Class of Elites: Dawn Of Darkness

CHAPTER 27

~~Long Weekend Preparation ~~

ACE'S POV

BWESIT! BWESIT! Bakit na naman kasi ang daming gawain ang ibinigay samin ng school committee? Mga walang galang ang mga 'to, can't they see I'm trying to take my rest after three days of stressing examinations?! Pag-ako pumanget dahil dito I'll freeze them to death.

"Huy, pwede kang makausap?"
tumigil ako sa kakabasa ng mga papeles na hawak ko ng may marinig akong boses ng babae sa harap ko.

"What do you need,Marina?" bored kong tanong. Hindi ko lang alam kung bakit pero, lagi akong binubwesit ng babaeng 'to. Lagi akong inaasar at higit sa lahat....lagi niyang sinisira ang araw ko.

"Here are the other paper works,Ace. You're not allowed to leave until you finish this, and.... you won't be able to enjoy your long weekend if so" ibinaba ko sa table ang mga papeles na hawak ko at inilagay ang braso ko sa likod ng ulo ko. Kumain ako ng lollipop at tinitigan siya.

"Crush mo 'ko no?" Kampante kong tanong.

*bogsh!

"Araaaay! Kingina! Ano bang problema mo?!" Tanong ko sa kaniya. She looks so pissed, serves ya right. Tiningnan niya ko saka niya hinampas sa mesa ang dalawang palad niya and she leans close.

"Not a chance Ace Dexter Velraine"
At ayun na nga, umalis na siya. Psh, pakipot pa ayaw pang sabihin halata naman.

Habang binabasa ko ang mga papeles na hawak ko ay napatingin ako sa labas. Doon ay nakita ko si Xchindy, kasama niya si Vicky...masaya naman silang nagkwekwentuhan. She looks....just right.

*sigh~~~

Bakit kasi....nagbago ka simula nung nakilala kita. Ng magkita tayo I told you that you didn't changed at all, but you did. You're not like this, pero naiintindihan ko naman kung bakit.
Even so,still, I won't give up on you.
At first, it was just because of some promise, but now...its more than that.

~~FLASHBACK~~

12 years ago....
KAKATAPOS pa lang ng digmaan.Maraming mga sirang bahay, maraming mga bangkay na nagkakalat at mas lalong maraming umiiyak na tao. Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan mangyare 'to. Kung bakit kailangang danasin namin ang ganitong delubyo.

Delubyo ng kasakiman....

Delubyo ng kasamaan....

At

Delubyo ng kadiliman....

"Mama! Papa! Wahuhuhuhu!!"
naagaw ang atensiyon ko ng batang umiiyak...sa harapan niya ay dalawang bangkay ng babae at lalaki.

Yun, ang unang beses na nakita ko siya. Gusto ko siyang lapitan pero pinigilan ako ng aking ama na lapitan siya.

Humanga ako dahil sa kakaibang kulay ng buhok at mata niya.

Ang pagkakaalam ko noon, magagandang nilalang ang mga taga-Ardor. At sa kulay ng buhok niya... masasabi kong mula siya doon.

"Ama,bakit siya umiiyak ng ganyan?" tanong ko sa aking ama.