Japońskie Legendy

22. Taketori monogatari- Zbieracz Bambusu

Dawno temu żył człowiek trudniący się zbieraniem bambusu. Nazywany był Taketori no Okina. Do sędziwego wieku nie doczekał się potomstwa. Pewnego razu, gdy wybrał się zbierać łodygi bambusów, zobaczył światło wydobywające się z jednej z nich. Gdy ją ściął, wewnątrz znalazł niemowlę wielkości ludzkiego palca. Zabrał je do domu i pokazał swojej żonie. Nadali jej imię Kaguya-hime, co oznaczało "świetlista księżniczka", i postanowili, że wychowają dziewczynkę jak własne dziecko. Pomimo swego niezwykłego pochodzenia, gdy już dorosła, Kaguya nie różniła się rozmiarami od swych rówieśniczek. Odznaczała się jednak niezwykłą urodą, że zalotnicy z całego kraju przybywali, aby móc ją ujrzeć. Dziewczyna jednak odmawiała wyjścia za mąż za któregokolwiek z nich, większość zatem zmuszona była porzucić nadzieję na małżeństwo z nią. Pozostało jednak pięciu szczególnie wytrwałych, którzy się nie poddawali. Wszyscy wywodzili się z wysokiej rangą arystokracji. Ostatecznie Taketori no Okina przekonał córkę, żeby wybrała jednego spośród nich. Kaguya zgodziła się, ale postawiła jeden warunek: obiecała wyjść za mąż za tego, który przyniesie jej konkretny przedmiot. Każdemu wyznaczyła inną próbę.  Pierwszy z nich miał przynieść z Indii miskę żebraczą, która należała kiedyś do Buddy . Ten uznał jednak, że zdobycie oryginału przerasta jego możliwości. Nie udawszy się zatem wcale do Indii, zdobył starą, kamienną misę i wręczył dziewczynie jako wskazany przez nią przedmiot. Kaguya zauważyła jednak, że misa nie jest otoczona blaskiem, który powinien towarzyszyć świętemu przedmiotowi po czym odprawiła oszusta. Drugi z zalotników miał zdobyć wysadzaną klejnotami gałąź z drzewa rosnącego na mitycznej górze Hōrai. On również postanowił oszukać dziewczynę: zatrudnił znakomitych rzemieślników, aby wykonali dla niego sztuczną gałąź ze złota, srebra i drogocennych kamieni. Tak przygotowany podarek przedstawił swojej wybrance. Jednak gdy prezentował gałąź ukochanej, do bramy jej rezydencji zaczęli się dobijać zatrudnieni wcześniej rzemieślnicy, domagając się zapłaty. Skoro więc podstęp się wydał i on musiał zrezygnować z zamiaru poślubienia Kaguyi. Trzeci konkurent miał przynieść futro ognistego szczura. Pewien kupiec zapewnił go, że jest w stanie zdobyć ten przedmiot. Wyruszył do Chin, skąd przywiózł futro odpowiadające opisowi. Zażądał za nie znacznej sumy pieniędzy, którą jego kontrahent wypłacił bez chwili wahania. Gdy Kaguya otrzymała podarek, natychmiast wrzuciła go do paleniska, gdzie futro strawił ogień. Okazało się, że zalotnik dał się oszukać kupcowi. Prawdziwe futro ognistego szczura miało być bowiem odporne na ogień. Czwartemu Kaguya wyznaczyła zadanie zdobycia klejnotu ze smoczego naszyjnika. Zalotnik rozesłał swoich podkomendnych celem odnalezienia smoka.Nie wątpiąc w sukces swych sług, zaczął przystrajać swoją siedzibę złotem i jedwabiami, aby godnie przyjąć przyszłą żonę. Pochłonięty przygotowaniami zaniedbywał swoją dotychczasową małżonkę. Jednak wysłani słudzy uznali to zadanie za niewykonalne i postanowili nie wracać do swego suwerena. W końcu zniecierpliwiony sam wypłynął statkiem na pełne morze, by upolować bestię. Powstrzymał go  gwałtowny sztorm, podczas którego niemal stracił życie. Przekonany, iż jest to efekt gniewu smoka, postanowił zrezygnować z dalszych prób i wrócić do swojej posiadłości. Całe przedsięwzięcie pochłonęło tak wiele pieniędzy, że jego niegdyś okazała rezydencja popadła w ruinę. Słysząc, jak zakończyła się cała eskapada, jego żona, która zdążyła się już rozwieść z niefortunnym zalotnikiem, śmiała się do rozpuku. Piąty konkurent miał zdobyć amulet z gniazda jaskółki, który zapewniał lekki poród. Zaczął więc przeszukiwać gniazda tych ptaków. Podczas swoich starań spadł jednak z dużej wysokości i w efekcie doznał ciężkich obrażeń. Skoro żaden z narzeczonych nie zdołał spełnić swego zadania, Kaguya nie musiała stawać na ślubnym kobiercu.  Wieść o cudownej urodzie dziewczyny dotarły w końcu do samego cesarza. Nawet władca nie był w stanie oprzeć się jej wdziękom. Choć nie został poddany próbom, zaskarbił sobie sympatię Kaguyi. Wielokrotnie wymieniali się wierszami. Jednak nie pisane było zdobyć ręki ukochanej. Ta wyjawiła swemu ojcu, iż nie pochodzi z tego świata, lecz jest księżniczką z Księżyca. Niedługo  miał nadejść czas jej powrotu do domu i niebiańscy wysłannicy mieli przybyć, aby zabrać ją do ojczyzny. Słysząc to, Taketori no Okina powiadomił o sytuacji cesarza. Ten wysłał swych żołnierzy, by dzień i noc pilnowali ukochanej i powstrzymali jej krajan, gdy ci przybędą. Dom został otoczony kordonem wojska, iż nawet nietoperz nie byłby w stanie się prześlizgnąć. Jednak zabiegi te okazały się daremne. Gdy przybyli mieszkańcy Księżyca, ich blask poraził żołnierzy i ci nie byli zdolni stawić najmniejszego oporu. Nim Kaguya została zabrana do swej ojczyzny, wręczyła dowódcy list pożegnalny do cesarza oraz eliksir życia. Władca uznał, iż nie pragnie żyć wiecznie bez ukochanej. Rozkazał zanieść list oraz eliksir na wierzchołek góry i tam je spalić. Dym unoszący się ze szczytu miał przypominać Kaguyi o tym, że na tym świecie wciąż o niej pamiętają.