Limang Minuto: Mga Liham para kay Ginoong Mabini ꞁ ✓

pang-anim na liham : kasagutan [ 2 / 2 ]

Hanggang sa isang linggo, bago tayo nagkita, nalaman ko kung ano talaga ang nangyayari sa'yo. Hindi ka nagsasabi sa akin, Manuela. Huli rin nang nalaman ko. Si Eustacio pa ang nagsabi sa akin. Ang sabi niya muntik ka nang masaktan ng isang manliligaw na pinapadala sa'yo ng mga magulang mo. Kung nahuli pa sila ng dating ay baka ikaw ay natuluyan at baka bigla ka pang maglaho ng hindi nagpapaalam.

Hindi ko mapatawad ang aking sarili nang malaman ko iyon. Gusto sana kitang komprontahin nang makita kita. Gusto kong tanungin kung wala ka bang tiwala sa akin kaya hindi ka nagsabi. Alam mo naman kung saan ako nakatira at maari mo lamang naman akong puntahan. At nang dumating ang Sabado, mas lalo lamang akong nahapo.

TINAKPAN ni Apolinario ang kanyang mga mata gamit ng kanyang braso. Nag-iisip siya kung ano ang sasabihin kay Manuela. Tahimik namang hinahaplos ng dalaga ang kanyang buhok, wari'y hindi nito alam na alam niya ang naganap.

Hindi na ito katulad nang dati na diretsahan lamang na nagtatanong kung may napapansin ito. Kaya mas nahirapan naman siyang sabihin ang nais na bigkasin.

May pasa sa pulsu-pulsuan ng kaliwang kamay ng dalaga na nakita niya nang bahagya nitong iniangat ang kamay. Nagmadali itong itago iyon at pinilit magkunwaring hindi niya nakita. Alam niya kung ano ang nangyari rito at mukhang ayaw nitong magsabi.

Nang dumating siya sa tagpuan nila ay plano niyang komprontahin sana ang dalaga ukol doon. Maraming salita ang pumasok sa kanyang isip subalit makita lamang itong masayang makita siya ay hindi niya alam kung tama bang may sabihin siya. Parehas lang sila.

Marami siyang iniinda na gustong sabihin sa nobya na hindi niya sinasabi dahil ayaw niyang makaabala. Alam niyang iyon ang gusto nitong gawin. At alam niyang parehas sila ng rason. Sabado at Linggo lamang sila nagkikita kaya natural sa kanyang maging masaya na lamang kapiling ito imbes na idawit ito sa sarili niyang mga problema.

Ayaw niyang mag-alala ito. Ayaw niyang kaawaan siya nito. Ayaw niyang problemahin siya nito.

Ang gusto lamang niya ay ang nakakakalmang yakap ni Manuela. Ang pakikinig sa pintig ng puso nitong buhay na buhay sa pagtibok. Ang masilayan ang simpleng gandang angkin nito. Ang titigan ang parang lupa nitong mga mata.

Ngunit, ngayon, masakit ang puso niya dahil hindi niya magawang ipagtanggol ang dalaga ng araw na iyon. Hindi siya bayolenteng tao subalit kapag nakita niya man ang lalaking nagtangka rito ay baka nagdilim ang kanyang paningin.

"Manuela," usal niya, sabay nang pagtaas niya sa kanyang braso. Maliit na ngiti ang ibinigay niya sa nobya. Tipid, natatakot, at kinakabahan. Magsasalita na siya.

[ - ]

"MAHAL na mahal kita. Hinding hindi kita iiwan," pangako ni Manuela kay Apolinario.

Mas nanghina siya sa sinabi ng nobya at ang tanging nagawa niya ay yakapin ito. Nagawa na lang niyang kumapit rito. At hindi niya napigilang umiyak. Sunod-sunod ang pagpatak ng kanyang luha. Isa. Dalawa. Tatlo. Hanggang sa hindi na niya mabilang.

Ang bigat ng kanyang pakiramdam at hindi niya alam kung kaya niya bang patawarin ang kanyang sarili. Hindi niya alam kung bakit minahal siya ng isang babaeng napakalaki ang puso para tanggapin lamang ang lahat-lahat kahit masakit. Doon niya lamang natanong sa kanyang isip, Bakit ako, Manuela?

Ngunit hindi niya iyon maisaboses. Ano naman ang sasabihin niya rito? Ano naman ang masasabi niya?

Pwede ba siyang magsalita na hindi niya magagawang mag-aalala ito sa kanya? May magagawa ba ang kanyang sasabihin?

Hindi niya alam. Ayaw niyang alamin.

Ang gusto niya lamang ay kumapit. Natatakot siya. Mahal na mahal niya ito at ayaw niya itong mawala. Hindi niya alam ang gagawin kung ito ay nawala.