Ejderha Elementi

5. Bölüm: Kalpsiz

Pamir denen çocuk koridorda ilerliyordu ve şansıma koridorda kimse yoktu. Sürtük arkadaşı da yanında değildi. Hızla yanına doğru ilerledim.

"Hey! Dur" diye bağırdım arkasından. Durup bana baktı.

"Ne istiyorsun?" Hızla onu duvara ittim.

"Asıl sen ne istiyorsun?"

"Ne yaptığını sanıyorsun?" Tekrar ittim onu. Göğsüne yumruk attım. Ardından bacağına tekme...Tekrar yumruk atacağım anda elimi yakaladı.

"Bırak beni adi herif"

"YETER" diye bağırdı. Elimi ondan kurtardım ve bir iki adım geriye gittim.

"Kendini çok güçlü sanıyorsun değil mi? Herkesi ezebileceğini..." Dudağına yumruk atacağım an tekrar kolumu yakaladı. Ardından beni döndürdü. Soğuk duvarı sırtımda hissettim. Yakaladığı kolumu duvara yapıştırdı. İkinci kolumu da alıp aynısını yaptı.

"Ne yaptığını sanıyorsun?" Dedim öfkeyle.

"Kendimi senden koruyorum."

"Kendini benden koruyamazsın. İki elim hep yakanın üstünde olacak."

"Korktuğumdan emin olabilirsin."

"BIRAK BENİ" diye bağırdım.

"Bunu sen istedin minik." Kollarımı tuttuğu ellerini daha çok sıkmaya başladı. Acıyla yüzümü buruşturdum.

"Beni fazla hafife alıyorsun." Kollarımı biraz daha sıkmaya başladı.

"Aaaah" dedim fısıltı halinde.

"Nur'u bu kadar çok mu seviyorsun?"

"Sevginin ne demek olduğunu bildiğini sanmıyorum." Dedim üstüne basa basa. Bir anda kollarımı sıkmayı bıraktı. Yüzünde bir hayal kırıklığı oluşmuştu.

"Evet. Haklısın. Sevmenin ne demek olduğunu bilmiyorum çünkü bir kalbim yok." Tek kaşımı kaldırdım.

"Bunu bilmen güzel." Pamir'in arkasından biri belirdi ve hızla onu çekti. Pamir şaşkınlığı atlattıktan sonra arkasına baktı. Onu çeken Ulaş'tı. Pamir hızla yüzüne bir yumruk indirdi.

"Hey! Durun." İkisi de beni umursamadı. Ulaş Pamir'e kafa attıktan sonra bileğimden yakaladı. Yüzü öfkeden kıpkırmızı olmuştu.

"Ondan uzak dur. Pamir Ertaş."

"Emirlere uymuyorum." Pamir Ulaş'a yumruk atacağı sırada Ulaş'ın elinden kurtulup ortalarına geçtim. Pamir beni görünce bir anda durdu.

"Kavga etmeyin."

"Çekil minik." Öfkeyle Pamir'e baktım.

"Kalpsiz olduğunu kendin söyledin. Sevginin ne demek olduğunu bilmediğini kabullendin." Pamir'e doğru bir adım attım.

"Senin insan bile olduğunu düşünmüyorum. Çünkü insanların bir kalbi olur." Söylediklerim karşısında arkasını döndü. Birkaç adım atmıştı ki tekrar geri döndü.

"Bu iş burada bitmedi." Adımlarını hızlandırdı ve gözden kayboldu. Ulaş kollarımı tutup bakmaya başladı.

"Morarmış." Dedi öfkeyle. Kollarımı çektim ve tişörtümün kolunu indirerek kollarımı sakladım.

"Ben iyiyim. Teşekkür ederim."

"Sana yaptıklarını görünce çok sinirlendim." Elimi omzuna koydum.

"Ama şu an yanındayım ve iyiyim."

"Neden öfkeyle geldin yanına?"

"Boşver."

"Anladım. Anlatmak istemiyorsun."

"Hayır. Yanlış anladın..." Sözümü kesti.

"Mühim değil. Zaten beni yeteri kadar tanımadın." Yüzünde bir gülümseme oluştu.

"Dikkatli ol." Ardından yanımdan uzaklaştı. Bense arkasından gidişini seyrettim.
***********
"Nereye gittin?" Dedi Nur tahtadakileri not almayı bırakıp.

