V.I.P 08 KİTAP OLUYOR

♧ BÖLÜM ●8● ♧

Hellö 💦

Bir anda durdular. Arkalarına dönüp bize bakarken şaşırmadan edememiştim.

"Yalan olmadığını nereden bileceğiz?"

Rastalı kız bezmiş bir eda ile konuştu tekrardan.

"Gel de bak o zaman kızın hesabına. Telefon şu an elimde."

Geri döndüler. Birden firiklerini değiştirip bize doğru yürürlerken rastalı kızın yanına gelmeleri uzun sürmemişti.

Onlardan yardım isteyeceğimizi kesinlikle düşünmezdim ama buradan inmem gerekiyordu. Eğer annem evde olmadığımı fark ederse işim yaştı.

Rastalı kızın elindeki telefonuma baktıklarında ise aralarında bakıştılar ve yeniden ellerindeki biraları yere koydular.

"O zaman iş değişir."

Birisi aralarından konuşurken olduğum yerde onlara yukarıdan bakıyordum. Ağaçta mahsur kalmış kedi gibi hissediyordum kendimi.

"Ne yapacaksınız?" dedim korku ile.

Adamlardan birisi kapüşonunu arkaya itip başını aşağıdan bana kaldırdı.

"Otur ve sarkabildiğin kadar aşağıya sark. Sonra kendini bırak biz seni tutacağız."

"Ama..."

"Acele et!" dedi rastalı kız ima ile.

Olduğum yerde gerilirken bir aşağıya bir de onlara baktım. Başka şansım yoktu. Denileni yapıp ata oturdum ve tutunacağım bir yer aradım ama yoktu.

"Kendimi sarktığım gibi tutabilir misiniz? Burada tutunacak yerim yok."

"Tamam. Hadi!" dediler aceleci bir şekilde. Sıkılmışa benziyorlardı ama burada heyecandan kalp krizi geçirecek olan bendim. Onlara arkamı dönüp bir bacağımı da diğer tarafa attım ve arkadan sesler gelmeye başladı.

"Vaay!"

"Ben bu işi sevmeye başladım."

"Manzara felaket!"

Onlara dönüp dövmek istiyordum ama bacaklarımı attığımdan beri ellerim yavaşça kaymaya başlamıştı biler. Geri dönüşüm yoktu. Bu sapıkların ellerinin arasında kurtulmaktan başka şansım yoktu.

"Ellerim kayıyor! Tutabilecek misiniz?"

"Gördüklerimden sonra tutmamak gibi bir şansım yok güzelim."

Pislik!

Bariz bir şekilde yavşarken kendimi onların ellerine atacak olmam sinir bozucuydu ama başka şansım yoktu.

"Tatavayı kesin de tutun kızı." dedi rastalı kız yeniden.

"Sal kendini!" dedi aralarından birisi.

Nefesimi tutup ellerimi yavaşça kaydırırken deli gibi korkuyordum. Yavaşça aşağıya kayarken onlara daha da yaklaşıyordum.