I found you (Harry Styles)

Hoofdstuk 19

Met een pijnlijk hoofd, tranende ogen en trillende handen, opent Desteny haar ogen. Alles lijkt nog in traagheid te gebeuren. 'Desteny?' Ze hoort een zware stem haar naam een paar keer zeggen, maar ze kan nog niet snel reageren. Haar reactievermogen is vooralsnog té traag. 'Desteny, verdomme reageer eens.' Ze knijpt haar ogen dicht waarna ze ze opnieuw opent. Ze ziet twee groene ogen, die bezorgt staan. 'Harry?' Ze komt weer terecht op aarde. Hoe kan hij hier zijn? En waar is ze zelf eigenlijk? 'Dit is een droom, je bent hier niet echt.' Maar Harry schud zijn hoofd terwijl hij haar hand vastpakt. Zijn hand voelt warm aan, en het voelt goed aangezien haar lichaam het koud heeft. Ze beeft omdat ze uit haar badtrip ontwaak. 'Waar ben ik? En wat doe jij hier?' vraagt ze, nogsteeds vermoeid en in de war. 'Kom eerst maar goed bij, daarna leg ik het je allemaal uit,' zegt Harry, terwijl hij haar in een andere houding zet. Ze zit rechtop en voelt haar hoofd nog nabonken. 'Ligt dit prettiger voor je?' Ze knikt. 'Mooi, ik maak thee voor je.'
'Blijf en ga niet alweer weg,' zegt Desteny in paniek. Zijn ogen staan triest en hij neemt plaats op het bed. 'Ik verlaat je niet. Niet nu.' Zijn laatste woorden zegt hij zachtjes, in de hoop dat Desteny het niet zou horen waarschijnlijk. Maar dat is mislukt, want ze hoorde het duidelijk. 'Niet voor nu?' Zijn ogen staan nog altijd triest. 'Sorry.'

Inmiddels is Desteny weer terug in de werkelijkheid, maar voelt zich nogsteeds slecht. Ze beseft zich wat ze heeft gedaan. Haar ogen scannen de hele kamer, en ze weet vrijwel zeker dat ze weer in een hotel is. Harry is teruggekomen naar Newcastle, maar ze weet niet waarom. Kwam hij terug voor haar? Of kwam hij terug voor zijn werk? En hoe kan het dat hij haar vond in Newcastle? Is het toeval? Was het het lot? Ze krijgt hoofdpijn van de onduidelijkheid. Harry komt aangelopen en neemt plaats aan de andere kant van het bed. Hij geeft Desteny de thee. 'Dankje,' zegt ze met een schorre stem. 'B-ben je voor mij teruggekomen?' stamelt ze vanwege lichte zenuwen. Harry schud zijn hoofd en ze voelt haar hart breken. 'Oh, ik dacht...laat maar,' zegt ze uiteindelijk. Ze kan haar zin niet afmaken, en haar blik wijkt af van Harry. 'Oh nee! Zo bedoel ik het niet,' zegt hij wanneer hij haar gezichts uitdrukking opvangt. 'Ik bedoelde dat ik terug ben gekomen voor een interview wat zich vanavond hier afspeelt, maar natuurlijk ben ik naar je opzoek gegaan. We hebben veel te bespreken.' In de laatste zin veranderd de klank in zijn stem. Hij klinkt boos, en teleurgesteld. 'Wat bedoel je?' Hij gaat in een andere houding zitten en kijkt haar aan. Ze voelt zijn ogen branden door de hare. Deze blik heeft ze nooit eerder van hem gezien. Hij lijkt boos. Écht boos. 'Waarom negeerde je mij? En waarom besloot je uiteindelijk toch zo'n bericht naar me te sturen? Wat heb ik je aangedaan? Ik had wel gerekend op in iedergeval één bericht.' Ze zucht en durft hem niet aan te kijken. Zijn grip naar haar toe word stevig wanneer hij haar kin vastpakt. 'Desteny? Praat tegen me!'
Zijn stem word harder, en de klank word steeds bozer. 'Ik kon het niet. Ik miste je enorm, en wat had ik er aan om nog contact met je te hebben terwijl ik je het liefst om mij heen had? Ik word lastig gevallen door die klote mensen die alles verdikken, erger maken of zelfs liegen in de media!' Ze schreeuwt naar hem, heeft totaal geen controle over de situatie omdat ze barst van het verdriet. 'Desteny? Je had het gewoon moeten zeggen. Ik miste jou ook, en je moest eens weten hoe blij ik was toen Tom me vertelde dat we weer naar New Castle gingen.'
'Ja dus? Morgen ben je weer weg, toch?' Harry reageert niet op haar vraag waardoor ze nog bozer word. 'Zie je? Je verlaat me, alweer. Weet je nog toen ik je leerde kennen bij die boom?' Harry knikt en hoopt waarschijnlijk op lieve woorden, maar ze vertelt hem precies het tegenover gestelde. 'Dat had nooit, maar dan ook nooit, mogen gebeuren!' schreeuwt ze en tranen branden achter haar oogkassen. Ze wilt hem slaan, maar tegelijkertijd wilt ze met hem vrijen. Hij maakt haar helemaal gek. En andersom waarschijnlijk ook. Beide zijn ze machteloos. Desteny staat op uit het bed en gaat voor het raam staan, waar Newcastle te zien is. Het word alweer donker, dus ze heeft een tijdje knock-out hier gelegen. Ze blijft een tijdje naar buiten staren totdat ze hoort dat Harry zijn neus ophaalt. Is hij aan het huilen? Haar vraag gedachten word snel bevestigd wanneer ze zich omdraait en ziet dat hij zijn hoofd laat rusten in zijn handen. 'Harry?' Hij reageert door zijn hoofd te laten zien, en haar hart breekt. Ze had het nooit mogen zeggen, en nu kan ze het niet meer terugdraaien. 'Ik ben een loser,' zegt ze uiteindelijk wanneer ze plaats neem naast Harry. Hij gaat er niet op in, zegt niks, maar in plaats daarvan pakt hij haar vast en sluit haar in een knuffel. 'Ik ook, je moest eens weten.'
'Wat moet ik weten?' Harry zucht. 'Ik ben écht verliefd op je hé? Twijfel daar niet aan, alsjeblieft.'