Going back again

✅39✅

James pov

We zitten met zijn alle buiten. 'Hoe gaan we dit oplossen?' Mompel ik. 'Sophia ligt zonder bewustzijn op bed en Torin zit in een soort Quarantaine naast haar.' 'Je weet toch waarom, James?' Vraagt mijn vader verbaasd. 'Ze zal enorm veel dorst hebben. Als ze Tor ruikt..-' Zegt Lily voor me. 'Wacht eens even. Hoe weet jij dit allemaal?' Vraag ik verbaasd. 'Je was er niet bij toen het naar buiten kwam.' Zeg ik beschuldigend. 'Sorry, mijn schuld.' Mompelt de jongen die haar vast heeft. Volgens mij heet hij Seth. 'Ik moest haar wel alles vertellen.' 'Oh en waarom dan wel?' 'Omdat ze mijn mate is, en ik kan niet liegen tegen mijn mate.' Zegt hij terwijl hij haar een kus op haar haar geeft. 'Okay, wat is een mate?' Zeg ik op een niet begrijpende toon. 'Dat is een soort-' Ineens spitsen Sophia's ouders, Bella, Rosalie en die Jasper hun oren. 

'Ze komt.' Het volgende moment schiet Sophia de tuin in. 'Sophia?' Vraagt haar vader voorzichtig. 'Hij is een vriend. Hij heeft het niet gezegd..-' Mompelt ze terwijl ze haar handen tegen haar hoofd legt. Oh nee! 'En nu is James weg, het is zijn schuld.' Gaat ze verder. Ik sta langzaam op. Mijn moeder kijkt me waarschuwend aan.

 'Ik heb zo'n dorst. Waarom heb ik zo'n dorst?!' Roept ze in paniek naar ons. 'Ik moet- Ik-' Ze laat zich zakken op de grond en legt haar wang tegen de stenen.  'Het is zijn schuld.' Mompelt ze bijna niet hoorbaar. Dan begin ik naar haar toe te lopen.

'James, nee!' Roept mijn vader en hij wil naar me toe rennen. Gelukkig houdt mam hem tegen. Ik kan Soph nu bijna aanraken 'Sophia?' Ze schiet overeind en duwt me tegen de dichtstbijzijnde boom. 'Val me niet aan! Okay, val me niet aan!' 'Dit is jou schuld Scorpius!' 'Sophia, ik ben het. James. Schatje alsjeblieft.' Smeek ik haar. Ze knippert even met haar ogen. 'James?' 'Ja, ik ben het.' 'Maar jij bent er niet. Ze hebben je meegenomen.' Zegt ze zachtjes met tranen in haar ogen. 'Nee, Soph je hebt me gered. Ik ben hier.' 'Nee, ik zou nooit die spreuk doen.' Ze klinkt weer in paniek. Dan kijkt ze me aan en wordt haar blik helderder. 'James?' Ze klinkt hoopvol. 

Ze wankelt even en grijpt naar haar hoofd. 'Soph, kijk uit!' Mompelt ze zachtjes. Ze jammert zachtjes. 'Oh shit!' Zegt ze daarna. Haar blik wordt weer helderder en haar blik schiet van haar arm naar mij. 

