Going back again

✅44✅

Sophia-Elody pov

Pijn. Dat is het enige dat ik voel. Ik weet gewoon dat het gif zich langzaam beweegt naar mijn hart en als dat gebeurd... Dan ben ik er geweest. Ik voel waar het zit, bij mijn schouder. Het zal niet lang meer duren voor....

De rest weet niet dat ik weet waar het gif zich bevindt. Maar ik weet wel dat het een kwestie van tijd is. Het is een kwestie van tijd tot het mijn hart bereikt.

'Soph, ben je wakker?' Het is Alice. Mijn ogen zijn gesloten. Ik wil niet met ze praten. 'Ik weet dat je wakker bent Sophia. Ik moet met je praten.' Ik open verveeld mijn ogen. 'Wat?' Mijn stem is schor en mijn keel doet pijn van de dorst. 'Wil je me vertellen dat jullie niet weten hoe jullie dit moeten oplossen?' Zeg ik zwak en ik hoest een beetje. 'Want ik weet dat jullie het niet weten. Jullie weten net zo goed als ik dat jullie niks kunnen doen.' Terwijl ik het zeg gaat er een golf van misselijkheid door me heen. Ik buig opzij en ga over mijn nek. Al het bloed dat ik de afgelopen dagen heb gedronken komt er weer uit. Ik hou niks meer binnen. Wat ik zei, een kwestie van tijd. 

Mijn keel brandt alleen nog maar meer en ik jammer een beetje terwijl ik de deken meer over me heen trek. Ik ril heel erg. 'Oh Soph..-' Zegt Alice en ze gaat met haar hand over mijn voorhoofd. 'Ik heb dorst Alice.' Fluister ik zacht. Tranen staan in mijn ogen. 'Je houdt niks binnen Soph. Ik- Ik ga even naar je ouders okay?' Langzaam knik ik, mijn hoofd draait weg en mijn ogen sluiten als vanzelf. Ik volg haar naar beneden.

'En?' Het is James. 'Sorry James. Haar toekomst wordt steeds waziger. Ik kan niks zeggen. Ze houdt niks binnen. Ik weet het ook niet meer.' 'Er moet iets zijn.' Hij klinkt behoorlijk wanhopig. 'James..-' 'Niks James! U bent haar moeder! Er moet een oplossing zijn. Een tegengif!' Dat is het moment dat ik in een flashback gezogen wordt. Een hoge pijnlijke gil verlaat mijn mond terwijl ik opkrul omhoog.

'Soph, we hebben een reünie met wat oude vrienden. Ga je mee?' Ik knik. 'Laat me even omkleden!' Ik schiet naar boven en kleed me even gauw om. Wanneer ik beneden kom, kijk ik mijn ouders vragend aan. 'Wie zijn deze oude vrienden eigenlijk? Ik heb je nog nooit over oude vrienden horen praten.' Even kijken mijn ouders elkaar aan. 'Het zijn meer oude vrienden van de Cullens. Je moeder heeft misschien een jaar samen in een huis gewoond. Het meisje was erg bijzonder en uiteindelijk besloten ze om naar Canada te verhuizen.' 'Waarom? Wilden ze niet bij mama wonen?' 'Dat was het niet. Ze wilde hun kinderen op een andere plek opvoeden.' Ik houd mijn hoofd schuin. 'Kinderen?' 'Ja, ik zei je net toch. Ze is heel bijzonder.' 'Je moet het zien.' Zegt mijn moeder en ik knik langzaam.