"Ben...odaya gidip biraz dinlendim."

"Salak gibi mi görünüyorum? Bir hışımla çekip gittin."

"Odaya gidip sakinleşmeye çalıştım."

"Öfken geçtikten sonra hareket eden birisin yani." Aslında tam tersiydi ama şimdilik yalan söylemek zorundaydım.

"Kesinlikle."

"Dilara...Konuştuğuna göre matematik dersiyle ilgili çok şey biliyor olmalısın. Bu yüzden bence tahtadaki problemi rahatlıkla çözebilirsin."

"Eee..."

"Seni bekliyoruz Dilara." Dedi hoca ve sandalyesine oturdu. Yavaşça sıradan kalkıp masadaki tahta kalemi aldım ve probleme boş boş bakmaya başladım. Hiçbir zaman matematikte iyi olmadım.

"Bilmiyorum." Dedim hocaya bakarak. Sinirle oturduğu sandalyesinden kalktı.

"O yüzden mi konuşuyorsun?" Ne kadar çok evet demek istesem de sustum.

"Özür dilerim."

"Her şey özürle olmuyor küçük hanım. Bir şeyler öğrenmek için önce dinlemen gerekir. Şimdi yerine geç. Bu soruyu çözebilecek biri var mı?" Yerime oturduğum esnada Pamir elini kaldırdı.

"Gel Pamir." Pamir tahtaya kalktı ve hızla soruyu yaptı. Omzunun üstünden bana bakıyordu. Soru bitince gözlerini hocaya çevirdi.

"Aferin Pamir." Pamir başını sallayıp sırasına oturdu. Bıyık altından güldüğünü tahmin edebiliyordum.
*********
"Derste seni soktuğum durum için özür dilerim."

"Özür dilemesi gereken kişi benim. Konuşmayı ben başlattım." Dedim Nur'a. Çimenlerin üstüne oturup birbirimize baktık.

"Sana bir şey sormak istiyorum." Dedim.

"Dinliyorum."

"Neden intihar ettin?" Sorduğum soru karşısında yüzü bembeyaz oldu ve gözlerini benden kaçırdı.

"Önemli bir şey degil."

"İntihar etmek mi önemli değil?" İç çekti ve bir süre sustu. Saygı gösterip tek kelime etmedim. Yaklaşık birkaç dakika sonra konuşmaya başladı.

"Babam annemi aldattı. Annem bunu öğrenince çok sinirlendi ve sinirlerine hakim olamadı. Gözümün önünde babamı bıçakladı." Ardından derin bir nefes aldı.

"Annem cezaevine gitmek istemiyordu. Bu yüzden polisler gelmeden önce kendini de bıçakladı. Ölmeden önce bıçağı bana verdi. O zaman 15 yaşındaydım. Bıçağı bana niye verdiğini idrak bile edemedim. Polisler eve gelince bıçağı elimde görünce..." Gözlerinden birkaç damla yaş döküldü.

"Anlatmak zorunda değilsin." Kafasını iki yana salladı.

"Anlatmak istiyorum." Elinin tersiyle göz yaşlarını sildi ve bana baktı.

"Babam eve gizlice kamera koymuş. Polisler kamerayı izleyince masum olduğumu gördüler ve beni bıraktılar. Yetimhanede okumaya başladım. 17 yaşıma gelince buradan kurtulacaktım. Yetimhanede...Babamın annemi aldattığı kadınla karşılaştım. Öğretmenimdi. Bunları daha fazla kaldıramadım ve...Yetimhanenin çatısına çıktım. Pamir beni gördü ve ne yapacağımı anladı. Kendimi atacağım anda beni yakaladı. Ailesi evlatlık bakmaya gelmişti. Yani her şey şans eseri oldu. Onun iyi biri olduğunu sandım. Hatta...ona aşık bile oldum. Ama onunla aynı okula gidince gerçek yüzünü gördüm ve kalbimdeki aşk kül oldu." Gözlerimden dökülen yaşları elimle sildim. Ardından Nur'a sarıldım.

"Yalnız değilsin. Ben her zaman yanında olacağım."

Nur'un omzunun üstünden Pamir'i gördüm. Binanın arkasında durmuş yüzü şaşkınlıktan bembeyaz olmuştu.