Węże nie śmieszkują • Fred Weasley

Rozdział 73

Callie nie odezwała się, bo naprawdę nie wiedziała, co powiedzieć. Sądziła, że po Ann mogła już się spodziewać wszystkiego... Mimo tego i tak zdziwiły ją słowa, które od razu od niej usłyszała:

- Przyszłam tu, bo chcemy ci dać ostatnią szansę.

Tego Callie nie przewidziała. Pokręciła głową z niedowierzaniem, podnosząc się na łokciach do pozycji siedzącej.

- Słucham? - powiedziała tylko, patrząc na Ann wielkimi oczami.

- Melanie powiedziała, że jeśli teraz do nas wrócisz i zerwiesz kontakty z Gryfonami, to może być tak jak dawniej - oznajmiła sucho okularnica.

Callie roześmiała się, bo tak bardzo niedorzeczne wydawały się jej słowa dziewczyny, że aż uważała to za zabawne.

- Po pierwsze, od kiedy potrzeba mi pozwolenia Melanie na cokolwiek? - powiedziała Callie, poprawiając swoje włosy po drzemce. - A po drugie, naprawdę sądzisz, że chcę do was wrócić?

- A nie? Powiedz, że przyjaźnisz się z nimi bezinteresownie - odparła jej Ann, mrużąc oczy.

Callie znowu wybuchła śmiechem.

- Mam wracać do chowania się, do dostosowywania się do waszych poglądów tylko po to, żebyście się ze mną zadawali? Ja w końcu znalazłam ludzi, którzy nie narzucają mi niczego i nie muszę przed nimi udawać. Życzę ci, żebyś też znalazła kogoś takiego - powiedziała Callie szczerze i z uśmiechem.

- Nie potrzebuję twojego żalu, nie zależy mi już na tobie - syknęła Ann w odpowiedzi.

Callie zdziwiła się. Nigdy nie widziała Ann tak złej i niemiłej, ale miała zamiar mimo wszystko wyjść z tego z twarzą.

- Na pewno znajdziesz kogoś, kto będzie cię kochał. Ja myślałam, że to niemożliwe, a...

- Mówiłam już, że nie potrzebuję twojego żalu - przerwała jej, zakładając ręce.

Callie westchnęła. Nie rozumiała całej tej rozmowy i chciała ją już zakończyć, bo wracały do niej nieprzyjemne wspomnienia. Jednak wtedy Ann zaskoczyła ją jeszcze raz.

- A ty co tu leżysz tyle, wzbudzasz w nich litość, żeby mówili jaka to Callie biedna i skrzywdzona? Może jeszcze powiesz im, że my ci to zrobiliśmy? - i tu okularnica bez żadnego ostrzeżenia odsłoniła kołdrę szatynki, odkrywając także jej szpetną ranę.

- Oszalałaś?! - zawołała kompletnie zaskoczona tym czynem Callie, nakrywając się z powrotem. - Co ty robisz, Ann?

- Jemu to byś pokazała, co?

- Co tu się dzieje? - za kotarę wpadła Madame Pomfrey, którą zwabił krzyk Callie. - O, panna Irving, obudziła się pani, doskonale, weźmie pani kolejne leki. A pani powinna stąd iść, panno Deeming! Pacjentka musi odpoczywać!

Ann wstała bez słowa i posyłając Callie ostatnie wredne spojrzenie, ruszyła do wyjścia ze skrzydła.

- Kto by pomyślał, jej siostra była taka uzdolniona, taka miła, zawsze pomagała tu w skrzydle... - Madame Pomfrey kręciła głową, przygotowując dla Callie kolejny eliksir do wypicia.

- Mogłaby pani już jej do mnie nie wpuszczać? - zapytała dziewczyna z nadzieją. - Ani żadnych Ślizgonów.

- Jeśli tego sobie życzysz... - odpowiedziała matrona, patrząc na pacjentkę ze zdziwieniem.

- Dziękuję - odparła cicho szatynka, przytulając do siebie swoje własne ręce.

- Pijemy do dna - nakazała kobieta, podając jej w kubeczku niebieskawy eliksir.