Essential of love

(၃၀)

(Zawgyi)

ေလတိုးသံဖ်ဖ်ပင္မၾကားရသည့္အထိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္ပတ္ဝန္းက်င္သည္ကား တစ္ဦးတည္းရွိေနသူအတြက္ဆိုလွ်င္ေျခာက္ျခားဖြယ္အတိၿပီးေစ၏။

ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး၀ယ္ ေနရာအၾကားအလပ္မက်န္ အရိုးခိုက္မတတ္နာက်င္မႈတစ္ခုကသာ လႊမ္းၿခဳံလ်က္ရွင္း နိုးထလာ‌ခဲ့ေလသည္။
ႀကိဳးစားအားတင္းကာ က်ိန္းစပ္နာက်င္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းတို႔အားဖြင့္ၾကည့္မိခ်ိန္၌မူအေမွာင္ထုျဖင့္အတိၿပီးလ်က္ရွိေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုက ရွင္းအားႀကိဳဆိုေနေလသည္။

အသိစိတ္ကပ္လွ်င္ကပ္ျခင္း ရွင္း တစ္စုံတစ္ဦးအား ရွာေဖြမိလ်က္သား။
သို႔ေသာ္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနသည့္ပတ္ဝန္းက်င္ဝယ္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ရွင္းမျမင္ရ။ ကိုယ္တိုင္ပင္မည္သည့္ေနရာဝယ္ရွိေနမွန္း မသိရသည္အထိ။

ေလဟာနယ္ထဲမွ အတားအဆီးမရွိ တစ္ရွိန္ထိုးျပဳတ္က်ခဲ့ေလျခင္းေၾကာင့္ ရွင္းတစ္ကိုယ္လုံးတစ္စစီျဖစ္သြားေလၿပီဟုပင္‌ေတြးမွတ္ထားခဲ့မိသည္။ သတိတရားက စိတ္အစဥ္ဝယ္ေနရာယူလာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ရွင္းႀကိဳးစားအားတင္းကာ ကုန္းထရန္ အရွိန္ယူလိုက္မိသည္။

ျပဳတ္ထြက္ေတာ့လုမတတ္ကိုက္ခဲေနသည့္ လက္အစုံျဖင့္ဖိေထာက္ကာ ထထိုင္မိလိုက္သည္။မ်က္ဝန္းတို႔မွာ ‌အေမွာင္ႏွင့္အနည္းငယ္အသားက်သြားခ်ိန္မွသာ အျမင္အာ႐ုံဝယ္ ေဝေဝဝါးဝါးအရိပ္အေယာင္တို႔ ေပၚလြင္လာရေတာ့သည္။

တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ သတိထားမိလိုက္သည္က ရွင္းေရာက္ရွိေနသည့္ေနရာ။
ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ေသာ ပင္စည္ႏွင့္ အခက္အလက္တို႔မ်ားေျမာင္လွသည့္ သစ္ပင္ျမင့္ႀကီး၏ သစ္ကိုင္းတစ္ခုထက္ဝယ္ ရွင္းၿမဲၿမံစြာတင္ရွိေနျခင္းပါပင္။

ျပဳတ္မက်ေစရန္သတိထားထိုင္လိုက္ၿပီးခ်ိန္၌မူ ရွင္းမ်က္ဝန္းတို႔အား ေဘးဘီသို႔ေဝ့ဝဲၾကည့္လ္ုက္မိသည္။ သစ္ပင္သစ္ခက္တို႔မွအပ မည္သည့္အရာမွ ရွင္းနံေဘးဝယ္ရွိမေနခဲ့။

"ဦးဘုဏ္း"

အေတြ႕ခ်င္ဆုံးေသာသူအား အက်ယ္ဆုံးေသာအသံႏႈန္းျဖင့္ ရွင္းေအာ္ေခၚလိုက္မိေသာ္ျငား တကယ္တန္း‌ေတာ့ရွင္းတစ္ဦးတည္းၾကားေလာက္႐ုံ အသံတစ္စသာ အက္ရွစြာထြက္လာခဲ့ေလသည္။