Limang Minuto: Mga Liham para kay Ginoong Mabini ꞁ ✓

s: si Senyor Salazar [ 1.3 ]

P.S. Bukas pa po sana po ako mag-u-update nito kaso wala po ang Ate ninyo bukas nang maaga so... ngayern na lang po ^^ so waley po bukas :3

---------

[ 1880 - tatlong araw ang nakalipas ]

Bakit ako naririto? natanong na lamang ni Isidro sa sarili habang siya ay nagtatago sa tapat ng isang bahay kung saan niya makikita si Manuela sa bintana. Nalaman niya kasi mula kay Samaniego na ang pinsan ni Socorro ay laging nakikitang nagbabasa ng libro sa may bintana ng kwarto nito. Kaya isang umaga, hindi niya namalayang lumabas na siya ng bahay at dito niya dinala ang kanyang kabayo.

Ipinagdadasal na lamang niyang walang nakakita sa kanya dahil sigurado siyang wala siyang maisasagot kung sakaling tanungin man siya kung anong ginagawa niya. At kung tutuusin, dapat ay pumasok na siya sa paaralan.

Ngunit, naririto siya at nakatanaw. Naroroon nga talaga ang dalaga ngunit hindi ito nagbabasa tulad nang sinabi ni Samaniego. Sa halip ay nakatanaw rin ito sa bintana, may kung ano o kung sino itong tinitignan. Nagtatakang sinundan niya ng tingin ang bagay na iyon at dumapo ang kanyang tingin sa likod ng isang payat na lalaki.

Nakasuot ang binata ng panyo sa ulo na mukhang nagsilbing proteksyon nito sa init ng panahon. Wala itong suot na sapin sa paa. At kahit mukhang sa libro ang atensyon ay tumigil ito sa tapat ng bahay ng mga Guevarra. Umangat ang ulo ng binata at tinanguan nito ang dalaga.

Ang hindi niya inaasahang makita ay ang pamumula ng mga pisngi ni Manuela. Isang segundo ang nakalipas bago ito tumango pabalik. Tumango din ang binata, bago nagpatuloy sa paglalakad at sinundan naman ito ng tingin ng dalaga.

Doon pa lamang, alam na ni Isidro na huli na siya. Hindi siya ang unang nakakita rito. At hindi siya ang unang nakakuha ng atensyon ng dalaga.

Nakakatawa, parang sitwasyon lang ng kanyang kapatid.

Ngunit, dahil hindi siya katulad ng kapatid ay hindi niya ito gagayahing manghahabol pa rin sa dalaga kahit may iba na itong gusto. Sa halip, hindi siya makikialam.

Alam niyang hindi niya naman maalis agad sa kanyang puso ang namumungang pagmamahal sa dalaga. Ngunit, hindi naman siya ang tipong gustong gumitna.

[ ika-siyam na araw ng Abril, 1903 ]

"Maniniwala ka ba sa akin kung sasabihin kong kung ako ang unang nakakita kay Manuela ay maaring kami ang naging magkasintahan?" tanong ni Isidro sa kanya, may maliit na ngiti sa mga labi nito. Hindi ito nakatingin sa kanya. Sa halip, nakatingin ito sa lamesa.

Marahang napailing si Apolinario. "Hindi ko alam ang maisasagot diyan, Isidro." Ayaw niyang sagutin iyon dahil sigurado siyang hindi niya magugustuhan ang lalabas sa kanyang bibig. Kilala siya sa pagiging pranka lalo na kung alam niyang tama naman ang ipaglalaban niya. Ngunit, hindi niya gustong sagutin ito.

Naghintay si Isidro ng ilang segundo bago itinaas ang mga mata sa kanya. Saglit lamang iyon at ang nakita niya roon ay pagkatalo. Nag-iwas muli ito ng tingin. "Tama, dahil alam naman natin ang sagot doon. Kung ako man ang unang nakikita sa kanya ay matatagalan bago pa niya ako kakausapin. Matatagalan rin bago niya ako titignan kung paano ka niya titigan."

"Isidro."

Umiling lamang ito. "Hindi naman doon nagtatapos ang parte ko sa kwento."

Nahihimigan na ni Apolinario kung ano ang gustong ikwento sa kanya ng Senyor. Ngunit, hindi niya alam kung gusto niya pa rin ba itong marinig hanggang sa huli.

[ 1880 - Gabi ng Harana ]

Nakasanayan na ni Isidro ang pagpapahangin tuwing gabi para mag-isip. Kaya tuwing gabi ay sasakay siya sa isang kabayo at mangangabayo sa lupa malapit sa mga Marcias.

