I found you (Harry Styles)

Hoofdstuk 22

Na wat een lange rit leek, komen Mitch en Harry eindelijk aan bij het ziekenhuis. Voordat Harry uitstapt, kijkt hij om zich heen, om te kijken of hij veel mensen ziet lopen. Maar het valt godzijdank mee. 'Kust is veilig.' Harry stapt de auto uit. Hij verstopt zijn haren onder een beanie en zet zijn zonnebril op ook al is het diep in de nacht. Hij kan geen risico's lopen aangezien hij zo snel mogelijk bij Desteny wilt zijn. Aan de balie zit een jong meisje en Harry houdt zijn hart vast dat ze hem niet zal herkennen. Maar hij ziet dat ze haar glimlach aardig aan het inhouden is. 'Ik ben opzoek naar Desteny, welke kamer ligt ze?' Het meisje slikt en kijkt hem nerveus aan. 'Altijd vriendelijk blijven tegen je fans,' fluistert Mitch in zijn oor. 'Wie zegt dat zij fan is van mij?' sist hij terug. 'Ze ligt op kamer 114 B, derde verdieping.' Zo snel als Harry kan gaat hij naar de liften terwijl Mitch achter hem aan strompelt. 'Wauw, je bent écht verliefd.' Tijdens het rennen knikt hij nog naar hem maar gaat er verder niet op in. Het is toch duidelijk genoeg voor hem. Eindelijk zijn de twee terecht gekomen op de juiste verdieping en gaat Harry langs alle kamers totdat hij een arts ziet lopen uit de juiste kamer. 'Bent u bij Desteny geweest?' De man knikt. Maar zijn gezicht staat niet al te best. 'Wat is er gebeurt?' vraagt Harry terwijl zijn stem overslaat. Puur uit paniek en verdriet. 'Bent u familie van haar?' Harry schud zijn hoofd en moet zo snel mogelijk een smoes verzinnen tegen hem. 'Ik ben haar vriend,' liegt hij. Helemaal gelogen is het niet eens, want ze hadden het leuk samen. Maar het zou nooit officieel kunnen worden. 'Ik wacht daar wel, wil je iets te eten?' vraagt Mitch. 'Graag.'
'U kunt bij haar, maar ze reageert niet. Ze is in een shock terecht gekomen,' legt de arts uit. 'In een shock? Wat is er gebeurt?'
'Ze heeft een poging tot zelfmoord gedaan, en gelukkig kwam toevallig iemand van het hotel in haar kamer. Hij wilde vragen of alles naar wens was. Ze had de deur op een kier laten staan. Achteraf was dat haar redding geweest, want als die deur niet open gestaan had, wist ik niet of-'
'Dat laatste wil ik niet horen. Ik ga nu naar haar toe.' De arts kijkt Harry vol medelijden aan en geeft hem een schouderklop. Harry opent de deur van haar kamer en ziet Desteny liggen met haar ogen open. Ze ziet bleek, en in haar nek bevinden zich akelige striemen. Hij weet meteen wat voor poging ze geprobeerd had. 'Desteny, waarom?' Tranen prikken achter zijn oogkassen. Hij neemt plaats op het krukje naast haar bed, en zoals de dokter gezegd heeft, ze is in shock. Ze reageert nergens op. Niet eens een kleine beweging in haar gezicht. Harry pakt haar hand vast, dat koud en klam aanvoelt. 'Desteny, hoe kon je? Je wist dat ik in de avond terug zou komen. En dan had ik je gevonden? Dat is het ergste wat een mens kan overkomen. Ik wist niet eens dat je neigingen had om jezelf van kant te maken. Ik heb het niet gemerkt, niet aan je gezien. Ik ben een loser. En weet je waarom? Omdat ik met mijn eigen leven bezig was,' ratelt Harry door. Maar waar hij al bang voor was, Desteny reageert zelfs niet hier op. Huilend staat hij op en wilt weglopen, maar het is duidelijk tot haar door gedrongen wanneer hij haar hoort kuchen. Hij draait zich om en loopt op haar af. 'Jij bent alles behalve een loser,' zegt ze met een enorm schorre stem. Zelfs de artsen konden haar niet aan de praat krijgen, en hem is het gelukt. 'Hier, neem wat water. Dat is beter.' Hij geeft haar het water en ze neemt kleine slokjes, terwijl hij haar over haar haren streelt. 'Je hebt me enorm laten schrikken baby.'
'Baby? Noemde je me baby?' Er onstaat een kleine glimlach op haar gezicht en ookal is het niet de beste glimlach, het geeft hem een geweldig gevoel. 'Het spijt me zo Harry, maar ik kon het niet meer. Alles. Ik verloor iemand die mijn leven weer mooi maakte. Ik kon niet leven met het feit om jou weer kwijt te raken.' Ze begint zachtjes te huilen en Harry pakt haar vast. 'En ik weet dat ik je alweer ga verliezen. En ik kan het gewoon niet aan. Hoe moet ik leven zonder iemand die mijn leven compleet maakt? Ookal is mijn leven vreselijk, jij was mijn enige lichtpuntje.' Harry zucht. Hij weet niet wat ik moet doen. Tom heeft hem verteld dat als hij haar gezien en eventueel gesproken had, zijn leven weer doorgaat. En dat moet zonder haar. 'Desteny, ik weet niet wat ik moet doen.'
'Jij moet verder met je leven, ik weet het. Ik heb een stomme fout gemaakt door dit te doen. Maar elke keer als ik in jou ogen kijk, weet ik dat het leven mooi kan zijn.' Haar woorden raken hem enorm en daarom komt hij met een voorstel. Het gaat tegen de regels in, maar hij kan dit niet langer.
'Desteny. Ik ga de hele wereld vertellen dat wij samen zijn. Jij bent mijn meisje, en ik ga je helpen. Helpen om jou leven op de rit te krijgen. Ik wil samen met jou zijn, en het kan me niks schelen hoe de rest van de wereld daar over denkt.' Harry ziet haar ogen twinkelen, maar tegelijkertijd ziet hij de bezorgdheid en angst. 'En Tom dan? Hij gaat dat niet accepteren, toch?' Harry denkt aan het laatste gesprek met Tom. Hij schud het van zich af. 'Ik ga er alles aan doen. Als hij niet achter deze keuze staat, is het voor mij heel simpel. Dan stop ik met alles en eindig ik weer in de bakkerij. Want weetje, jij bent mijn grootste inspiratie geworden als het gaat om de muziek.'