Zelfmoord

Hoofdstuk 7

Ik keek naar het mes en de weerkaatsing van het mes ging mijn ogen weer in. Hij was super scherp en ging met mijn vingertopje langs de tandjes. Mijn huid lag daardoor een beetje open. Ik dompelde nog wat meer onder water en zette het mes op mijn pols. Wist ik het zeker, moest ik het doen, was dit de enige oplossing om van alles af te komen? Verhuizen was misschien ook een optie, maar waar zou ik dan heen moeten? Ik zette het mes wat in mijn huid en bewoog hem van links naar rechts, binnen een mum van tijd werd het badwater rood. Doordat het zo snel ging schrok ik en liet het mes vallen en hij zonk naar de bodem. Snel trok ik mijn hand boven water en had meteen door dat dit niet de oplossing was. Het ging te langzaam om zo dood te gaan. Ik sprong snel uit bad en wikkelde er een zwarte handdoek omheen waar je het bloed minder goed in zou zien zitten dan bij een witte handdoek. Het stopte maar niet met bloeden.. Ik depte en ik depte en werd niet goed. Het bloed druppelde langs mijn pols naar beneden op de witte badkamertegels en ik zag mezelf wit wegtrekken. Ik kon helemaal niet tegen bloed! Mijn blonde haren vielen langs mijn gezicht en ik dwong mezelf om niet op te geven. Dit was niet de oplossing.

Terwijl ik me had omgekleed met de handdoek om me pols, liep ik naar me kamer, het was avond dus mijn beide ouders waren er niet, ze hadden avonddienst. Ik ging achter me computer zitten en ging direct naar mijn blog. Ik zag een bericht van Esmeralda staan.

Echte vrienden verlaten je niet, blijkbaar was jij geen echte vriend.

 

Ik wist bijna zeker dat, dat berichtje over mij ging en ik wilde een bericht terugsturen maar dacht dat daar toch weer ellende van kwam. Ik klikte op 'stuur bericht' en typte een stukje op mijn blog.

Soms is het leven niet meer te verdragen en neemt de pijn je hersens over. Je kan niet helder nadenken en je weet niet wat je doet. Sommige dingen voelen op dat moment heel goed. Later kom je erachter dat je er spijt van krijgt, tenzij er al een einde is..

 

Ik wilde mijn zin aftypen voordat ik het bloed weer weg depte, het was gelukkig al wat minder aan het worden maar er lagen wel een paar druppels bloed op mijn bureau. Snel depte ik het weg en stuurde mijn blog op 'verzenden.' Nu kon iedereen zien hoe ik me op dit moment voelde. En weet je? Dat boeide me op dit moment helemaal niks. Ik had toch geen vrienden meer. Er moest een andere manier zijn om van deze pijn af te komen, dat móést.