Węże nie śmieszkują • Fred Weasley

Rozdział 52

- A. Nie. Mówiłem - powiedział triumfalnie George, gdy z Fredem wracali do wieży Gryfonów z kuchni. - Mówiłem, że blefowała?! Mówiłem?! Kto jest mądry?! Kto miał rację?!

- Oj, zamknij się już - jęknął Fred, choć mimo wszystko się uśmiechał. - Miałeś rację, zadowolony?

Od kiedy Callie powiedziała, że ten chłopak to tylko teatrzyk, starszy z bliźniaków był niesamowicie szczęśliwy. Na tyle szczęśliwy, że mógł przyznać bratu rację dosłownie we wszystkim.

- To teraz, kretynie, najwyższy czas, żebyś jej powiedział - rzucił George, gdy wraz ze swoim bratem wchodził do pokoju wspólnego, który pomimo późnej pory został w miarę zapełniony, bo w końcu był piątek.

- Lepiej chyba nie - odparł mu Fred.

- Jak to: lepiej nie? Chyba nie powiesz mi, że się boisz? - spytał George, opadając na jeden z foteli przy kominku.

- Boję się? Nie, co ty - Fred pokręcił głową, śmiejąc się i usadawiając naprzeciw bliźniaka. - Tylko widzę, że to nie będzie miało sensu. Nawet gdyby odwzajemniała to wszystko, na pewno powie, że gdy jej rodzice się dowiedzą, to będzie miała przechlapane i w ogóle...Nie chcę jej na to narażać.

George pomasował się po skroni.

- Jeju, jak dalej będziesz tak gadał, to ja jej sam...

- George, nie - przerwał mu Fred stanowczo.

Młodszy westchnął i choć walczył ze sobą, powiedział w końcu:

- No dobra. Przecież wiesz, że ja zawsze za tobą, nigdy przeciwko, bracie.

Fred uśmiechnął się, dosłownie w tym samym momencie, gdy do niego i George'a podbiegł Lee.

- Mam taki patent teraz, że żaden z was ze mną nie wygra - zawołał triumfalnie, trzymając w ręku talię kart do Eksplodującego Durnia.

- No, już to widzę - powiedział Fred.

- Mówisz tak średnio raz na tydzień - dodał George, po czym obaj zaczęli się śmiać, gdy Lee rozkładał karty.

W swoim pokoju wspólnym Callie została przywitana nieco mniej przyjemnie, choć też była w wyśmienitym humorze. Mina zrzedła jej jednak od razu, gdy zobaczyła przy stole Melanie...i Adriana.

- O proszę, sprawczyni całego zamieszania przyszła! - krzyknęła Melanie, zauważywszy Callie i klasnąwszy w ręce.

Musiał wrócić wcześniej. Pewnie.

Szatynka chciała ją i wszystkich innych zignorować i jakby jej nie usłyszała, po prostu dalej szła w kierunku dormitoriów. Ten plan okazał się jednak niezbyt dobry.

- Cal! Cal, zaczekaj! - zawołał Adrian i dogonił ją, po czym złapał ją za nadgarstek.

- O co ci chodzi, do cholery?! - krzyknęła już zdenerwowana sama jego prezencją i wyrwała się z jego ścisku.

A tyle było spokoju...

- Dlaczego mi to zrobiłaś, Cal? - zapytał Adrian z takim żalem w głosie, jakby Ślizgonka zabiła jego rodziców.

Callie parsknęła na to śmiechem.

- Co konkretnie ci zrobiłam?

- Nie udawaj głupiej - syknął chłopak. - Wiem, że powiedziałaś Snape'owi. Teraz się na mnie uwziął za nic.

- Interesujące. Patrz, jak mi bardzo przykro - powiedziała sarkastycznie Callie z grobową miną i odwróciła się na pięcie, następnie jak najszybciej pobiegła do dormitorium. Tam zasłoniła sobie łóżko najszczelniej jak potrafiła, wcześniej wypiwszy łapczywie dawkę Eliksiru Uspokajającego, bo wiedziała, że zaraz może się rozsypać.