CHAPTER 14(PART II)

Start from the beginning
                                    

"Back then, I was just a mere kid, six years old? When I saw my parents got slaughtered by the hands of Helszians. I felt so helpless and useless, alam mo kung ganun. And I hate feeling that way, that event took all the emotions I have. My heart became empty, my body felt numb,my hair turned black instead of violet. It's just something that took everything from me. Starting that day, I never felt much of an alive person, but not less of a breathing one." Tiningnan niya ako ng may away sa mga mata niya. Napatawa naman ako mg mahina, I feel so silly. Ang babaw ba? Tsss...whatever.

"I'm so sorry to hear that"
Sagot niya, muli napailing ako sa kaniya.

"You don't have to apologize, it's ironic na ang walang kasalanan pa ang hinihingi ng tawad kesa sa mga taong dapat na magbayad sa mga kasalanan nila. My point is,I just don't want to feel useless and helpless anymore, because every time I see some people suffering in front of me, while I can't do anything to help at all, makes me remember those bitter days" saad ko. Narinig ko naman siyang bumuntong hininga. Itinaas niya ang kamay niya na para bang inaabot niya ang kalangitan.

"Parehas lang pala tayo, naranasan ko na rin yan. It's so annoying don't it. Yung kunin nila ang pinakamahalagang bagay mula sayo that easily? They just don't get it and it's far to easy for them" I just stare at him, pero siya ngumiti lang siya sakin. A smile I've never seen simula nung nangyare ang ganitong kaguluhan. A smile that shows happinesses and bravery. Hayst...

"It is indeed" sagot ko.

Binalot kami ng madaliang katahimikan. Bakit ba hanggang ngayon tulog pa rin sila? Nakakabagot actually, and I hate it that I didn't get any enough sleep.

"Aalis muna ako" nagulat ako sa sinabi niya kaya naman hinawakan ko ang laylayan ng jacket na suot niya. Napatingin siya sakin ng may gulat sa mukha, napabitaw naman ako.

"Saan ka pupunta?" Tanong ko sa kaniya. Napakamot naman siya ng batok niya.

"Hahanapin ko lang ang kwentas ko" sagot niya saka nagsimulang maglakad palayo.

Napatingin ako sa mga bahay na tinutulugan ngayon ng mga kasamahan ko and look back at Ash walking away. Should I go?


"Where exactly will you find your necklace?" Tanong ko sa kaniya. I dunno, but I found myself following him all the way....to the Algoria Academy.

"Hindi ako sure....pero baka nasa infirmary" sagot niya sabay kibit-balikat.

Bahagya kong pinagmasdan ang academy na dati kong pinag-aralan. There are so many memories here, it's hard to forget such place like this. What will the Queen do for this one?
Namimiss ko na talaga ang lugar na 'to. This has been my second home, dito na 'ko lumaki. Ang mga tao dito sa akademya ang nag-alaga sakin at nagpalaki matapos......matapos.....ang trahedyang yun.

"Azaela....dito!" Hinila kaagad ako ni Ash saka kami napasandal sa isang pader ng may mga sundalng Helszian ang dumaan sa harapan namin.

Class of Elites: Dawn Of DarknessWhere stories live. Discover now