Latte Macchiato | JJK & PJM χ

XXXIX

スピーチ
SPEECH

Y/N

"Ik, als ondernemer van The Park Enterprise, heb gekozen om een campagne over weeskinderen te starten, omdat ik een kans aan deze kinderen wil geven om hun een leven te schenken die elk kind hoort te ervaren."

Een beetje nerveus pulk ik aan mijn nagels als Jimin zijn speech begint te houden. Ikzelf zit in het publiek en kan elk moment naar voren geroepen worden door de voornoemde.

Als ik opkijk naar de jongen zie ik niks meer van zijn nerveusheid. Sterker nog, hij lijkt zelfs kalm. De jongen spreekt met een serieuze houding door totdat we oogcontact maken. Direct vormen zijn ogen in maantjes als hij lief naar me glimlacht. Zelfs een paar sprankels dansen in zijn ogen.

"Een speciale gast zit in het publiek die ik graag naar voren wil uitnodigen," vervolgt hij zijn speech wat vrolijker, "Geef een daverend applaus voor Song Y/N!"

Direct vult geklap de zaal. Alsof dat mijn teken is, hijs ik mijzelf van de stoel op en maak ik mij een weg naar het podium toe, met ogen op mij geplakt.

Eenmaal ik op het podium sta, wenkt Jimin dat ik naast hem moet komen staan. Met blosjes gedecoreerd op mijn wangen luister ik naar hem.

Wanneer Jimin zich weer terug draait naar het publiek vermindert het geklap samen met de geroezemoes. Jimin grijpt dit als zijn kans om zijn speech te hervatten, "Y/N is ook een weeskind en staat vanavond hier naast mij om haar verhaal te delen."

Opnieuw wordt er een ronde van applaus gegeven. Jimin stapt een beetje weg, zodat ik in het midden kan staan en alle aandacht op mij gericht is.

Ik recht nog snel mijn jurk en adem diep in voordat ik mijn verhaal begin. De waarheid, "Al sinds mijn geboorte ben ik een weeskind. Mijn ouders zijn overleden toen ik nog heel jong was, maar door wat weet ikzelf ook niet zo goed."

Ik kijk naar de vele gezichten voor me. Het publiek luistert attent mee, sommige glimlachen zelfs geruststellend naar me.

"Aangezien mijn ouders nooit echt contact hielden met mijn familie, ben ik in
een adoptie huis terecht gekomen. Zoekend en verlangend naar nieuwe ouders.

Daar heb ik 14 jaar doorgebracht. Het enige nadeel was dat de mensen mij daar geen vrijheid noch educatie gaven. Ik wist niks van de buitenwereld af en heb daar niks van geleerd." Voor even sluit ik mijn ogen en opnieuw recht ik mijn gouden jurk. "Ik heb zelf geleerd hoe de buitenwereld is, met behulp van een andere man."

Hierdoor kantelen de mensen verward met hun hoofden, niet zo zeker waar ik het precies overheb. Ik glimlach kort voordat ik weer vervolg, "Op mijn veertiende heb ik een poging gedaan om te ontsnappen uit het adoptie-huis. Ik was goed bezig, maar uiteindelijk kwam ik een man tegen die...

Alles heeft veranderd."

Vele gezichten van het publiek zien er nu nerveus uit. Alsof mijn verhaal nu een drastische en afschuwelijke plottwist zal maken. Ik lach er alleen maar van.

"Ik kwam tegen mijn ex aan. Hij was toen 18. En hij... hij heeft me uiteindelijk geadopteerd... heeft me laten zien wat... bezitterigheid is en heeft mij... angst laten voelen..."

De gedachten van Mark doen mijn ogen tranen opwellen. Ik wil vervolgen, maar dat gaat moeilijk als mijn stem steeds vastloopt.

"H-hij deed me pijn. Men-mentaal en fy-fy-fysiek ook. Hij-hij zei dat hij va-van me hie-hield, maar- maar-"

Een kille stilte vult zich in de zaal. In de tussentijd dat mensen hun hoofden schudden, veeg ik mijn tranen weg en slik ik de brok in mijn keel weg.

"Ik was naïef," zeg ik botweg, met een betraande zicht. "Dat is het enige wat ik heb meegenomen van dat rot-huis."

Een korte pauze volgt.

"Ik... Hij zit nu in de cel gelukkig, met behulp van mijn vriend." Een kleine lach siert mijn lippen als ik aan Jeongguk denk. "En... ik heel. Ik heb dankzij mijn ex geleerd hoe mensen kunnen zijn en heb dankzij mijn vriend geleerd hoe geweldig ze ook kunnen zijn...

Voor een weeskind die opgesloten zit is het raar om andere mensen te zien. Je gaat ervan uit dat iedereen hetzelfde is, maar met behulp van mijn verhaal heb ik geleerd hoe verschillend ze kunnen zijn. En dat je niet iedereen moet vertrouwen...

Maar ik heb het nooit verdient om het zo te leren. Op deze manier. Met littekens op mijn lichaam en traumatische herinneringen. Sterker nog, niemand verdient het om dit mee te maken. Vooral geen weeskinderen, die naïef zijn."

Ik draai met rode ogen om naar Jimin die met een geschokt gezicht toekijkt. Ik wenk dat de jongen naast me moet komen staan, wat hij snel doet.

"Ik ben dus zeer gelukkig dat Mr. Park deze campagne start, naar een betere toekomst voor weeskinderen."

Meteen vult de zaal zich met geklap, zelfs een paar mensen die fluiten. Ik buig meerdere malen en haal diep adem.

Ik schenk Jimin nog een kleine knipoog voordat ik het podium afstap en terugkeer naar mijn stoel.

Ik grijns als zijn wangen zijn haarkleur matchen.

——————————————

Willen jullie vandaag nog een chapter?

Update; de volgende chap is errr