V.I.P 08 KİTAP OLUYOR

♧ BÖLÜM ●12● ♧

Hellö 💦

İçime doğan ferahlama ile dizlerimin acısını unuturken korkudan yere düşmüş adama baktım. Hemen ardındansa araba geriye geldi ve tekrar yola çıktı. Hemen ardından tekerleklerinin yönü benden tarafa çevrildi ve küçük bir manevra ile yanımda durdu.

İçeriden açılan kapı ile birlikte olduğum yerde sorgusuz arabaya acele ile binmiş ve kapıyı kapatmıştım bile. Adamın küfür ettiğin duyuyordum ama çoktan arabanın gazlaması ile onu geride bırakmıştık bile.

Döndüm ve ona baktım. Yan profili bıraktığım sertlikten çok daha sinirli bir halde duruyordu. Ama dizlerimin sızlaması ile derin bir nefes çekip ellerimi de kendime çevirdiğimde yüzümü buruşturmadan edemedim. Kanıyordu. Çizik çizik olmuştu ve iğrenç bir halde duruyordu.

"Şu haline bak. Daha seni orada bırakalı 5 dakika olmadı."

"Bana saatler gibi geldi oysaki."dedim mırıldanıp yaraya dokunmaya çalışırken.

"Dokunma ona. Mahvolmuşsun. Torpidoyu aç."

Bu sefer ona sert falan konuşma niyetinde değildim. Hatta dediklerini yapıp torpidoyu açmıştım bile. Ama sadece birkaç evrak ve peçete kutusundan başka bir şey yok gibi duruyordu. Peçeteye uzanıyordum ki tekrar konuştu.

"O değil. Bak yukarıda gizli bir bölme var. Turuncu ipi görüyor musun?"

Eğilip baktığımda ise gerçekten sahte, deri görünümlü bir ip gördüm.

"Onu çek. İçinde ilk yardım çantası olacaktı."

Dediğini yapıp çektiğime garip bir çanta buldum. Parmaklarımla kanı bulaştırmamaya çalışıp çektiğim çantayı kucağıma bıraktım. Fazla büyük bir şey değildi. Fermuarını açıp baktığımdaysa bir şırınga gördüm. Bir poşete sarılmış gazlı bez, küçük bant, tentürdiyot ve birkaç şey daha vardı.

"Oksijenli su ile temizlemen lazım. Pamuk yok mu?"

Biraz karıştırdığımdaysa yine küçük bir pakette bulunan pamuğu gördüm.

"Var."

"Ona oksijenli suyu dök ve yaralarını temizle."

Dediklerini bir bir uyguladım. Şimdi bir köle olmayı kabul ediyor gibiydim. Ama bu sefer olduğum köle bir yardımsever tarafından sarılan yaraları ile iyileştirilme görevini üstlenmişti.

Yaranın üzerini hazlı bezle kapatıp bantladıktan sonra daha iyi hissediyordum. Ellerimi kullanamaz bir haldeydim ve bu halim hiç iç açıcı durmuyordu.

Önüme suçlu bir çocuk gibi dönüş sessizce bakarken kendimi tutamayıp sessizliği bozdum.

"Özür dilerim."

"Önemli değil. Ama hayatını önemsiz sayacak kadar bilinçsiz davranmanın sebebini merak ediyorum."

Kaşlarım çatıldı istemsiz. Ona anlatmalı mıydım?

Daha kendime söylemeye bile çekinirken bir de.

Ne diyecektim? Eniştem bugün beni taciz etti. Hem de bilerek kucağına oturduğumda mı diyecektim?