EFSUN (Tamamlandı)

37. Bölüm

Ben geldiiiiim...

❎ Diğer bölüm için sınır 275 oy ve 200 yorum. Nedenini merak edenler bir önceki bölüme bakabilir.❎

********************************

" Efsun, geleyim mi?"

Sevgi, sabahın erken saatinde Efsun ile birlikte uyanmış ve onu tuvalete kadar getirmişti. Yürüyebilecek kadar iyi olsa da, hâlâ ağrıları vardı. Özellikle kendini zorladığında.

"Hayır, bitti çıkıyorum şimdi." Yüzünü de kurulayıp dağınık saçlarına üzgün bir bakış atarak çıktı banyodan. Kapıda onu bekleyen Sevgi hemen koluna girip onu odasına yönlendirdi.

Efsun' u yatağına oturtan Sevgi, odada bulunan aynanın önünden tarak ve toka alıp Efsun' un arkasına geçti. "Saçlarını öreyim mi yoksa sadece toplayayım mı?"

"Örsene, daha rahat olur."

Sevgi yavaş hareketlerle önce dağınık olan saçları taramış sonrada üstten başlayarak, çok sıkmadan örmeye girişmişti. Bir yerde yanlışlıkla saçı çekilen Efsun' un aklına saçlarında dolanan parmakların yarattığı acı gelmişti. Tüm bedeni soğuk bir ürperti ile titrerken başını hafifçe salladı ve o görüntülerden kurtulmaya çalıştı.

"İşte bitti. Salona götüreyim mi seni?"

Sevgi' nin sesi ile düşüncelerinden sıyrılan Efsun hafifçe başını sallamıştı. "Olur ama önce Mert' i uyandır. Kim bilir nasıl uyudu."

Sevgi yatağı aynanın önüne bırakırken elini havada salladı. "O çoktan uyandı, fırına gidip sana zeytinli poğaça alacakmış. Kıymetini bil bu günlerin, kıymetini. Mert gibi bir adamı bırak pazar günü bu saatte uyandırıp fırına göndermeyi, yerinden bile kaldıramazsın."

İki arkadaş salona doğru yavaş yavaş yürürken gülüyordu. "Haklısın, bunu sonuna kadar kullanmalıyım." 

Sevgi, Efsun' u salondaki koltuğa yatırıp mutfağa geçti. Mert geldiğinde, neden hâlâ masa hazır değil nutuklarını çekemezdi. Kaynayan çay suyunu demleyip masayı hızlıca hazırladı. Mert tam da istediği zamanda gelmişti. Hepsi masaya oturduğunda ikisinin de gözü Efsun' daydı ve Efsun bu durumdan hiç de hoşnut değildi.

"Ne bakıyorsunuz? Hiç mi yaralı birini görmediniz?"

Sevgi ve Mert birbirine kısa bir bakış atıp başlarını salladılar. Mert aldığı poğaçalardan iki tanesini Efsun' un önüne bıraktı. "Gördüm de senin kadar çirkinini görmemiştim. Şunu ye de yüzüne kan gelsin."

"Yerim tabi Nermin sultan." diye Mert' e takıldı Efsun. Yüzünüze kan gelsin onun lafıydı.

"Geçirdiğin kaza espiri yeteneğini öldürdürmüş güzelim, bir daha yapma. İnsanlık suçu."

"Sabah sabah hiç çekilmiyorsun Mert." Sıcak poğaçadan küçük bir parça alıp ağzına attı. "Bunun içi hamur, nereden aldın?"

"Kasada güzel çalışanı olan pastaneden."

Sevgi ve Efsun eş zamanlı gözlerini devirdi, bu adam ıslah olmazdı. "Çalışanı güzel diye poğaçaları da güzel olmak zorunda değil. Bir daha oradan alma, karşıdakinden al." diye bilgilendirdi Sevgi.

Mert onları hiç takmadan bir kendi yiyor, bir Efsun' un tabağına ekleme yapıyordu. "Bir daha olacağını kim söyledi?"

Kahvaltıdan sonra Efsun yine salondaki koltuğa yatmış, Mert televizyon kanallarını büyük bir hızla değiştirip onu deli ederken, Sevgi de evi toparlamaya girişmişti. Her an kapıları çalınabilirdi.