V.I.P 08 KİTAP OLUYOR

♧ BÖLÜM ●13● ♧

Hellö 💦

Korku mu?

Hayır.

Rahatlamak?

Kesinlikle!

Sanki boşlukta bu saate kadar yuvarlanmıştım ve sonunda çarptığım bir duvar vardı. Acıtıyordu ama bir varlığı hissetmek acıyı yok ettirecek kadar belirgindi. İyi hissettirmişti. En azından bir başkasına söylediğimde ne hissedeceğimin farkındaydım.

Utanıyor muydum?

Belki.

Ama neden? İyi de ben bir şey yapmamıştım ki.

Yapmış mıydım yoksa?

Araba sokağın ortasında yavaşladı ve yavaşça sağa çekildi. Yanaklarımdan akan yaşların haddi hesabı yoktu. Umurumda değildi akıttığım yaşlar. Tek umurumda olan yüreğime oturttuğum acının gitmesiydi.

Araba durdu. Bir sessizlik hüküm sürüyordu etrafımızda. O da ben de bir şey diyemiyorduk. Neden söyledin ki kızım?

Kendi kendime kızmaya başladım bu sefer. Ne gereği vardı? Zaten olan olmamış mıydı?

"Ne zamandan beri?"

Sorusu ile düşüncelerimden sıyrılıp döndüm ona. Buğulu gözlerimden bile gerilmiş yüzünü görebiliyordum. Telaşlıydı. Korkmuştu. Ama gözlerindeki gördüğüm o ifade benim için olmalıydı.

Ona kızmıştı. Bana üzülmüştü.

Ah!

Üzülecek ne yapmıştım ki?

"Bugün..."

Sesim falezlerde duyulan dalga sesleri kadar sert ve ölçülemezdi.

"Ne yaptı?"

Yüzümü buruşturdum. Boğazıma dizilen o yumrular düğümden geçemiyordu. Tenim yanıyordu. Yüreğim sızlıyordu.

"Kucağına oturttu... ve... -yutkundum- bacaklarıma dokundu."

"Şerefsiz herif!"

Önüne dönüp sinirle homurdandı. Ben de önüme dönmüş bandajlı ellerimi izlemeye devam ediyordum. 

"İleri gitti mi?"

Başımı hızla iki yana salladım. Ağlamam daha da artarken hala başım iki yana sallıyordum.

Ellerimdeki bandajı umursamadan yüzümü kapatıp hıçkırıklara boğulurken omuzlarım titriyordu.

Bir kol hissettim hemen arkamda. Yavaşça titreyen omuzlarıma geldi ve bana sarıldı.

Garip hissettim. Korktum. Dokunmasın istedim bir an. Ama bana kollarını daha da sarıp göğsüne çekti ve saçlarımı okşadı.

"Şhh! Seni böyle ağlatan adamın ben amına koyayım."

İçten küfrü kulağa komik gelse de sadece burnumu çekip hıçkırmaya devam etmekle yetinmiştim.