I found you (Harry Styles)

Hoofdstuk 78

Harry Styles

In de verte ziet Harry het grote stadion staan. Zenuwen ontstaan in zijn onderbuik. Het besef dat hij daar binnenkort staat, valt niet te beschrijven. Van Desteny heeft hij niks meer gehoord, maar hij houd contact met haar vader. Hij vertelde me dat ze verdrietig is waarop Harry eerlijk antwoordde dat het voor hem klaar is. De rollen lijken omgedraaid. Maar dat neemt niet weg dat hij niet meer om haar geeft. Hij had het liever anders gewild. 'Het is zó groot,' zegt Harry tegen Tom en Ed. 'Wacht maar tot je straks op het podium staat, ze zijn bezig met opbouwen voor een ander concert, besef dat jij daar straks ook staat.' Ze lopen het gebouw binnen en Harry lijkt nu al te verdwalen. En ze staan nog niet eens op het veld, wat één groot vak zal worden. Harry kijkt om zich heen en bijt op zijn lip. Het is enorm. En raad eens, het concert is helemaal uitverkocht. Harry is trots op zichzelf  dat hij een heel stadion vol kan krijgen. Hij staat op het podium en kijkt voor zich, hij kan meters voor zich uitkijken en kippenvel ontstaat op zijn lichaam. In de verte ziet hij twee schimmen aankomen en hij maakt zijn ogen tot spleetjes...Desteny? Hij schud zijn hoofd. Wat is er mis met hem? Maar wanneer Harry haar vader herkent, voel hij zijn hart sneller kloppen. Dit kan niet waar zijn, toch? Wat doen ze hier? Ze komen steeds dichterbij en Desteny staat uiteindelijk voor Harry met vochtige ogen. Het is ongemakkelijk, want niemand wisselt een woord. Ze durven niet. What the fuck is er mis met me? denkt Harry. 'Er staat dr...Oh...' Tom staat verbaasd naast hem, net als Ed. Ed geeft hem een schouderklop en loopt daarna met Tom weg. 'Wat doe je hier?' begint Harry uiteindelijk. 'Harry, ik heb je zoveel te zeggen.' Hij slaat zijn armen over elkaar heen en werpt haar een boze blik toe. 'Het is over ja? Je weet wat ik gezegd heb. En jij hoeft me niks meer te zeggen. Mag ik nu verder?' Harry loopt van haar weg en hij kijkt haar nauwelijks aan. Het doet hem teveel pijn, maar hij moet sterk zijn. 'Gast? Je kunt haar niet zo behandelen.'
'Heb je me afgeluisterd?'
'Maakt dat iets uit? Geef dat meisje de kans om iets te vertellen,' zegt Ed streng. Waarop Tom mee knikt. Godverdomme. Wanneer hij teruggaat naar de plek waar Desteny stond met haar vader, valt hem op dat ze weg is. Hij heeft het verkloot. Aan de andere kant van het enorme stadion ziet hij haar weglopen. Ze vertrekt. 'Des, wacht!' schreeuwt hij zo hard als hij kan. Zijn eigen echo kaatst terug. Ze draait zich om en hij kan haar gezichtsuitdrukking niet lezen, maar zijn hart maakt een sprongetje wanneer hij ziet dat ze terug komt. Hij ziet haar gebaren naar haar vader, en hij blijft staan waar hij stond. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat ze terug naar hier is. Haar ogen zijn rood en haar gezicht is wit. Haar haren hangen warrig langs haar gebroken gezicht. 'Ik...' zeggen ze allebei tegelijk. 'Jij eerst,' zegt Harry met een kleine glimlach. 'Wat wil je dat ik zeg? Je bent klaar met me.' Haar stem kraakt en klinkt schor. Het is hart verscheurend. Het idee dat ze zo dicht bij elkaar staan, maar toch zo ver weg van elkaar, is een raar en vreselijk gevoel. 'Zeg wat je te zeggen hebt. Ik zal luisteren.' Haar ogen staan hoopvol. 'Wil je ergens gaan zitten? We kunnen op de rand van het podium zitten.' Desteny neemt plaats naast Harry en hij helpt haar zodat ze niet valt. Zijn hand ondersteunt haar onderrug en hij merkt dat ze schrikt van deze handeling. 'Ik weet niet hoe ik moet beginnen...'
'Zeg alles wat je denkt. Het maakt niks uit, we zijn toch al gekwetst.' Dat laatste flapte hij eruit, maar hij meent het wel. 'Het spijt me. Van alles. De drugs, het was idioot van me.'
'Waarom Des? Waarom? Je bent zo ver gekomen en dan doe je het weer? Ik had het misschien niet mogen zeggen tegen je vader maar ik geef nogsteeds om je. Het liefst had ik naar je toe willen gaan maar ik was té boos en ik ben nogsteeds boos en teleurgesteld, dat mag je best weten.'
'Ik weet het,' zucht ze. 'Ik kon niet omgaan met de pijn. Ik ben je kwijt, en daar kan ik niet mee omgaan.'
'Er zijn andere manieren om daar overheen te komen. Je had ook met je vader kunnen praten.'
'Ik had gewoon niet verwacht dat liefdes verdriet zoveel pijn zou doen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat je me zolang hebt voorgelogen, want dat...dat doet echt pijn.' Haar ogen worden opnieuw waterig. 'Ik weet het. Maar je had je ook in mij kunnen verplaatsen. Het was een vreselijke periode voor mij.'
'Weet ik Harry, ik heb dat allang achter me gelaten. Althans, geprobeerd. Maar ik heb het verneukt met die drugs, toch?' Harry vind het tof dat ze het probeert te accepteren, maar dat had ze ook kunnen doen zonder drugs te gaan gebruiken. Want wie weet wat ze de volgende keer gaat doen? Harry weet niet hij dit allemaal nog wel wilt. 'Als ik eerlijk ben, ja...' Ze veegt haar tranen weg waarna er al snel nieuwe volgen. 'Ik mis je gewoon,' geeft ze toe. 'Ik jou ook Des, heel erg. Ik meen het. Maar ik weet niet of we samen nog wel verder kunnen. Wat als we het opnieuw proberen? En we krijgen weer ruzie, grijp je dan weer naar de drugs?' Ze haalt haar schouders op. Hij had wel een nee verwacht, maar zelfs dat doet ze niet. 'Dan is het voor mij over.' Harry wilt opstaan maar Desteny houd hem tegen. Ze kijkt  hem aan, en haar ogen staan gebroken, maar toch nog hoopvol. Harry word gek van zichzelf. Het liefst wilt hij haar kussen, knuffelen en haar vaak genoeg zeggen hoeveel hij van haar houd. Maar aan de andere kant, wilt hij haar vertellen hoe stom ze is geweest. Hoe stom ze allebei zijn geweest. 'Harry...Ik...Ik wil je niet kwijt,' snikt ze. Zijn hart breekt. 'Je bent jezelf al kwijt geraakt...'