gehad. Die dag daarna hebben we samen ontbeten en gezwommen, en o wat was het geweldig!'' Ze ratelde maar door maar toen kwam mijn vader ertussen. ''Jij hebt het zeker ook heel fijn gehad hé, Judith?'' Wat bedoelde hij daar mee? Waarom was hij zo lief tegen me, was hij veranderd? Ik wist niet wat hij hiermee wilde bereiken dus ik knikte alleen maar. ''Vooral, vrijdagmiddag, hé, Judith...'' Oh.. daar was hij op uit. School had gebeld.. ''Wat bedoel je precies?'' vroeg ik zo kritisch mogelijk. ''Laat je ons even alleen schat?'' Zei hij tegen me moeder. Ze knikte en liep naar de keuken. Hoe kon ze me nou alleen laten, ze zou toch weten wat er nu ging gebeuren! En ja hoor.. daar kwam het. ''WAAR WAS JE, WAAROM WAS JE NIET OP SCHOOL? WAS JE WEER AAN HET SPIJBELEN?'' hij schreeuwde het weer uit en de eerste raken klappen vielen. ''ANTWOORD JUDITH ANTWOORD!'' hij sloeg me tegen mijn wangen aan. ''ANTWOOOOOORD!'' schreeuwde hij weer. ''IK KAN NIET ANTWOORDEN, WANT JE SLAAT ME CONTSTANT IN ELKAAR.'' gilde ik terug. Ik krijste, schopte en sloeg maar het hielp niks..

Ik begon in tranen uit te barsten. ''Laat me met rust..'' hikte ik. ''Laat me met rust.'' ik snotterde en de tranen rolden over mijn wangen. Ik lag tegen de trap aan en bewoog doelloos met mijn hand om hem te stoppen.. maar nog stopte hij niet. Het bloed liep uit mijn neus en mijn lip klopte. ''Stop.. alsjeblieft.'' het werd een beetje wazig voor mijn ogen, en hij stopte nog steeds niet. ''Stop.. stop..'' Mijn moeder kwam aanrennen. "Laat haar wel een beetje...'' ik zag de blik in haar ogen.. zo bezorgd, meelevend. ''Wat heb je gedaan?! Klootzak!'' Ze duwde mijn vader op zij en begon zachtjes op mijn wang te tikken. ''Lieverd, hoor je me? Hoor je me, schat hallo?'' Ik knikte maar ik kon geen enkel woord uit brengen zo zwak was ik. Ik dacht dat elk moment mijn hart het kon begeven.

Enkele minuten later zat ik op de bank met een kopje thee. Nadat ik mijn thee op had en ik helemaal was ingewikkeld in een doek - door mijn moeder - kwam mijn vader aanlopen. Mijn moeder stond in de keuken om een kruikje voor me te maken. Ik voelde me echt niet goed. Mijn vader trok me op aan mijn kraag en gaf weer een stomp in mijn gezicht. ''Geef antwoord klote kind! Je bent het ergste in mijn leven die ooit op de wereld is gekomen!'' Door die woorden kreeg ik tranen in mijn ogen, ben ik echt zo'n mislukkeling in zijn leven? Wat heb ik hem misdaan? Mijn moeder kwam aanlopen. ''Zet haar NU neer! Doe is normaal met haar, ze is geen boksbal! Jezus.'' Mijn moeder, die altijd netjes was, was het nu ook beu. Ik vroeg me af wanneer ze zouden scheiden. Maar, mijn vader liet me niet los. Hij sleurde me mee naar de gang. ''VAN MIJ PART MAG JE DOOD NEERVALLEN.'' Dit keer was ik het écht spuugzat en hij blijkbaar ook. ''WAT HEB IK VERKEERD GEDAAN IN JOU LEVEN?'' Hij keek beledigd. ''WEET JE DAT NOU NOG NIET? JE BENT HET ERGSTE IN MIJN LEVEN, JE HAD HELEMAAL NIET GEBOREN MOETEN WORDEN. STERF. STERF!'' Hij schudde me door elkaar en de tranen stroomden weer over mijn wangen. Ik moest hier weg, en snel.. Mijn moeder stond er zoals altijd weer hopeloos bij. Ik kon me uit zijn handen wringen en rende naar de deur. Ik sloeg de deur keihard achter me dicht. Ik keek nog één keer om en zag mijn hopeloze moeder met een kruikje staan - in de deuropening -  die voor mij bedoeld was en een woeste vader met een rood hoofd.

Ik rende zo hard ik kon, ik wist niet waar ik heen rende, maar ik rende. Weg van mijn huis, weg van hier. Uiteindelijk kwam ik aan in de straat van Dave. Já, ik moest hierheen. Ik moest naar Dave, alles opbiechten natuurlijk! Mijn vader die me mishandelde, en mijn hopeloze moeder, wat er op school was gebeurd.. Maar, wacht.. Hij zou me toch ophalen? Ik begon langzamer te lopen. Hij zou toch op me wachten bij de hekken van de school? Toch?.. Waarom was hij er niet? Omdat ik zo angstig die middag was, niet wetend wat Lisa van plan was, was ik naar huis gefietst. Ik had niet meer aan Dave gedacht, maar Dave was eerder uit dan mij, dus dan had hij er al moeten staan. Toch? Hij stond er niet.. wat was er aan de hand? Ik begon weer te rennen en kwam uiteindelijk bij zijn huis. Ik wilde hem Whatsappen dat ik voor zijn huis stond, maar ik zag iemand op de bank liggen. Mijn spiegelbeeld werd weerkaatst in de ramen. Mijn allebei de ogen waren blauw, mijn lip was opgezwollen, er zat nog een klein beetje opgedroogd bloed onder mijn neus en in mijn nek waren er allemaal blauwe plekken te vinden. De rest van mijn lichaam kon ik niet zien doordat er kledij overheen zat.