Isa rin naman sa mga kaibigan niya si Eustacio kahit ito ang karibal ni Samaniego sa pag-ibig. Kaya ayos lang kay Eustacio na mangabayo siya roon. Kilala rin naman siya ng iba pang mga Marcias.

Tahimik sa gabi at doon siya nakakapag-isip. Doon lang rin niya mas naririnig ang sarili. Sa pang-araw-araw kasi ay laging asa harap siya ng mga tao. Magkahalo-halong boses na kailangan niyang sagutin. At dahil may reputasyon siya bilang isang matalinong estyudante ay palaging siya ang naatasang tumulong sa aralin o kaya ay ituro iyon sa mga kaklase.

Sa bahay at kung walang bisita lang siya tahimik base sa obserbasyon ng kapatid. Tuwing asa labas kasi sila ay lagi siyang nagsasalita. Lagi siyang nakakangiti. Ang totoong siya naman talaga ay ang may nag-iisang ekspresyon sa mukha para sa lahat ng emosyon. Blanko lamang. Walang ngiti, simangot, angas, pangunguso. Wala.

Hindi naman sa nanlililinlang siya ng tao. Hindi niya lang mailabas ang nararandaman sa sariling mukha. Kaya naman sinanay siya ng Ama na matuto kung paano ngumiti, sumimangot, at kahit ano. Kailangan niya lamang gawin iyon upang hindi isipin ang kanyang kausap na wala siyang pakialam dahil sa nag-iisang ekspresyon sa kanyang mukha.

Dahil doon, sa bahay lang siya nakakahinga nang maluwag kahit konti. At sa gabi kung saan wala namang makakaaninag ng kanyang mukha ay libre siyang huwag pilitin iyong magkadamdamin.

At dito sa gabi, naririnig niya ang sariling humihinga. Kung hindi man importante iyon sa iba ay importante sa kanyang marinig ang sarili. Na maisip na isa siyang taong namumuhay sa mundo. At baka sakali ay siya'y may importansya rin.

~ ~ ~

NALAMPASAN niya na ang lupa ng mga Marcias kaya naisip niyang bumalik na. Saglit na tumigil muna siya para pakainin si Seda, ang kanyang kabayo. Bumaba siya at itinali muna ang kabayo sa isang maliit na puno na naroroon. Pinanood niya si Seda bago siya humiga sa damuhan at pumikit.

Doon lamang naman niya narinig ang boses ng isang lalaking umaawit at ang tunog ng isang gitara. May nanghaharana pala sa ganitong oras. Ang alam niya ay sobrang lalim na ng gabi at ang mga tao'y tulog na.

Puno ng kuryosidad na lumakad siya papunta sa pinanggalingan ng umaawit. Mabagal lang siyang gumalaw at nang makarating siya ay parang may kung anong pumukpok sa kanya sa kinatatayuan.

Nakaupo sa isang bato si Manuela, may hawak-hawak itong gitara at base sa posisyon niyon ay ito ang narinig niyang tumutugtog.

At sa tapat nito ay ang lalaking nakita niyang tinitignan ng dalaga noon, na ayon kay Eustacio ay nagngangalang Apolinario o mas karaniwang tinatawag na Pole.

Alam niyang dapat siyang umalis dahil hindi naman siya dapat maging saksi sa nagaganap. Ngunit, nanatili siya sa kinatatayuan. Hindi niya man marinig ang pinaguusapan nila ay nakita niya ang paghalik ni Pole sa mga daliri ni Manuela at ang pagtawid nito ng distansya upang lapatan rin ng halik ang noo ng dalaga.

May ibinulong si Pole na naging rason para mabilis na tumayo si Manuela. Namumula ang mga pisngi nito ngunit 'di magkamalaw ang ngiti at saya sa mukha. Yumuko ito at nagpaalam saka umalis.

Inihatid naman ng tingin ng binata ang dalaga. Nang humarap na si Apolinario ay nakahawak ito sa dibdib. Nakangiti. Masaya.

Pag-ibig. Iyan ang nakita niyang ekspresyon sa mukha ng dalawang sa tingin niya ay magiging magsing-irog na matapos noon.

At siya na sumuko ngunit patuloy na umiibig ay hindi sigurado kung bakit parehas siyang nasaktan sa nasaksihan at masaya dahil nagawa na ng dalagang iparating ang damdamin nito sa binatang iniibig. At sa paraan pang ni minsan ay hindi niya naisip na gagawin ng ibang mga dilag.

Gusto niyang maiinggit ngunit wala namang dahilan para marandaman niya iyon. Ni hindi nga siya kilala ni Manuela. Kaya sa halip, tumalikod na siya at binalikan ang kabayong tapos nang kumain ng damo.