Crave | Per Translation

7.

نفسم حبس شد... پس اون نامجون بود که صبح از تختم بیرون رفت؟

خدای من الان حتما فکر میکنه یه آدم دیوونه عجیب غریبم. خیلی توهین آمیزه! نکنه اون بود که این لباسا رو تنم کرد؟ مطمئنا کلی بهم خندیده. حس میکنم بهم دست درازی شده.

جز کسایی که بهشون اعتماد دارم-چون میدونم اونا قرار نیست ازم سوء استفاده کنن-، هیچ کس نباید من رو توی این شرایط ببینه و این گزینه اصلا درمورد نامجون صدق نمیکنه. اون حتی دلیل برای سوء استفاده کردن ازم داره، اونم بعد از کاری که باهاش کردم.

به پولی که گوشه کمد مخفی کرده بودم فکر کردم و نفس عمیقی کشیدم. پولش رو پس میدم و دعا میکنم دیگه هیچوقت نبینمش. دلم نمیخواد برای تمام عمرم مورد تمسخر باشم.

درحالی که دنبال چیزی می گشتم که حواسم رو پرت کنه پرسیدم:" جیمین کجاست؟"

اخم کرد و شونه ایی بالا انداخت:" هنوز از تخت بیرون نیومده."

نفس کوتاهی گرفتم و به سمت اتاقش راه افتادم و تکونش دادم. نالید اما تکون نخورد:" مینی!پاشو، باید بری مدرسه."

نگاهی بهم انداخت:" هیونگ. حالم خوب نیست. میشه امروز رو نرم؟"

کنارش نشستم و پیشونیش رو چک کردم. به نظر نمیاد تب داشته باشه!

" چی شده؟ مریض شدی؟"

لبش رو گاز گرفت و درحالی که سعی می کرد تو چشمام نگاه نکنه گفت:" بدنم درد میکنه، حس خوبی ندارم. میشه خواهش میکنم لطفا امروز خونه بمونم؟"

خواهش کرد و چشم هاش پر از اشک شد.

دستم رو روی صورتم کشیدم و سر به تایید تکون دادم:" بسیار خب! فقط امروز. اگه بهتر نشدی می برمت دکتر، باشه؟"

سر تکون داد:"ممنون هیونگی."

اون رو به حال خودش گذاشتم و دیدم که جونگ کوک لباش رو جمع کرده:" منم میخوام خونه بمونم. از تنها مدرسه رفتن متنفرم!"

سعی کردم توضیح بدم:" کوکی!تو که چیزیت نیست، باید بری. هوم؟"

کودکانه پاش رو زمین کوبید و جواب داد:" نههه لطفا یکی باید بمونه مراقب مینی باشه دیگه؟ نه؟ تو هم که کار داری نمیتونی."

خوب فکر کنم حق با اونه پس گفتم:" بسیار خب، اما مطمئن شو که غذاش رو بخوره و از سر جاش بلند بشه. دوست تون دارم."

بعد گونه شون رو بوسیدم و لبخند زدن.

قبل خداحافظی گفتم:" درست رفتار کنین!"

فقط سر تکون دادن و گفتن:" خداحافظ."

چشمام رو چرخوندم و کیف پول و کلیدا رو، به همراه پولی که باید به نامجون پس می دادم برداشتم و در رو پشت سرم بستم. از کاری که قراره بکنم متنفرم، اما خودمو مجبور کردم باهاش روبه رو بشم.