EFSUN (Tamamlandı)

6. Bölüm

Biraz geç de olsa ben geldiiiiim...
Keyifli okumalar, bölüm sonunda görüşürüz. 🙌🙌💓

*******************************

Ankara' nın parçalı bulutlu semasını gri bulutlar yavaş yavaş kaplamaya başlarken Efsun' un titreyen parmakları arasındaki telefon sert zeminle buluşup iki parçaya ayrılmıştı. Donuklaşan bakışları tek bir noktaya odaklanan Efsun hâlâ duyduklarını idrak etmeye çalışıyordu. Onların evi, yurttan çıkarıldıkları günden beri, hatta daha yurtta yaşarken bile okuldan arta kalan zamanda Sevgi ile deli gibi çalışıp yıllar sonra sahip oldukları tek yer yanmıştı.

"Efsun, iyi misin? Ne oldu?"

Efsun' un donuk bakışlarının boşluktan, ona endişeyle bakan Esra' ya kayması ile gözlerinin dolması aynı anda gerçekleşmişti. Ankara semalarını  kaplayan gri bulutlar yüklerini yavaş yavaş bırakmaya başlamıştı aynı anlarda.

"Evimiz yanmış." dedi en kısık sesiyle. Söylediği şeyi kendisi bile idrak edememişti. En sonunda nefesleri sıklaşıp, biraz olsun kendine gelebildiğinde ona üzgün gözlerle bakan Esra' nın kollarına tutundu. "Esra benim gitmem gerekiyor, benim için Gökhan beye haber verebilir misin?"

"Tabi ki, hadi git sen. Dikkatli ol olur mu?"

"Tamam." Efsun koşar adımlarla odasına girip eşyalarını kaptığı gibi aynı koşar adımlarla çıktı şirketten. Onun bu telaşlı haline bir anlam veremeyen şirket çalışanlarının bakışları altında hemen yan taraftaki taksi durağına koşturdu.

Tüm yolculuk boyunca Sevgi' ye ulaşmaya çalışmış ancak bir türlü telefonu açan biri olmamıştı. Efsun' un hüzünlü ruh haline eş olarak yağan yağmur nedeniyle,  taksiciye ne kadar hızlı gitmesini söylese de  ıslanmış yollar nedeniyle bu isteği hep geri çevirildi.

Efsun için bitmek bilmeyen yol en sonunda bittiğinde taksi küçük bir kalabalığın gerisinde durdu. Efsun önceden hazır ettiği parayı taksiciye verip hızla taksiden indi ve çoğu komşularından oluşan küçük kalabalığın arasına daldı. Şu an yanan evini düşünmüyordu, Sevgi' yi bulmalıydı, arkadaşının iyi olduğundan emin olmalıydı.

Hala yavaş yavaş yağan yağmurun altında kalabalığı yardığında karşı ve alt komşularının aralarına alıp teselli etmeye çalıştığı arkadaşını buldu gözleri.

"Sevgi!"

Sevgi, yüzüne kapattığı ellerini çekip başını kaldırdığında buğulu gözlerimin ardında seçebilmişti kardeşim dediği Efsun' un yüzünü. "Efsun!" Komşularının onu oturttuğu kaldırım kenarından fırlayıp kendini Efsun' un kollarına bıraktı. "Yanmış Efsun, her şey yanmış, her şeyimiz yanmış. Evimiz yandı Efsun, yakışıklı içerideydi."

Başını omuzlarına gömüp hıçkıra hıçkıra ağlayan arkadaşına söyleyecek bir teselli cümlesi gelmiyordu Efsun' un aklına, Sevgi' nin son cümlesi ile boğazı düğüm düğüm olmuştu. Sessiz kalmayı seçerek, etraflarında toplanan insanların acıyan bakışları arasında birbirine sıkıca sarılıp ağladı iki arkadaş.

Bir insan hayatı boyunca birçok unutulmaz an yaşayabilir, bu anlardan bazısı acıyla hatırlanırken bazısı mutlulukla hatırlanır. Şimdi ise birbirine sıkı sıkı sarılan iki arkadaş, belki de hayatları boyunca hafızalarından silinmeyecek acı bir hatıra edinmişlerdi.

En sonunda iki arkadaş birbirlerinden ayrılabildiklerinde  Efsun' un bakışları evinin bulunduğu kata çıktı. Evinin yola bakan iki pencereside yanmış çevresi simsiyah olmuştu. Efsun gelmeden önce itfaiye gitmiş olmalıydı.