Limang minuto. Limang minuto niya lang nakausap ang binatang iyon na biglang naglaho na parang bula. Ngunit sa limang minutong iyon ay doon nagsimula ang lahat.
===
Isang dalagang tumatakbo sa mga libro para kalimutan ang katotohanang kahit anong gu...
Hindi niya alam kung bakit niya iyon sinabi. Ngunit, matapos noon ay gusto na niyang magpalunod sa batis. Hindi siya ganoon magsalita kung normal man ang pag-uusapan. Nag-aaral siya at sinasanay siya ng mga magulang kung paano sumagot sa ibang tao. Ngunit, sa harap lamang ni Pole ay kung ano-ano na ang pinagsasabi niya.
"Maging mahinhin ka sa harap ng mga kalalakihan, Manuela. Hindi mo alam kung sino ang maaring magkagusto sa'yo. Umayos ka," iyon ang laging paalala ng kanyang Ina.
Kaya bakit iba ang pakikitungo niya sa binata?
"Akin na, Manuela." Biglang nagsitaasan ang mga balahibo sa kanyang katawan nang marinig niya ang boses ni Pole sa malapit. Lumingon siya sa binata at nakaupo na pala ito sa tabi niya. Nakalahad naman ang kamay nito. Mahaba ang mga daliri ni Pole ngunit mukha na itong buto sa sobrang payat.
Agad naman niyang inilayo ang koronang bulaklak. "A-Ah... Sigurado ka? Ano naman ang gagawin mo sa isang koronang bulaklak?"
"Isusuot ko? Ngayon lamang ako kokoronahan ng kahit na sino," masayang wika ng binata. "Koronahan mo na lamang ako bilang Hari ng Batis."
Napapailing siya sa sinabi ni Pole ngunit hindi naman siya tumanggi. "Ibaba mo ang iyong ulo, Pole."
Sinunod siya ni Pole at inilagay niya ang koronang bulaklak sa ulo nito. Ngunit, dahil sa kapayatan at kaliitan ng ulo ng binata ay umabot pa ang korona hanggang sa leeg nito. Nagmistulang kwintas tuloy ang koronang bulaklak.
Nakaramdam agad ng awa si Manuela kaya nang itinaas ni Pole ang mukha ay napahawak siya sa mga pisngi ng binata. Nakita niya ang pagtataka sa mga mata nito kahit pa nakangiti ito sa kanya. Ibinuka niya ang bibig ngunit walang lumabas na mga kataga mula roon.
Ano nga ba ang maari niyang gawin para kay Pole?
"Pole..." Nasambit na lamang niya at hindi niya napigilang yakapin ito. Halos nayakap na niya ang kabuuan ng binata sa sobra nitong kapayatan.
Ngayon lang siya nakaramdam ng labis na kalungkutan para sa ibang tao. Parang sumisikip ang kanyang dibdib at hindi na siya makahinga. Hindi niya rin napansin na tumutulo na pala ang mainit na likido sa kanyang mga mata.
"Manuela, bakit ka umiiyak?" nagtatakang tanong ng binata. Hindi siya nakaimik, mas hinigpitan niya lang ang pagyakap dito. Ibinaon niya rin ang ulo sa balikat nito.
Alam niyang hindi tama ang inaasta niya ngayon ngunit hindi niya mapigilan ang sarili. Matagal nang ganito si Pole. Matagal na itong mukhang patpatin. Hindi niya naman alam na ganito pala ito kapayat. Maisip niya lang kung gaano kadami ang ipinapakain sa kanya ay nalulungkot na siya.
Ano pa ba ang kulang sa binata? May maayos ba itong natutulugan? Mabait ba ang nagpapatuloy sa kanya?
"Manuela?" Naramdaman niya ang kamay nito sa kanyang mga braso at sinubukan nitong tanggalin iyon. Hindi naman siya lumaban. Hinayaan niya lang na tanggalin nito ang mga braso niya. Nanatili siyang nakapikit at lumuluha.
"Bakit ka umiiyak, Binibini? May nasabi ba akong masama?" Nag-aalalang tanong ng binata at ito naman ang humawak sa kanyang mukha. Pinunasan nito ang mga luhang bumaba sa kanyang pisngi. Malamig ang mga kamay ni Pole.
Iminulat niya ang kanyang mga mata. "Pole," mahina niyang usal.
"Ano iyon, Manuela? Sabihin mo sa akin para ika'y tumahan na. Baka isipin nilang nagpapaiyak ako ng babae."
Mahina siyang natawa sa sinabi nito. "Walang ibang naririto."
"Kahit na."
Napailing siya at siya na mismo ang nagpahid ng kanyang mga luha. "Kumakain ka ba, Pole? Bakit sobra ang iyong kapayatan?"
Agad na natahimik ito at parang naintindihan na nito ang biglang pag-iyak niya. Saglit na nagbigay ito ng kaunting distansya at hinawakan ang isang bulaklak mula sa korona. Mukhang lumalim ang iniisip nito at nakatulala lang ito sa tubigan.
Pati siya ay natahimik at kinabahan. Gusto niyang bawiin ang sinabi ngunit hindi niya alam kung paano niya iyon gagawin. Nasabi na niya ang sinabi niya, pinagisipan niya man iyon o hindi.
Matagal na nabalot sila ng katahimikan. Alam niyang may gustong sabihin ang binata ngunit ayaw nitong marinig niya. Marami rin siyang gustong sabihin subalit hindi niya alam kung paano niya sasabihin.
"Ah... Aalis na ako, Binibini. Baka hinahanap na ako," pagbasag ni Pole sa katahimikan. Nauna na rin itong tumayo. Pinanood niya ito at pakiramdam niya parang sumikip muli ang kanyang dibdib. Ayaw sabihin ni Pole sa kanya ang estado nang pamumuhay nito. Ayaw nitong maawa siya rito.
Gusto niya muling umiyak.
"Huwag kang umiyak, Manuela," narinig niyang usal nito. "Hindi pa naman ako patay upang iyakan mo."
"Pole naman."
Humarap saglit ang binata sa kanya at ngumiti. Itinaas nito ng kaunti ang koronang bulaklak. "Sa akin na ito, ah."
Hindi ko alam kung bakit kinuha mo ang pipitsuging koronang iyon. Bakit sa dinami-dami ng nais kong ibigay sa iyo ay ang koronang iyon pa ang kinuha mo? Hindi ko pa rin alam kung anong sagot doon. Ngunit, alam kong pinangalagaan mo ang mga bulaklak hanggang sa iyon ay malanta.
Nakita ko iyon, Pole. Itinago mo man sa akin ngunit nakita ko. Inipit mo ang mga bulaklak sa librong dala dala mo ng araw na iyon.
Ginoo... Bakit ba ganito? Umiiyak na naman ako. Ang hirap dagdagan ang mga salitang nasa papel na ito at halos hindi ko na sila makita. Kaya, dito ko na muna tatapusin.
Nagmamahal,
Manuela
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