'Joanna! Het is zo lang geleden!' Zegt een prachtig meisje. Ze is waarschijnlijk blijven hangen op 17 jaar. Net als ik. Haar ogen zijn anders dan die van ons. Eentje is blauw en de andere is goud. Naast haar staat een jongen die iets ouder lijkt, zijn ogen zijn zoals die van mijn ouders. Misschien 18 of 19. Er zijn ook drie kinderen bij. Eentje heeft blauwe ogen, eentje heeft dezelfde ogen als haar moeder en de laatste heeft gouden ogen. Het meisje met dezelfde ogen als haar moeder lijkt me het jongst. De jongens... Ze zijn denk ik een tweeling. Ze lijken net zo oud als ik. Zijn ze blijven hangen op 17? 18? Ik weet het niet. 'Wie zijn jullie?' Vraag ik en mijn ogen gaan over de jongens die er niet verkeerd uit zien. 'Sophia!' Zegt mijn moeder bestraffend, maar het meisje lacht. 'Geen zorgen Joanna, ze is nieuwsgierig. Ik zou dat ook zijn.' Zegt het meisje en ze steekt haar hand naar me uit. 'Heey, ik ben Eleanor Cullen.' Ik hap geschokt naar adem. 'Je bent een Cullen.' Ze lacht even. 'Jupp, dankzij hem.' Ze stoot de jongen aan. 'Reece Cullen.' Zegt hij lachend en hij slaat een arm om Eleanor. Hun dochter, denk ik, kijkt me even aan. 'Melody Cullen.' Glimlacht ze.  'Mag ik vragen waarom je ogen zo zijn?' Zeg ik in het algemeen. 'Hybrid. Ik ben een hybrid. Net als mijn moeder.' Mijn ogen zijn groot. 'Kan dat?' Ze lacht even en het volgende moment verandert haar gezicht. 'Wow.' Zeg ik en ik laat de aders ook naar mijn gezicht lopen. Glimlachend kijken we elkaar even aan. Een van de jongens kucht even. Wat me laat opkijken. 'Ace Cullen. Weerwolf.' Zegt de jongen met de blauwe ogen. 'Damon Cullen.' Zegt de jongen met de gouden ogen. 'Sophia-Elody Mergel.' Lach ik naar hem. Hij intrigeert me. Ik merk dat mijn moeder een blik wisselt met Eleanor. 'Mergel huh?' 'Ja, mijn volledige naam is Sophia-Elody Mergel-Moonlight-Cullen. Maar ja, ik denk niet dat jullie dat gaan onthouden, of wel soms?' 'Voor jou wil ik het onthouden.' Zegt Damon en ik grijns een beetje. 'Dat is mooi meneer Cullen.' Zeg ik ondeugend. Hij lacht even. 'Wat dachten jullie ervan om de boel te verkennen met me?' Vraag ik lachend. 'Je moet ook nog jagen Soph. Denk je niet dat je dat eerst moet doen?' Vraagt mijn vader en ik zucht luidt. 'Ja pap!' 'Ik kan mee.' 'Dat kan je niet.' Zeg ik tegen Damon. 'Wat drink je?' 'Dierenbloed, jij ook toch?' Ik schudt even mijn hoofd. 'Ik ren denk even naar Seattle of zo. Daar crash ik dan een studenten feest of zo...-' 'Je kan ook gewoon O-negatief uit de koelkast pakken.' Zegt Alice een beetje geïrriteerd. 'Of ik kan met haar mee.' Mijn blik schiet naar Melody. 'Meen je die?' Ze knikt lachend. 'Ik moet wel drinken. Maar ik doe het wel in een volgorde..-' 'Compell, drink, forget.' Zeg ik en ze kijkt op. 'Kan je-?' 'Alleen bij mensen en wolfjes.' Haar ogen worden groot. 'Ik ook!' 'Het is niet eerlijk.' Zegt Ace mokkend. Ik wed dat ze het vaak op hem gebruikt. 'Dat weet ik wel zeker Sophia.' Lacht Edward. Ik haat het als Edward in mijn hoofd zit. 'Soms is het wel handig, geef toe.' Handig of niet. Ik wil mijn eigen hoofd houden. 'Nou het is niet dat ik hem eraf ga hakken ofzo.' Ik geef hem een are-you-kidding-me blik. 'Laten we gaan Melody!' Zeg ik en ik trek haar mee. 'Wij zijn zo terug!'  'Is goed, zorg dat je niet gepakt wordt Mel!'  Zegt Eleanor en ik glimlach.