Limang Minuto: Mga Liham para kay Ginoong Mabini ꞁ ✓

pangpitong liham: kasagutan [ 2 / 3 ]

TUMIGIL si Apolinario sa paglalakad dahil ilang beses na nadapa si Manuela sa kakasunod. Ayaw niyang mas masaktan pa ito ng dahil sa kanya. Naririnig niya itong humihinga. Gusto niya itong yakapin. Gusto niyang humingi ng lakas. Gusto niyang... maging makasarili.

Subalit ang hirap maging makasarili. Ang hirap na isipin na kaya niyang gawin ang mga gusto niyang gawin. Ang hirap isipin na kung magiging makasarili siya ay wala siyang masasagaan, wala siyang masasaktan. Kesyo parte na ng pagiging tao ang pagiging makasarili ay nahihirapan siyang maging makasarili.

Tama sila. Nakakaiyak dahil tama sila. Lumuluha at nasasaktan siya dahil tama sila.

Kung wala lang iyon ay lalaban pa siya. Hindi siya tatakbo, hindi siya susuko.

Ngunit kahit pagbaliktarin pa niya ang mundo, hanapan niya pa ng maaring lusutan ang malaking sinulid niya sa butas ng maliit na karayom, ay wala siyang magagawa.

Ayaw niyang harapin ang dalaga. Mahirap harapin ang dalaga. Kung hinarap man niya ito ay maaring hindi na niya mapigilan ang sarili.

"Apolinario..." nahihirapan at nagsusumamong wika ni Manuela. "Ipaglaban naman natin ito... Apat na taon na tayong nagtatago.... Huwag mo naman akong iwan. Pakiusap, Pole... hindi ko kakayanin."

Ikaw ang aking tahanan, Manuela. Ikaw ang nag-iisang rason kung bakit nakakaya kong harapin ang mga hirap sa buhay.

Humihinga ako ng dahil sa'yo. Umiibig ako sa mundo ng dahil sa'yo. Naririto pa rin ako ng dahil sa'yo.

Hindi siya makapagsalita. Kung kailan naman kailangan niyang magsalita ay wala pa siyang masabi. Napahawak siya sa kanyang laylayan. Mahigpit, sobrang higpit, para pigilan ang sarili na ilabas ang galit, ang pighati. Pigilan na makasakit kahit kailangan, kahit kailangang kailangan.

Doon niya nararamdaman kung ano ang pakiramdam na ikaw mismo ang kukuha ng iyong puso mula sa iyong katawan. Huhugutin mo iyon habang nagmamakaawa ito sa iyo sa bawat nahihirapang pagtibok.

Huhugutin mo na kunwari hindi masakit, kunwari wala lang sa'yo. Huhugutin mo at saglit mong itatapon. Kunwari walang naramdaman kahit na randam na randam sa lamig ng hangin ang bukas mong sugat.

"Manuela..." Randam na randam niya ang bigik sa kanyang lalamunan. Pati ang sarili niyang katawan ay lumalaban sa desisyon niyang saktan ito. "Patawarin mo ako ngunit sa tingin ko tama sila..."

Naghihimutok ang tinapon niyang puso. Tumitibok. Nagrereklamo.

Tumahimik ka muna, kahit saglit lang.

"Pole..."

Marinig lang ang boses nito ay gusto na niyang pigilan ang sarili. Gusto na niyang ibalik ang pusong tinanggal niya muna saglit. Gusto na niyang hilumin ang sugat na siya mismo ang nagbukas, ang sugat na siya mismo ang sumasaksak. Ngunit, hindi niya magawa.

"Makinig ka muna sa akin, Manuela. Kahit ngayon lang."

Kunwari siya ang kontrabida. Kunwari siya ang kaaway.

Kunwari.

Hindi na niya pinansin ang tumitibok niyang puso na pilit nilalabanan ang kanyang sariling desisyon na bitawan ang dalaga. Tapos na siya sa pagiging makasarili. Oras na para ito naman ang unahin niya.

Doon ako nagsalita. Marami akong sinabi. Marami akong salitang parang punyal na pinangsaksak ko sa aking sarili habang binibigkas ko ang mga iyon.

Isa. Dalawa. Tatlo.

Hanggang sa hindi ko na mabilang at wala na akong makita sa mga luhang namumuo sa aking mga mata.