Ze schuift haar pyjama omhoog. Een grote beet zit op haar arm, ik kan er bijna niet naar kijken. Paarsige plekken lopen omhoog tot haar elleboog. Als we niet gauw iets vinden zal het door gaan tot haar hart. 'Ik ga dood.' Mompelt ze terwijl ze sneller begint te ademen. Dan krijgt ze een andere blik in haar ogen. Een woedende blik. 'Ik ga dood! En jullie zitten hier gewoon?' Sist ze boos. 'En jij! Jij laat je kind gewoon sterven?!' Ze legt een hand op haar hoofd en jammert weer. 'Nee, nee!' Ze stapt naar achter en struikelt daardoor bijna. Dan zakt ze weer door haar knieën en legt haar handen op haar oren. 'Stop met lachen.' Sist ze in paniek. 'Stop!' Ineens kreunt ze pijnlijk en drukt ze haar handen tegen haar borst. Ik zie hoe de tranen beginnen te stromen. 'Het doet zo veel pijn.' Kreunt ze zachtjes. 'Mama, papa, waarom doet het zoveel pijn?' Ik kan hier bijna niet naar kijken. Ik draai mijn hoofd weg en tranen beginnen ook uit mijn ogen te lopen. 'Mam, pap, willen jullie me iets beloven.' 'Lieverd.' Zegt haar moeder zachtjes. Ik hoor hoe ze haar snikken in houdt. 'Laat me niet opgeven.' Plots krult ze op een ze geeft een gil. 'Laat me niet opgeven. Alsjeblieft mam.' Mompelt ze terwijl ze nog steeds op haar knieën zit. Ik kijk haar met tranende ogen aan. Mijn wangen zijn nat en het blijft maar komen.  

'Ik kan niet meer. Ik ben moe. Kan ik slapen?' Vraagt ze hoopvol en ik slik. 'Ik wil gewoon even slapen, want ik ben zo moe..-' Haar blik schiet omhoog. '- En ik heb zo'n dorst. Zo'n dorst. Ik hoor ze mam. Ik hoor de slagaders.' Haar hoofd maakt een draaiende beweging. Ze beweegt zo dat ik weet dat ze steeds instabieler wordt. 'Ik wil gewoon even bijten.' Ze schiet overeind richting de groep, maar ver komt ze niet, want ze staat nog maar net overeind als ze door haar benen zakt en op de grond stort. 

Nu pas komt iedereen in beweging. 'Sophia!' Roep ik en ik wil op haar afrennen. Dan wordt ik tegen gehouden door Renesmee. 'Nee! Laat me naar haar toe! Sophia!' Roep ik hard. Terwijl ik vecht tegen Renesmee en de tranen nog steeds over mijn wangen stromen. 'Mam..-' Hoopvol kijk ik mijn moeder aan. 'Mam, zeg dat ze me er door laten.' 'Het spijt me James.' Mompelt ze zachtjes. 

'Nee! Mam! Ik kan haar niet kwijt raken. Mama alsjeblieft!' Ik zak op mijn knieën en begin nog meer te huilen. 'Pap, mag ik alsjeblieft naar haar toe.' 'Nee James!' Nu wordt ik heel boos. 'Dus als mama ineens op de grond zou storten, zou je haar laten liggen omdat mensen het zeggen?!' 'Ik ben met je moeder getrouwd. Ik ben ouder en wijzer!' 'Oh ja joh! Tuurlijk! Jij bent ouder. Waarom had ik daar niet aan gedacht.' Zeg ik boos en sarcastisch. 'James! Zeg sorry!' Mijn lip trilt een beetje. 'Mooi niet!' Sis ik en dan storm ik langs Renesmee naar Sophia.

Ik neem haar in mijn armen en veeg haar haar uit haar gezicht. 'Oh Soph, waar heb je je nu weer in verwikkeld?' Mompel ik, terwijl mijn tranen op haar trui vallen. 'Ik hou van je Soph, en je mag niet opgeven. Je mag me niet achterlaten.' Mompel ik terwijl ik haar tegen me aantrek. 'Het maakt me niet uit dat je gelogen heb, dingen voor me heb verzwegen. Vecht alsjeblieft. We doen er alles aan om je te genezen.' Mompel ik. Dan wordt ik weg getrokken. Weg van Sophia.

'Renesmee. Neem hem mee naar boven en sluit hem op bij Torin.' Zegt mijn vader met pijn in zijn ogen. 'Nee! Pap!' Roep ik terwijl Renesmee me meesleurt. 'Pap! Dit kan je niet doen!' 'James, wees stil!' Zegt Renesmee. 'Hou je kop! Mam! Mam! Alsjeblieft!' Smeek ik terwijl ik begin te huilen.

Boven doet Emmet de deur, waar hij voor staat open en Renesmee duwt me naar binnen. 'Het spijt me James.' Zegt ze voor ze de deur sluit.