Limang Minuto: Mga Liham para kay Ginoong Mabini ꞁ ✓

s: si Senyor Salazar [ 4.2 ]

"Ano ang balak mong gawin?" tanong ni Samaniego kay Isidro, ito na lang ang naroroon dahil nauna na nitong pinabalik si Mirabella at Luciana kasama ng kanyang mga anak.

Mugto na ang kanyang mga mata at sa tingin niya hindi na niya kayang umiyak pa. Isang tipid na ngiti na lang ang ibinigay niya sa kapatid na hanggang ngayon ay mukhang nag-a-alala pa rin. Ilang beses nga siya nitong tinanong kung wala ba talaga siyang balak na biglang kitilin ang sarili.

Ilang ulit niyang sinagot na wala at mas dinamihan lang nito ang pagtatanong. At sinagot niya lang naman kahit na nakakarindi na.

"Hihintayin ko si Manuela rito ng isang linggo. Baka sakaling bumalik siya o may kailangan siyang balikan. Kakausapin ko na rin siya. Alagaan niyo muna si Lela at Apolinario para sa amin. Susunod din ako," sunod-sunod niyang wika sa kapatid at tango lang naman ang sagot nito.

"Siguraduhin mong susunod ka, Kuya. Kung hindi ako mismo ang papatay muli sa iyo kung sakaling nadatnan kitang walang buhay," parang naluluhang pagbabanta naman nito.

Natatawang iwinasiwas niya ang kamay. "Siya, umalis ka na."

"Siguraduhin mo, Kuya, ah. Hindi ako nagbibiro."

"Oo, Samaniego. Oo."

Pinanood niya ang kapatid na umalis at hinintay na unti-unti itong ilayo ng kalesa bago siya bumalik sa ratan. Maghihintay siya kahit alam niyang maaring wala nang bumalik para sa kanya. Hindi naman siguro masama.

Nakatulog na ata siya at nang paggising niya ay may kamay na parang siya'y aabutin at aayusin ang kanyang buhok. Napaupo siya at sasabihin niya sana ang pangalan ng asawa ngunit ang nauligan niya ay si Luciana.

"Hindi ka pa ba umuwi?" tanong niya dahil ang alam niya ay kasama nito si Mirabella.

"Ako'y nagluto lamang nang iyong makakain. Bumalik ako dahil nag-aalala sa iyo si Samaniego."

Umayos siya ng upo at napasuklay ng buhok. Nahihiya siya rito. Hindi niya ito palaging nakakausap noon kahit na nakasama niya rin ang dalaga dahil kaklase ito ni Mirabella at ni Samaniego.

May pagkamasungit kasi ito kaya hindi niya ito laging nakakausap nang matino. Ngayon pa'y idagdag na makikita siya nito sa ganoong lagay. "Hindi mo na sana ginawa iyon. Marunong naman akong magluto."

"Nakita mo na ba ang sarili mo sa salamin?" tanong nito. "Mukha kang namatay, Isidro. At mukhang hindi mo kayang alagaan ang iyong sarili."

Maliit na ngiti ang isinagot niya rito. "Ako'y ayos lamang. Bubuti rin ang aking lagay kinabukasan."

"Isa kang malaking tanga at isa ka ring martir. Ang dapat sa iyo ay binabaril sa Bagumbayan."

Natahimik naman siya sa sinabi nito at napatitig na lamang siya sa dalaga. Walang ekspresyon ang mukha nito ngunit mukhang may namumuong poot sa mga mata nito. "Ano ang iyong ibig sabihin?"

"Narinig ko ang nangyari at nagawa kong mapaamin si Samaniego," direstang sagot nito bago naupo sa upuan na nakaharap sa kanya. Humalukipkip ito at mataman siyang tinignan. Hindi naman siya makaimik at nawala rin ang kanyang ngiti. Iba pala ang epekto na ang ibang tao na ang nagsasabi ng bagay na matagal mo naman nang alam.

Gusto niyang ipagtanggol ang sarili ngunit tama naman ito.

"Kung nakakasakit na lang rin sa iyo ay bakit maghihintay ka pa rin?" tanong nito nang hindi siya sumagot sa una nitong paratang. "Hindi ba mas mainam na lamang na sabihin mong patay na si Manuela, tanggapin na hindi na siya babalik, at magpatuloy na lamang? Maghanap ka na lang ng taong kayang ibalik ang kaya mong ibigay na pag-ibig."

Para nitong binigyan ng pisikal na boses ang kanyang utak. At sinabi nito ang lahat ng iyon na ni isang pagbabago sa ekspresyon ay wala siyang nakita. Nanatili ang kawalan at nanatili ang poot. Mukha ngang nais siya nitong sabunutan hanggang sa mapagtanto niya kung ano ang gusto nitong iparating.